Σαν σήμερα πριν από είκοσι χρόνια σκέφτηκε την τελευταία του σκέψη ο Νίκος Καρούζος.
Είχε ως παιχνίδι τη συνήθεια να γράφει ποιήματα και να τα δίνει στους φίλους του σε στιγμές διασκέδασης, καθώς έπιναν «σε μακρινά κουτούκια, σε σιγηλά λησμονεία». Άλλες φορές, όταν πήγαινε επίσκεψη σε κάποιο φιλικό σπίτι, αντί δώρου προσέφερε ένα ποίημα που είχε ετοιμάσει ειδικά για την περίσταση. Και, φυσικά, υπήρχαν και τα ποιήματα που δεν πρόλαβε να δημοσιεύσει, ή κάποια που παραχώρησε σε περιοδικά, εκδόθηκαν για μια φορά και μετά δεν βρέθηκαν σε κάποια από τις ποιητικές του εκδόσεις. Οι εκδόσεις Ίκαρος, μετά τους δύο τόμους με το σύνολο των γνωστών ποιημάτων του, αποφάσισαν να συγκεντρώσουν και το σύνολο των ανέκδοτων ποιημάτων του για να εκδώσουν το 2010 ένα νέο τόμο, με αφορμή και τη συμπλήρωση είκοσι ετών από το θάνατό του ποιητή.
1 ποίημα :
Η ευγένεια της κωμωδίας μας
Όταν ξεραθεί το χαμομήλι στον καλύτερο ήλιο της χρονιάς
έρχονται βράδια να γυρέψει από δαύτο κι ο φτωχός κι ο πλούσιος
κι όπως κυλάει ζεστό μέσα μας και βάλσαμο
κ' ευωδιάζουν τα σπλάχνα κι αρμονίζονται
φέρνοντας κάποιο αίσθημα φαγωμένης πεταλούδας με τα χνούδια της
ένα τίποτα ένα χορτάρι φέρνοντας όλη την ειρήνη
έτσι κι ο Ιησούς ένα τίποτα, μονάχα φτυσμένος
μονάχα η μέσα φλόγα που λιώνει την αφή
κι ο Θεός γυμνοπόδης εν' αρνί στον αέρα
ψηλά στο δέντρο της βυσσινιάς το καιόμενο πέρα στη δύση.
Ά τι φριχτό που είναι το νερό ένα τίποτα κι ο αόρατος
μας έτυχε καθώς το μαχαίρι στο λαιμό του κόκορα.
κι 1 θραύσμα :
"να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν
- ένα τ' ονομάζω"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου