Η οργή και οι αιτίες της

Ας υποθέσουμε ότι ζεις και υπάρχεις σε μια ολοκληρωτικά οικονομικά κατεστραμμένη χώρα : δεν σου φτάνει που δεν έχεις δουλειά και κάθε μήνα έρχονται λογαριασμοί των οποίων η εξόφληση θα ήταν απλησίαστη σκέψη, ακόμη κι αν είχες μισθό, ούτε το γεγονός ότι η χώρα έχει πτωχεύσει προ τριετίας επειδή οι πολιτικοί της αποδείχθηκαν χυδαία απατεώνες και ανθρωπάκια αλλά μαθαίνεις κι ότι όλοι αυτοί που για περίπου δυο δεκαετίες μόστραραν τις φάτσες τους στα τηλεοπτικά κανάλια χρωστούν σε φόρους ποσά που εσύ δεν θα τα βγάλεις δουλεύοντας δυο δουλειές για τρεις ζωές, δηλαδή ότι η περίοπτη κοινωνική τους θέση στηριζόταν, εν πολλοίς, στην αποφυγή της καταβολής των φορολογικών τους υποχρεώσεων, ότι για μια τριετία τώρα με παρασκηνιακούς τρόπους εξακολουθούσαν και κατάφερναν να είναι πάλι στο απυρόβλητο των φοροελεγκτικών μηχανισμών, όπως είχαν συνηθίσει όλη τους τη ζωή, ότι καλύπτονταν μέχρι και χθες από τους ανώτατους πολιτικούς προϊστάμενους της έννοιας της συλλογής φόρων, δημοσίων πόρων δηλαδή, επειδή κάτι δήθεν ξεχάστηκε σε ένα συρτάρι, το έδωσε κάποιος σε κάποιον να το φυλάξει επειδή ήταν, λέει, πολύ σημαντικό στοιχείο, επειδή ίσως αν κλείσει το εργοστάσιο του μεγαλοοφειλέτη θα κλείσουν χι σπιτικά, νομοτελειακά, θεωρείς δε εαυτόν πνευματικό άνθρωπο του τόπου, είσαι συγγραφέας ή κιθαρίστας ή παίζεις μελλόντικα, δεν ενδιαφέρει, και πηγαίνεις για φαΐ με αυτόν που σε επίπεδο συμβολισμού ισούται με τον ορισμό του πολλά υποσχόμενου μυαλού μεν, άπειρα αμοραλιστή δε, ο οποίος ανήλθε τρέχοντας όλα τα στάδια της πολιτικής ιεραρχίας για να καταλήξει να είναι κορυφαίος υπουργός τη στιγμή της πτώχευσης, έχοντας ταυτόχρονα υπάρξει ιθύνων πολιτικός νους των αντικοινωνικών πρακτικών που μας οδήγησαν καρφί σε αυτήν, αρχηγός σήμερα της συγκυβερνώσας αντιπολίτευσης και ίσως μελλοντικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτού του ρημαγμένου τόπου. Και δεν λέω, το φαΐ είναι φαΐ, είτε εστραγκόν είτε στραγάλια, πας. Όπου έχει φαΐ να πηγαίνεις, όπου βλέπεις ξύλο να στρίβεις, μπορεί να σε μεγάλωσε έτσι κι εσένα η μαμά σου, όπως πολλά παιδάκια. Αλλά να βγαίνεις μετά, με καούρες ή χωρίς, και να δίνεις συγχαρητήρια στο παχύδερμο, δηλαδή αμνηστία στη μεγαλύτερη, ευρωπαϊκά, πράξη πολιτικής εξαπάτησης, έστω και σε επίπεδο συμβολισμού, έστω και με την επίκληση εννοιών όπως το επιχείρημα και ο ορθός λόγος, δεν σε κάνει απλώς ηλίθιο, σε καθιστά συμμέτοχο, άρα συνένοχο. Το εύπεπτο του συρμού εφεύρημα περί ισότητας των πολιτικών άκρων και περί δήθεν εκδικητικής αριστεράς, ως  χαρτάκι κάτω από το πόδι στο τραπέζι του πολιτικού μας συστήματος, για να μην πιτσικάρει αυτό προς τη ρατσιστική άκρα δεξιά, δεν αντέχει στην κοινή λογική του μέσου όρου, αυτού που τόσο αποστρέφεσαι σοφό μου παιδί, αυτού που δεν αντέχει άλλο να είναι το δεκανίκι της διαρκούς πολιτικής εξαπάτησής του. Κι αν τα παγκάλεια επιχειρήματα περί δήθεν γνώσεως του εξαπατημένου και αποδοχής του επελθόντος αποτελέσματος σε συνταράζουν, αν αισθάνεσαι ρίγη να σε διατρέχουν ακούγοντας το Βενιζέλο να παρλάρει ιδρωμένος στο Κοινοβούλιο, αν είσαι της κάβλας της πάρλας γενικά, κατέβα κι εσύ στις επόμενες μια βόλτα από "το στίβο" της Α' ή της Β' Αθηνών, τύπωσε καρτούλες συγγραφέας - πολιτευτής και προσπάθησε να αρθρώσεις το δικό σου δομημένο ορθό λόγο, με επιχειρήματα να βάλεις κι εσύ ένα λιθαράκι στη μετατροπή του μειονεκτήματος της χώρας σε συγκριτικό πλεονέκτημα, όρθωσε το ανάστημά σου απέναντι από την εκδικητική (άκρα) αριστερά, με τρίωρη προεκλογική εκπομπή από το Σταύρο Θεοδωράκη όλη για πάρτη σου, όχι σαν το Χειμωνά και το Χαραλαμπίδη που τη μοιράστηκαν και, γι' αυτό, έχασαν, άσε κάτω τον κεφτέ και τις αναλύσεις των βιβλίων που σου πρότειναν οι πολιτικοί μας ταγοί και γίνε και συ ένας από αυτούς, βγες μπροστά με θάρρος και υποστήριξε τη γνώμη σου, σοφό μου παιδί, έλα τελευταίος στο αλφαβητάρι του ψηφοδελτίου αλλά πρώτος στις προτιμήσεις του κοινού, όπως πάντα, έλα, κατέβα, σαν μυθιστορηματικός σου ήρωας κατέβα, απλά βγες από την τηλεόραση, έλα στο δρόμο και στην πλατεία, να δεις από κοντά και να μετρήσεις την οργή και τις αιτίες αυτής. Ελπίζω όχι τις συνέπειες.