Περί δημοσιογράφων ο λόγος

Μέχρι και πριν από δυο χρόνια, κανένας Έλληνας δημοσιογράφος δεν είχε "μυριστεί" το τεράστιο οικονομικοπολιτικό σκάνδαλο της Siemens, εκτός ίσως από τον Παύλο Τσίμα. Κανένας απολύτως δεν είχε αναδείξει το τεράστιο ζήτημα της υπερχρέωσης του ελληνικού Κράτους, της φούσκας των ακινήτων, δεν είχε αναλύσει το κόστος των ολυμπιακών αγώνων, κανένας δημοσιογράφος δεν είχε απευθύνει κατά πρόσωπο σε κάποιον - υπουργό ή πρωθυπουργό - μια σοβαρή ερώτηση σχετικά με το πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε, πόσους υπαλλήλους χρειάζεται κατά τη γνώμη του το Δημόσιο, ποια η γνώμη του για τους διορισμούς γυμναστών ως μηχανοδηγών στο μετρό, για τις φήμες, έστω αναπόδεικτες φήμες, περί υπερκοστολογήσεων κάθε δημοσίου έργου,  που κατά κανόνα διπλασιάζουν την αρχική εκτίμηση για το κόστος του, για τις πεντακόσιες οφ σορ που εδρεύουν στο Κρανίδι, κανένας τους ποτέ όχι μόνο δεν απεύθυνε μια επιθετική ερώτηση αλλά ούτε καν μια ερώτηση που να μην είναι έστω προσυνεννοημένη σε κάποιον από την πολιτική ελίτ του τόπου. Γι' αυτό το λόγο τις "μεγάλες" συνεντεύξεις τις έπαιρναν οι πρετεντέρηδες και οι καψήδες, οι στάηδες και οι χατζηνικολάοι, οι παπαχελάδες και οι τελλογλαίοι, ενώ οι Τσίμες ήταν στις φόρμουλες ένες, μαζί με τους Διευθύνοντες τις Siemens. Όπως γίνεται πλήρως αντιληπτό απ' τον καθένα σήμερα, στην Ελλάδα δημοσιογραφία μέχρι και το τέλος του 2009 σήμαινε να είσαι ο Χασαπόπουλος και να κάνεις ρεπορτάζ  από το Παρίσι για την καλτσοδέτα του νυφικού της Βίκης της Σταμάτη. Ύστερα, υπογράψαμε το μνημόνιο. Οι δημοσιογράφοι δεν κατάφεραν εγκαίρως να αναδείξουν περί τίνος επρόκειτο, διχασμένοι σε αυτούς που έκαναν λόγο για πράξη εθνικής προδοσίας και σε αυτούς που αναδείκνυαν τον Γιώργο σε εθνοσωτήρα. Λίγο αργότερα η "Ελευθεροτυπία" έκλεισε. Δεν της έδωσαν οι τράπεζες δάνειο και έκλεισε. Άσχετο, ίσως. Με την εφαρμογή των μέτρων, ο κόσμος άρχισε να έχει απορίες, πολλές και εύλογες. Οι απορίες του κόσμου κάποια στιγμή έπρεπε να σχηματοποιηθούν σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, κάτι που άρχισε να γίνεται σιγά - σιγά, πολύ σιγά, αλλά άρχισε να γίνεται. Βγήκαν πραγματικά δημοσιογραφικά περιοδικά, άσε το ίντερνετ, άρχισαν να εκφράζονται χοντρές απορίες, κυρίως αναφορικά με τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών του Κράτους, αρχίσανε κάποιοι δημοσιογράφοι να ψάχνουν τις απαντήσεις στο παρελθόν, στο σήμερα, οι πρώτες απαντήσεις γέννησαν με τη σειρά τους νέα ερωτήματα, πιο απειλητικά απ' τα προηγούμενα. Κάποιοι δημοσιογράφοι πήραν έτσι τα πάνω τους, π.