Ναι, ξέρω, πανηγύρι εκατομμυρίων, το πιο μοσχοπουλημένο προϊόν στις μέρες μας, το σύγχρονο όπιο των μαζών, περιοδείες στη ΝΑ Ασία σαν τη Μαντόνα κάθε καλοκαίρι, δεκάδες χιλιάδες αυτόγραφα στα τζαπανάκια, σεβαστά όλα και εντάξει. Αλλά Μπάρτσα είσαι, ρε πούστη μου. Έρχεσαι στο ΟΑΚΑ και πετάς τρία στο ρελαντί μπροστά σε 70.000 κόσμου που ήρθαν όπως τα παιδάκια στο πλανητάριο για να δουν τους αστερισμούς, κι ας είναι κοντοί, κι ας έχουν πρόβλημα από παλιά με τις ορμόνες. Αστέρι με θλάση, παίζει με ένεση, κοίτα λίγο στη σέντρα, να, η κόμη της Βερενίκης, από αλλού ήρθαν και αλλού θα πάνε, έτσι πέρασαν για λίγο απ' το χωριό μας σαν μπουλούκι θεατρίνων, απ' τη νύχτα μας σαν κομήτες. Μόλις σβήσουν οι προβολείς θα μας αφήσουν στην εγχώρια θλίψη των κροτίδων και των καπνογόνων, των επεισοδίων με τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα, να βολοδέρνουμε ανάμεσα σε πουλημένους διαιτητές, ανύπαρκτα πέναλτι και σικέ πρωταθλήματα υποστηρίζοντας ομάδες με παρασκηνιακή ισχύ ή άλλες, μικρότερες, που θέλουν να αποκτήσουν κι αυτές μερίδιο από μια άρρωστη επιρροή, να διαβάζουμε κωλοφυλλάδες επικυρωτικές της κατάντιας μας για "χειρουργεία" και "κότες". Να μην είμαστε άξιοι ούτε μπάλα να παίξουμε ούτε μπάλα να δούμε. Εκεί, εκεί στη Β΄Εθνική ενός συνολικού τρόπου σκέψης που ό,τι πιάσει στα χέρια του νομοτελειακά το λερώνει. Χώρα οπαδών σε ένα κόσμο φιλάθλων, η κλίση διαρκώς μεγαλώνει εις βάρος μας, η ανηφόρα μετασχηματίζεται σε τοίχο. Χθες το βράδυ η κατοχή έγραψε 27 - 73. Δεν έχουμε προϊόν να πουλήσουμε, να καταναλώσουμε εμείς οι ίδιοι. Άλλο πράγμα η κατοχή μπάλας, άλλο η μπάλα της κατοχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου