Ο ιστροϊκός του μέλλοντος

Σαμαράς Αντώνιος ;  Ναι σε όλα.  

(Προφανώς κατάκοπος, γιατί ένας θεός ξέρει πόσο δύσκολη ήταν η διαπραγμάτευση.)

Όσοι δεν ήταν μέσα στα 101 σκυλιά της σικέ αυτής χθεσινής κομματικής ανταρσίας - παλ γαλάζιο το σε άλλους καιρούς αιματοβαμμένο χρώμα αυτής σαν απογευματινό ταγέρ της κυρά Ελίζας - έβγαιναν από τη Βουλή και απέφευγαν τις δηλώσεις, που λέει κι ο Ιορδάνης, γιατί "μίλησαν" με τη σύνεση της ψήφου τους. Ώριμοι, πιο ώριμοι από ποτέ, συναισθανόμενοι τις ιστροϊκές τους ευθύνες, πήραν όλο το βάρος του μέλλοντός μας στις πλάτες τους. Μακριά από τους συνήθεις μέχρι χθες λαϊκισμούς, οι αντιπρόσωποί μας χθες στάθηκαν - επιτέλους - στο ύψος των περιστάσεων. Απόδειξη η εικόνα του Μάκη του Βορίδη : εικόνα ευρωπαϊκή ενός στιβαρού πολιτικού ταγού του έθνους.

Απ' την άλλη, τα σκυλιά, αυτοί που υπέκυψαν στον εφήμερο έρωτα του χειροκροτήματος των θαμώνων κατά την είσοδό τους στα καφενεία της επαρχίας, όσοι αφουγκράστηκαν τον λαϊκό παλμό μόνο και μόνο γιατί γνώριζαν ότι δεν ήταν παραπάνω από τους μισούς, αυτοί που πήραν τον εύκολο δρόμο, δυστυχώς στάθηκαν όλοι στο ύψος του περιστυλίου, χαμογελώντας σαν γονείς αριστούχων στη μαθητική παρέλαση, και απευθύνθηκαν στον λαό. Η λέξη "συνείδηση" δεν πρέπει να έχει ακουστεί ποτέ τόσο επαναλαμβανόμενα στην ελληνική τηλεόραση, γεγονός από μόνο του ικανό να καταδείξει ότι χθες, στη συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, πρυτάνευσε, για πολλοστή φορά, η ξεδιάντροπη ασυνειδησία: 

1. η πλειοψηφία των Παπανδρεϊκών πρωτοπαλίκαρων πασόκων που μας έχει ρημάξει τη ζωή πρώτα με την υπογραφή και μετά με την εκ τηλεοράσεως προπαγάνδιση του Μνημονίου α΄ - η σανίδα σωτηρίας της χώρας, ο λαγός απ' το καπέλο του μεγάλου τιμονιέρη, το μεγαλύτερο από καταβολής κόσμου πρόγραμμα βοήθειας κ.ο.κ. - ψήφισαν χθες ΟΧΙ. Που πήγαν όλα τα μέχρι την αποκαθήλωση του Γιωργάκη επιστημονικοφανή τους επιχειρήματα ; Προφανώς τα πάντα χάθηκαν μέσα στη δημοψηφισματική ψυχεδέλεια του προεδρικού τους παραληρήματος. Οι κομματικές γραμμές και οι παρασκηνιακές συμμαχίες για την κατάληψη του υψώματος της Ιπποκράτους υπαγόρευσαν για άλλη μια φορά την ψήφο, την πιο ιστορική κοινοβουλευτική ψήφο από τη Μεταπολίτευση, όπως μας ενημέρωσε το Μέγκα. (Σ)κατά συνείδηση λοιπόν.