χ. ο Βαξεβάνης, ο οποίος άρχισε πόλεμο με το Βενιζέλο, μέχρι και η Ιωάννα η Μάνδρου άρχισε να διατυπώνει πραγματικές ερωτήσεις on air, έστω και ρητορικές. Λες μέσα σου, κάτι αλλάζει στα Μέσα. Ύστερα ήρθαν οι εκλογές οι διπλές. Και κατάλαβες. Δημοσιογράφοι είναι ο Βαξεβάνης και ο Αρβανίτης, δημοσιογράφος είναι κι ο Αιμίλιος ο Λιάτσος. Και μάλιστα ο τελευταίος είναι και ανώτερος ιεραρχικά, καθότι και Διευθυντής στην ΕΡΤ, αποφασίζον όργανο. Δημοσιογράφος είναι και ο Σπύρος ο Καρατζαφέρης, που δηλώνει με αισχρή αυθάδεια και εγωμανία ότι διώκεται πολιτικά επειδή ενοχλεί την εξουσία, τη στιγμή που απλά εκκρεμούσαν καιρό σε βάρος του ποινικές αποφάσεις για συκοφαντική δυσφήμιση και ήρθε η ώρα της εκτέλεσής τους, όπως γίνεται με όλους τους πολίτες. Που μιλάει για δήθεν προσβολή προσωπικών δεδομένων, προσπαθώντας να εισπράξει λίγη από τη λαϊκή αγανάκτηση που έχει φουντώσει από την άδικη ποινική δίωξη κατά του Βαξεβάνη, να κλέψει λίγο από το momentum του συναδέλφου, άνανδρα και πονηρά, όπως έχει πορευτεί σε όλη του την επαγγελματική ζωή μέχρι σήμερα. Δημοσιογράφοι είναι και όσοι εργάζονται για να υπάρχει αυτό. Δημοσιογράφος είναι κι ο Λιάτσος, που βαράει τους συναδέλφους του επειδή τα έχωσαν στον υπουργό, δημοσιογράφος είναι κι ο Άρης ο Πορτοσάλτε, που καθημερινά επί ώρες μας μολύνει ραδιοφωνικά το κεφάλι, ο ιέραξ του οικονομικού και πολιτικού φιλελευθερισμού μεταξύ των ωρών 7.00 - 10.00 που κάποια στιγμή σήμερα - λίγο πριν ή λίγο μετά τον ερωτικό του μονόλογο προς τα διατροφικά κάλλη που κάνουν ξεχωριστό το κασέρι λεβέτη, δεν έχει σημασία - δήλωσε ότι ειλικρινά δεν καταλαβαίνει τον ντόρο που δημιουργήθηκε με την απομάκρυνση του πρωινού διδύμου της ΝΕΤ, καθώς επρόκειτο προφανώς για "φερέφωνα του Σύριζα". Μάλιστα, σε μια συνολική προσπάθεια υποβάθμισης του όλου θέματος, έκανε και ότι δεν θυμάται το επώνυμο της Κατσίμη, παραδίδοντας σε όλους τους δημοσιογράφους μαθήματα τήρησης των κανόνων δεοντολογίας, δωρεάν, σαν μια ραδιοφωνική μπουκιά γνωριμίας με τη φέτα λεβέτη. Δημοσιογράφος είναι και ο Γιώργος ο Τράγκας, αφού δημοσιογράφος δηλώνει, δημοσιογράφος και ο Θέμος Αναστασιάδης, που βρίσκονται απέναντι από την εξουσία, τόσο όσο και ο ματατζής μπροστά από το Υπουργείο Πολιτισμού, στην Μπουμπουλίνας. Αν οι εταιρείες του Μπόμπολα άρχισαν προσφάτως να ασχολούνται εργολαβικά με τη διαχείριση των απορριμάτων, είναι που έχουν προπονηθεί για χρόνια με τα τηλεοπτικά σκουπίδια (βλ. φωτογραφία). Η κοινωνία αλλάζει ραγδαία, οι πρόσφατες επιθέσεις εναντίον των δημοσιογράφων - πλην Καρατζαφέρη - απλά επιβεβαιώνουν το γεγονός, κι ο Λιάτσος, ο κάθε Λιάτσος το γνωρίζει αυτό, βέβαια έπρεπε ίσως να γνωρίζει και το δικό του μέγεθος σε σχέση με τη δυναμική των πραγμάτων, αλλά στο βαθμό που η παραίτηση του Λιάτσου είναι αυτονόητη, λιγότερο αυτονόητη από την αποπομπή του βέβαια, δεν αποτελεί λύση, παρά ένα μικρό, συμβολικό, βήμα προς κάτι περισσότερο βιώσιμο, να αντέχεται.