Το πολιτικό χρυσάφι απ' τις χειροπέδες

Έχουμε και λέμε : σε εξέλιξη η δίκη για τον εμπρησμό της μαρφίν, αθώωση όλων των κατηγορουμένων για το ντι - βι - ντι ζαχόπουλου, το ξεκίνημα της πολυδιαφημισμένης δίκης τσοχατζόπουλου, προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ, παραγγελία διώξεων για τα δάνεια των κομμάτων, έλεγχος των ταμείων του ΠΑΣΟΚ από διεθνείς εταιρείες, αναμένεται η έκδοση σχετικού πορίσματος, νέες διώξεις, έφεση του καταδικασθέντος Παπαγεωργόπουλου κατά της απόφασης των ισοβίων, μέγα πολιτικό θέμα της εβδομάδας που πέρασε η ισχύς των αποφάσεων των ασφαλιστικών μέτρων επί εργατικών υποθέσεων ... η ποινικοποίηση της δημόσιας ζωής είναι πλέον γεγονός. Χαράς ευαγγέλια για την Ιωάννα Μάνδρου αλλά και για την κυβέρνηση, καθώς δίνεται η εικόνα ότι καθαρίζει επιτέλους ο κόπρος του αυγείου, δικαιώνεται το παλλαϊκό αίτημα "να μπουν φυλακή όσοι μας κατάντησαν έτσι". Ο δικομματισμός, με το κεντροαριστερό μαξιλαράκι της ΔΗΜΑΡ, οι σχηματισμοί του οποίου έλαβαν πάνω από 200.000.000 ευρώ σε δάνεια με υποσχέσεις μελλοντικών εκχωρήσεων εξαιρετικά αμφίβολων ότι θα γεννηθούν απαιτήσεων, επιμελείται τώρα την πάταξη όσων βρέθηκαν με το χέρι στο μέλι (αγαπημένη φράση της Ι. Μάνδρου). Αρκεί δήθεν ένας Άκης και μια τρύπα εκατό εκατομμυρίων ευρώ στα ταμεία του κόμματος για να αναδειχθεί το ΠΑΣΟΚ από τις στάχτες του, οικονομικά παρθένο, ή ένας φτερωτός γιατρός με αδυναμία στα χρυσά πέδιλα για να πιστέψουμε όλοι ότι η ΝΔ έχει καθαρά οικονομικά στοιχεία, την ίδια ώρα που ασκούνται ποινικές διώξεις σε πολίτες με αποδεδειγμένη οικονομική αδυναμία για ποσά πέντε χιλιάδων ευρώ. Προφανώς, εκτός από την εικόνα της κάθαρσης που δήθεν εκπέμπεται από το μέγαρο μαξίμου, η ποινικοποίηση στο δημόσιο βίο (άνω) εξυπηρετεί και την ευκολότερη αποδοχή της εντατικοποίησης του κυνηγιού των απλών πολιτών (κάτω), στο βαθμό που όλοι μας είμαστε εν δυνάμει φοροφυγάδες και ασύλληπτοι εγκληματίες, ενόσω δεν εξοφλούμε τις ληξιπρόθεσμες οφειλές που σωρεύονται στα φορολογικά μας μητρώα. Ταυτόχρονα, η αξιωματική αντιπολίτευση φέρεται να έχει χάσει κατά κράτος (επικοινωνιακά) στο παιχνίδι της απόδοσης (ποινικών) ευθυνών, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποτελεί το βασικό κορμό και τη σημαία του τρέχοντος αντιπολιτευτικού της λόγου, ευκαιρία που δεν άδραξε και της πήρε μέσα απ' τα χέρια ο Σαμαράς, παρουσιαζόμενος ως τιμωρός κάθε είδους εγκληματικών συμπεριφορών, απ' όπου κι αν προέρχονται. Τέλος, η μονοπώληση του δημόσιου λόγου από τις διαρροές λεπτομερειών εκκρεμών δικαστικών υποθέσεων κατορθώνει σε ένα βαθμό να καμουφλάρει την παντελή έλλειψη άσκησης πολιτικής, καθώς είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα κείμενα προς ψήφιση στο ελληνικό κοινοβούλιο απλώς μεταφράζονται και δεν υπάρχει η οιαδήποτε διαβούλευση, ελλείψει περιθωρίων ουσιαστικών αλλαγών. Από την άλλη, η αυστηροποίηση των δικαστικών κρίσεων, φαινόμενο που παρατηρείται διαρκώς επιδεινούμενο τα τελευταία τρία - τουλάχιστον - χρόνια, ρίχνει νεράκι στο μύλο της ψευδαίσθησης ότι επιτέλους επιτυγχάνεται η τήρηση των κανόνων, πείτε το ευταξία (Δένδιας), νοικοκύρεμα (Μέρκελ), εμπέδωση νέας νοοτροπίας ή όπως αλλιώς οραματίζονται οι γράφοντες τους λόγους του Σαμαρά το μέλλον του τόπου. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι να απορεί κανείς αν στο άκουσμα μιας νέας σύλληψης ή μιας ακόμη δίωξης ενός προβεβλημένου πολιτικού χαμογελούν τα μουστάκια της εσωτερικής μας πολιτικής τριανδρίας, ή αν για κάθε ποινή ισοβίων που επιβάλλεται ο πρωθυπουργός μας πιστεύει ότι το κόμμα του τσιμπάει και έναν επιπλέον πόντο στις δημοσκοπήσεις. Όμως η ώρα που θα λογοδοτήσουν τα τρία αρχηγικά γουρουνάκια και οι υπόλοιποι που ψηφίζουν τα μνημονιακά μέτρα, πελαγοδρομώντας καθημερινά στα τηλεοπτικά μας παράθυρα, κάποιοι πιστεύουμε ότι δεν αργεί πολύ.