I ιdiot.

Ο αναλφάβητος όλοι ξέρουν τι είναι, και οι ίδιοι οι αναλφάβητοι γνωρίζουν ότι είναι αναλφάβητοι, χωρίς να μπορούν να το γράψουν. Ας το πούμε αυτό συναίσθηση. Δευτερογενώς αναλφάβητος, λένε, είναι αυτός που δεν έχει τη γνωστική δυνατότητα να χειριστεί τον κόσμο των υπολογιστών και του ίντερνετ στα χρόνια που διανύουμε. Είναι ο καταδικασμένος να βλέπει Τατιάνα και μέχρι πέρυσι μεξικάνικα - φέτος τούρκικα - σήριαλ, να πηγαίνει τουαλέτα στις διαφημίσεις και μόλις γυρνάει να του λέει τις ειδήσεις της ημέρας η Τρέμη, η Χούκλη ή ο Σρόϊτερ. Να τις σχολιάζει με το διεισδυτικό του βλέμμα ο Βερύκιος ή ο Πρετεντέρης. Να τηρεί το βιβλίο πρωτοκόλλου στη δουλειά του και η αποστολή μηνύματος μέσω κινητού να μοιάζει στα μάτια του με διαστημική αποστολή, στην καλύτερη. Η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε κατηγορίες κατώτερες από τη δική μας τείνει να εξελιχθεί σε must του σύγχρονου ανθρώπου. Οξυγόνο να αναπνέεις. Μέχρι που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Που σχεδόν όλοι μας έχουμε άγνωστες λέξεις και φοβόμαστε να το παραδεχτούμε υποκρινόμενοι ότι τάχα μου ξέρουμε τι μας γίνεται. Λειτουργικά αναλφάβητος θεωρείται όποιος δεν μπορεί να κατανοήσει (προσέξτε : όχι να διαβάσει, αλλά να καταλάβει) μια απλή παρουσίαση γεγονότων που έχουν σχέση με την καθημερινή του ζωή. Κατάλαβες ; Την επόμενη φορά που θα διαβάσεις για το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων, για διεθνείς παρατηρητές και οίκους αξιολόγησης, για επενδυτικά funds ή τις αγορές που εκτίναξαν τα spreads ή/και τα cds, που θα ερωτηθείς αν είσαι υπέρ της έκδοσης ευρωομολόγου, της τροποποίησης της συνθήκης της Λισαβόνας ή του Μάαστριχτ, της μείωσης των επιτοκίων από την ΕΚΤ, του ανοίγματος των αποκαλούμενων "κλειστών" επαγγελμάτων, του Ευρωσυντάγματος, της επιμήκυνσης της αποπληρωμής του δανείου, της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, του εξορθολογισμού του τρόπου λειτουργίας των ΔΕΚΟ, της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ, που θα διαβάσεις μελέτες για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, τη συμμετοχή των ιδιωτών στο μόνιμο μηχανισμό στήριξης, για τη σχέση του euribor με τη δόση του στεγαστικού που πληρώνεις κάθε μήνα, για τις κρατικές εγγυήσεις προς τις τράπεζες κ.λ.