Η οικονομική στενότητα είναι σαφώς μια συνιστώσα που δεν πρέπει να υποτιμάει κανείς, ιδίως οι καταναλωτές. Στο χώρο του Τύπου, σήμερα, ηλεκτρονικού και εντύπου, είναι προφανές ότι οι επιβεβλημένες οικονομικές περικοπές έχουν επηρεάσει λιγότερο ή περισσότερο το παραγόμενο προϊόν, την ποιότητα δηλαδή της εκφοράς των ειδήσεων. Η εν λόγω έκπτωση μπορεί να γίνει περισσότερο κατανοητή, αναφορικά με τα τηλεοπτικά μέσα, αν παρατηρήσεις την εικόνα της Όλγας της Τρέμη στη διάρκεια της τελευταίας κρίσιμης τριετίας : σα να αποστεώνεται μέρα με τη μέρα on camera σε slow motion, κάθε βραδάκι και λίγο πιο αποξηραμένη από χθες, μποτοξ/ξεμποτοξ, μακιγιάζ/ντεμακιγιάζ, τα πολυπόθητα νούμερα ίδια αλλά η ποιότητα του δελτίου ακολουθεί σαφώς την κατιούσα της όψης της οικοδέσποινας που βαίνει διαρκώς προς την εξάχνωση. Ίσως βέβαια αυτός να είναι ο τελικός προορισμός κάθε μεγάλης τηλεοπτικής προσωπικότητας, μια ευθεία καδραρισμένη πορεία προς την τηλεοπτική αγιοποίηση, ιδίως σε μέρες συλλογικά δύσκολες (των ισχνών αγελάδων). Εδώ θα αναφερθούμε όμως περισσότερο στα έντυπα, η εικόνα του προσώπου της έχει περάσει από καιρό στα χέρια επιστημόνων, πρακτικών και διαφόρων άλλων ειδικοτήτων που τριγυρνούν με βαλιτσάκια στα καμαρίνια, ας ασχοληθούν αυτοί, επιτυχημένα ή μη. Στις εφημερίδες, που λέτε, τα πράγματα πάνε κατά διαόλου, και δεν μπορείς εύλογα να πιστεύεις πως κάθε εβδομάδα θα πεθαίνει και κάποιος πασίγνωστος σκηνοθέτης ή συνθέτης για να δωρίζεις μια ταινία ή ένα δίσκο του, προκειμένου να πουλήσεις. Ελευθεροτυπίας απούσης, παίρνεις σήμερα το κυριακάτικο Βήμα. Εννοείται για το "Θίασο". Ύστερα το πετάς, γιατί εγώ ο μαλάκας το άνοιξα να το διαβάσω. Μιλάμε για την πλήρη πρωτοθεματοποίηση του "ιστορικού" φύλλου, αισθητικά και πολιτικά, τι "το έγγραφο της ντροπής", τι "ο επίτροπος της Μέρκελ", τι ιστορίες για "πέντε εγκεφαλικά που κόντεψε να πάθει (ο Μπένι, αλλά τα γλύτωσε λόγω καλής φυσικής κατάστασης, πιθανότατα)", ο λαϊκισμός στο απόγειό του. Ο πασόκικος λαϊκισμός, αυτός με το ένδυμα του έγκυρου λόγου, του επαληθευμένου ρεπορτάζ, όχι αυτός της Εσπρέσσο, όχι. Μάλιστα, στο ίδιο φύλλο ο κος καρακούσης με άρθρο του αναλύει τις επιπτώσεις του λαϊκισμού στο γενικό μας κατάντημα, δηκτικός και προειδοποιητικός, τρομάρα του. Εδώ και δυο χρόνια οχυρωμένοι πίσω από τη διαπραγματευτική γραμμή του "δώστε γη και ύδωρ" σε ξένους δανειστές και σε εγχώριες τράπεζες δεν διανοήθηκε κανείς τους ότι θα 'ρθει εκείνη η ημέρα που δεν θα έχουμε νερό να πιούμε. Τώρα, η ανάθεση του ελέγχου των δημοσιονομικών μας σε ξένο επίτροπο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, τώρα ζητούν από τους πολιτικούς αρχηγούς να προτάξουν τα στήθη τους σε ένα νέο, βροντερό, παπασαμακαραπαπα "όχι" που θα ενώσει. Προτιμώ χίλιες φορές το λαϊκισμό του ευαγγελάτου, αν ήταν βεβαίως ζήτημα ζωής και θανάτου να διαλέξω, από τη μασκαρεμένη ψυχάρεια αντικειμενικότητα του παρασκηνίου και των απορριπτικών απαντήσεων επί αιτήσεων δανείων. Ίσως να προτιμώ και τη νεοφιλελεύθερη μέχρι αηδίας αλλά συνεπή γραμμή της Καθημερινής, όπως αυτή συμπυκώνεται στη ραδιοφωνική αποστροφή του Μπάμπη Παπαδημητρίου ότι "το χαράτσι ήταν ο πιο πετυχημένος φόρος από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, μπράβο !", εντάξει, όχι. Έρχεται Κυριακή και δεν έχεις εφημερίδα να διαβάσεις, η κατάντια είναι ήδη εδώ, οι κλειστές τράπεζες και τα βενζινάδικα χωρίς σταγόνα πετρελαίου μάλλον θα έρθουν σαν επικύρωση.