2. όταν ο Σαμαράς έκλεινε τη δευτερολογία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του είπε, σε σοβαρότατο προσωπικό τόνο, "Εμπιστευθείτε με". Είκοσι ένας του απάντησαν εν αρνητικώ χορώ : Πάρε τ' αρχίδια μας, Antonis, οπότε σε αυτό το πλαίσιο η ψήφος της Βόζεμπεργκ συνιστά τεραστίων διαστάσεων έκπληξη, στο βαθμό που ποτέ στην ενάρετη ζωή της δεν έχει σκεφτεί να γλύψει τη συγκεκριμένη λέξη. Εδώ η ανάλυση αλλάζει, διακρίνουμε δύο ειδών στάσεις : α) είτε κάποιοι δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν την κωλοτούμπα του αρχηγού (όχι στη λάθος συνταγή του α΄ μνημονίου, ναι στη θανατηφόρο δόση του β΄) εμμένοντας στην κομματική λογική της πρώτης εκείνης κρίσιμης ψηφοφορίας που έλεγε "εσύ καμάρι μου μην το ψηφίσεις γιατί είναι κάποιοι άλλοι μαλάκες αναγκασμένοι να το κάνουν (νόμο του Κράτους), οπότε φύλαξε τον κώλο σου", είτε β) κάποιοι είχαν κατορθώσει να πειστούν από το πυρωμένο λόγο της παράταξής τους τον αντιμνημονιακό καιρό του 2010 και δεν πρόλαβαν να αλλάξουν τροπάριο, θα μου πείτε, τους έχεις για μαλάκες ; θα απαντήσω, μιλάμε για τη Νέα Δημοκρατία. Σε καθένα από τα δύο παραπάνω σενάρια πρέπει να προστεθεί και ένας επιπλέον από τους πασόκους συναδέλφους γεμάτος ουροσυλλέκτης φόβου για τα γιαούρτια και τις χειροδικίες των (αγανακτισμένων) πολιτών, όχι τόσο γιατί οι μεν μέχρι πρότινος κυβερνητικοί τα έχουν ζήσει ήδη σε μεγαλύτερο βαθμό αλλά κυρίως γιατί η δεξιά παριά του πολιτικού μας φάσματος παραδοσιακά φοβάται κάπως πιο πολύ τα μπουκέτα. 

3. Πέραν της αυτονόητης διαφοράς ότι σαράντα κάτι παλικάρια αυτομόλησαν στην όχθη του όχι ενώ οι δύο χθεσινοί μεγαλομάρτυρες του έθνους Βορίδης - Γεωργιάδης αποφάσισαν με ανείπωτο πόνο να κουβαλήσουν τον ασήκωτο σταυρό του ναι, κάτι που σαφώς λέει πολλά για την εξουσιομανία των δύο νωπών μας υπουργών, φαίνεται πως ήρθε και για αυτούς η τηλεοπτική ώρα του απογαλακτισμού από τα γυμνασμένα το '50 μαστάρια του αρχηγού, αισθάνονται προσωπικά έτοιμοι να βγουν στην ελληνική κοινωνία μόνοι τους πια και να αναζητήσουν την τροφή τους δημιουργώντας ένα στιβαρό ακροδεξιό πόλο, μακριά από τις καραγκιοζιές του κονκάρδα. Δόξα το θεό, η λαθρομετανάστευση ανθεί. Συνεπώς και εδώ στεγνά προσωπικά τα κίνητρα, ψήφος υπαγορευμένη από προσωπικές φιλοδοξίες και μόνο. Εντάξει, αυτούς τους ξέραμε. 

4. Η κλινική περίπτωση της διασωληνωμένης Αριστεράς άλλη φορά. Μόνο ότι κινδυνεύει με τη στάση της να μετατρέψει την πολιτική της διαρκούς άρνησης σε μια διαρκή άρνηση της πολιτικής, είναι αρκετό προς το παρόν. 

Και ο κόσμος ; 'Ολος αυτός ο χθεσινός κόσμος ; Το πλήθος των χθεσινών διαστάσεων ; 

Α, αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν. 

Σπείρε το φόβο και αυτός θα κάνει τη δουλειά, όπως (και) χθες.