π. προσπάθησε να πεις την αλήθεια στον εαυτό σου. Ή στο συνομιλητή σου. Τι είναι αυτά που μου λες ; Δεν καταλαβαίνω. Εξήγησέ μου. Δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι καλύτερο να γίνει αν δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται. Δεν μπορώ να καμώνομαι άλλο ότι ξέρω τι γίνεται. Έχω χάσει το παιχνίδι σαν ψηφοφόρος. Δεν ξέρω τι να ψηφίσω και ψηφίζω βάσει φωτογένειας και πρόσφατου ιστορικού παρελθόντος. Πες την αλήθεια. Είμαστε όλοι λειτουργικά αναλφάβητοι της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που στηρίζεται στην ψήφο μας. Λειτουργικά αναλφάβητοι πολίτες μιας δημοκρατίας σε κρίση. Υπάρχει όντως οικονομική κρίση ; Δεν ξέρω. Μου λένε πως δε έχουμε χρόνο, πως πρέπει να στηρίξω τα μέτρα, πως είναι μονόδρομος το μνημόνιο. Είναι έτσι ; Η συνήθης απάντηση είναι "για να το λένε όλοι, έτσι θα είναι". Εγώ λέω, για να το λένε όλοι έτσι δεν θα είναι. Ποιος έχει δίκιο σ' αυτή την μεταμοντέρνα κολοκυθιά, ο Παπακωνσταντίνου ; Γιατί πριν από ένα μήνα για να ψηφίσεις για δήμαρχο έπρεπε να δώσεις ψήφο εμπιστοσύνης στους οικονομικούς χειρισμούς της κυβέρνησης ; Παρέλαβε όντως μια κρίση χρέους και την μετέτρεψε σε κρίση δανεισμού ; Ποιος είμαι να απαντήσω ; Ο master chef των χρηματοπιστωτικών οικονομικών, ο ρουμπινί ; Δεν ξέρω τι μου γίνεται πια. Το παραδέχομαι. Κατηγορούσα τη γιαγιά μου - που έμαθε να γράφει το όνομά της στα 67 της - ότι με το να ψηφίζει Καραμανλή μου γαμάει το μέλλον, ότι δεν ξέρει που της παν τα 4, για να ρθει ο καιρός και να καταλάβω πως έτσι πρέπει να είναι ο ψηφοφόρος σήμερα, έτσι είμαι και εγώ, κατεστραμμένος από μισοκατανοήσεις μεγάλων πραγμάτων, αλλήθωρος πολιτικών επιλογών, πρακτικά τυφλός μέλλοντος. Η δημοκρατία μας έχει μετατραπεί σε σκάκι για άτομα με LLM και διδακτορικά. Σε χαμένο εκ των προτέρων παιχνίδι, με το ρολόι στο πλάι να το πατά ο αντίπαλος σε κάθε του κίνηση με αυτοπεποίθηση νικητή απ' τα αποδυτήρια. Σε αυτό το πλαίσιο η αποχή ήταν μια κάποια - ηττοπαθής είν' η αλήθεια - λύση. Την εξουσία την έχει ο λαός στο πολίτευμά μας, αλλά ποια εξουσία ακριβώς ; Αν η ψήφος έχει μετατραπεί σε αλγεβρική παράσταση και η ορθή επιλογή μπορεί να εξευρεθεί μόνο διαισθητικά, ποιος μπορεί να είναι ο μπούσουλας ; Αν είμαστε πια καταδικασμένοι να ακολουθούμε την μια ή την άλλη οικονομική προσέγγιση επίλυσης των προβλημάτων, όπως μας παρουσιάζεται από ειδικούς νομπελίστες  και μη οικονομολόγους, πόσο έμμεση είναι η δημοκρατία μας ; Η κυβέρνηση έχει τη στήριξη του νόμπελ οικονομίας του 2009 και 2006, η αντιπολίτευση του 2008, διάλεξε νόμπελ, διάλεξε τρόπο. Σκατά, θα προκηρυχθούν λέει πρόωρες εκλογές, δεν μπορώ να πάμε σινεμά σήμερα, πρέπει να κάτσω να διαβάσω μακροοικονομία. Το τεστ της δημοκρατίας, ημέρα Κυριακή, εκ του αποτελέσματος κοπήκαμε στο προηγούμενο. Πρέπει να διαβάσουμε περισσότερο τώρα, έστω τα σος, να κάνουμε κάτι, ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Το πιο έξυπνο τρικ του συστήματος είναι να δείχνουμε όλοι μας ότι γνωρίζουμε. Να συμπεριφερόμαστε σα να ξέρουμε. Η ψυχή μας το ξέρει.