Ικτίνος και

Την τελευταία φορά που κοίταξα έξω οι μισοί από μας (δεν) περιμέναμε να πεθάνουμε, δηλαδή ζούσαμε, στριμωγμένοι σε μία πόλη, την ίδια στιγμή που οι υπόλοιποι μισοί σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται αφήνουν να εννοηθεί ότι απολαμβάνουν τη γλυκιά άπλα που τόσο απερίσκεπτα εμείς οι "πρωτευουσιάνοι" τους έχουμε παραχωρήσει. Όταν δεν γκρινιάζουν για το αδηφάγο κράτος των Αθηνών, όταν δεν παραπονιούνται για την έλλειψη σχεδιασμού και θέσεων εργασίας, όταν έχουν χαλαρώσει αφού έχουν κατεβάσει τέσσερα τσίπουρα, δηλαδή όχι σε κάθε ευκαιρία, εδώ που τα λέμε. Μέσα στο συνωστισμό των ανάλατων εκτιμήσεων, πολιτικών αναλύσεων, αρθρογραφιών, απόψεων, γνωμών σε αυτή τη μετεκλογική συναυλία της προσπάθειας εξήγησης της έκτασης της αποχής - 4 γενικές στημένες ή σαν μέλη συγκροτήματος ή παρατακτικά σαν γραμματικοί τοίχοι της μικρόνοης πολιτικής μας σκέψης ή σαν λεπτομέρεια ενός ευρύτερου ντόμινο παρωπίδων/ 3 διαζευκτικά (ή) σαν το περιθώριο περισσότερων διαφορετικών επιλογών που καταλύει τα εκβιαστικά διλήμματα των εκπροσώπων του δικομματισμού/ 2 διπλά μμ ενδεικτικά ότι έχουμε καταλάβει πλέον πως μας γαμήσανε τα ράμματα καταλήγουν σε 1 αδιέξοδο αποφυγής ψήφου σαν ανάσα - κάποιος στο χωριό μου είπε ότι είδε (στην τηλεόραση) αυτόν τον - έλα μωρέ τώρα - τον ξέχασα - κοίτα ρε πούστη μου, κόλλησα : ικτίνος και ! περίεργο πράγμα το τσίπουρο να μεταμφιέζει τον αρχιτέκτονα που έγινε νόμος στο στιγμιαίο ταξίδι του από το στόμα του ένα στο αυτί του άλλου σε e-κτήνος, σχόλιο και καλά στο e - gov, πως του 'ρθε ρε μαλάκα του γιδοβοσκού να σκέφτεσαι μέσα στη ζήλια της στιγμής που σου φεύγει κατευθείαν, για πάντα, και γίνεται κάτι τόσο ξένο από σένα σαν πιτυρίδα, ποιανού είναι αυτός ο ώμος, κωνσταντούλα, ένα γύρο ακόμα. Ξεκίνησα για να αποδείξω γράφοντας ότι εμείς οι Αθηναίοι με τους νόμους μας βαφτίζουμε τα στάδια ερήμωσης της επαρχίας με ιστορικά ονόματα όπως καποδίστριας και καλλικράτης και πόσο πετυχημένη είναι η επιλογή αυτών των ονομάτων - από το πιο πρόσφατο χρονολογικά στο απώτερο - όπως τα στάδια της μνήμης, κάθε στιγμή στο μέλλον και πιο βαθιά πίσω σαν να ανοίγεις ένα βιβλίο και να πέφτει ομίχλη ή πάχνη ή ένα κορίτσι στην πλατεία που έπαιζαν πολλά παιδάκια κυνηγητό κάτι αρκετά καλοκαίρια πριν στη σκιά ενός πλάτανου που έμοιαζε με τερέν από κάτι και τώρα απλά το καλοκαίρι είναι πάρκινγκ και θυμάσαι αυτό το σκίσιμο στο γόνατο και δεν