Η συζήτηση για το ότι πρέπει να αρχίσει η συζήτηση γύρω από την άρση της αναστολής των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας άρχισε από τον αρμόδιο υφυπουργό, ως γνωστόν, ήδη από τον Ιούνιο. Εν συνεχεία, τη σκυτάλη πήρε μέσα στο καλοκαίρι το δημοσιογραφικό επιτελείο του δελτίου του Μέγκα, όπως πάντα, καθώς άνθρωποι σαν τον Πρετεντέρη έχουν αποδείξει ότι είναι μανούλες στο να ανοίγουν συζητήσεις σχετικές με το άνοιγμα "συζητήσεων". Το βασικό θέμα της εν προκειμένω συζήτησης (αν πρέπει να συνεχιστεί η όχι η θεσμοθετημένη από το έτος 2008 προστασία της πρώτης κατοικίας των νοικοκυριών, η οποία ισχύει μέχρι τις 31.12.2013) από την πρώτη στιγμή συνδέθηκε με τον αντίκτυπο που θα έχει τυχόν επέκταση της χρονικής διάρκειας ισχύος των προστατευτικών διατάξεων στην αγορά ακινήτων και κατ' επέκταση, στη στεγαστική πίστη, στο βαθμό που όλοι όσοι συμμετείχαν στη συζήτηση που έλαβε χώρα στο μεγάλο κανάλι είναι ιδιοκτήτες πολυτελών κατοικιών στα προάστια καθώς και εξοχικών κατοικιών σε διάφορα κυκλαδίτικα νησιά, οπότε οι εμπορικές τιμές των ακινήτων (τους) είναι ένα θέμα που τους ενδιαφέρει άμεσα. Μέσα από το πρίσμα της εύρρυθμης λειτουργίας της αγοράς ακινήτων η απαγόρευση των πλειστηριασμών θα πρέπει να αρθεί και μάλιστα αμέσως, κατέληξαν, διότι σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύουμε όλοι να γκρεμοτσακιστούν οι αξίες των ακινήτων μας στο άμεσο μέλλον : αν παραταθεί πάλι η απαγόρευση πλειστηριασμών για δύο, φερ' ειπείν, χρόνια, το στοκ των ιδιοκτησιών που θα βγουν μονομιάς τότε σε πλειστηριασμό θα έχει ως συνέπεια την κατακόρυφη πτώση των τιμών όλων των ακινήτων, τη διάλυση της αγοράς, άσε που αρκετοί κάνουν κατάχρηση του σχετικού δικαιώματος και δεν πληρώνουν τη δόση των στεγαστικών τους δανείων αν και έχουν τη δυνατότητα, επιλέγοντας να κρυφτούν πίσω από το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο. Όπως καταλαβαίνουμε, η συζήτηση είχε ανοίξει πια για τα καλά, με βασικό επιχείρημα των μεν τον δυσμενή αντίκτυπο της υφιστάμενης κρατικής παρέμβασης στη λειτουργία της αγοράς, όπως πάντα, στο Μέγκα, ταυτόχρονα με την πλήρη απουσία των δε καθώς και των επιχειρημάτων τους. Πριν όμως να αρχίσουμε να πυροβολούμε τα νεοφιλελεύθερα κοράκια που εγκαταλείπουν τις τηλεοπτικές τους φωλιές και περιφέρονται σαν τους γλάρους πάνω από την χωματερή των ακινήτων των Αθηνών, στον τηλεοπτικό τους αέρα, θα πρέπει, για την πληρότητα της συζήτησης, να εντοπίσουμε και κάποια άλλα σημεία :
α. Η συζήτηση αφορά στην α' κατοικία. Εξ ορισμού δηλαδή δεν καταλαμβάνονται από οποιαδήποτε προστασία : η γκαρσονιέρα που σου αγόρασε ο μπαμπάς με δάνειο στο όνομά του γιατί εσύ δεν είχες εισοδήματα στα είκοσί σου χρόνια, νεαρέ μου, και στην οποία μπορεί σήμερα να μένεις, ή το μοναδικό ακίνητο μιας οικογένειας που δεν αποτελεί την πρώτη της κατοικία, γιατί π.χ. είναι μικρό για τις στεγαστικές της ανάγκες, βέβαια οποιοδήποτε ακίνητο έχει αγοράσει ο οιοσδήποτε γονιός για να "προικίσει" κάποιο από τα παιδιά του, οικόπεδα που αποκτήθηκαν με το όνειρο της ανέγερσης μιας ιδιόκτητης ζωής κ.ο.κ. Το θέμα μας είναι αποκλειστικά η α' κατοικία, όλα τα υπόλοιπα μπορούν να βγουν στο σφυρί και αύριο.
β. Αν θες να σώσεις από τον πλειστηριασμό το σπίτι σου, υπάρχει και ο νόμος Κατσέλη. Τεράστια αλήθεια την οποία δεν θα ακούσεις από τα κανάλια, στο βαθμό που ο σκοπός τους δεν είναι να σε ενημερώσουν για να διασώσεις την περιουσία σου αλλά να σε φοβίσουν για να αρχίσεις να πληρώνεις την τράπεζα για να μη σου πάρει το σπίτι. Ο νόμος 3869/2010 προστατεύει την κύρια κατοικία σε περίπτωση που μπορείς να αποδείξεις ότι τα εισοδήματά σου δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση των δανειακών σου υποχρεώσεων. Βέβαια, η λύση αυτή δεν είναι τζάμπα καθώς ταυτόχρονα με το άνοιγμα της συζήτησης, τον Ιούνιο, η κυβέρνηση τροποποίησε το νόμο Κατσέλη ορίζοντας ότι η προστασία της κύριας κατοικίας κοστίζει ένα ποσό που δεν μπορεί να υπερβαίνει το 80% της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου, αντικαθιστώντας την μέχρι τότε συνάρτηση του ποσού των καταβολών με την εμπορική αξία των ακινήτων, η οποία αναμένεται να πέσει κατακόρυφα. Αποτέλεσμα της εν λόγω νομοθετικής μεταβολής είναι ότι ο προσφεύγων στις διατάξεις του ν. 3869/2010 θα κληθεί στο μέλλον (όταν καταρρεύσει η αγορά ακινήτων) να πληρώσει σημαντικά μεγαλύτερα ποσά, σε σχέση με πριν, καθώς βάση του υπολογισμού θα είναι η αντικειμενική (πλασματική) και όχι η εμπορική (πραγματική) αξία του ακινήτου του. Όπως και να 'χει όμως, η διέξοδος του νόμου Κατσέλη παραμένει (ακόμη).
γ. Η άρση της αναστολής δεν απαιτεί νόμο. Το νομοθέτημα της κυβέρνησης Καραμανλή που αποτελεί μέχρι σήμερα την προστατευτική ομπρέλα της ιδιοκτησίας των πολιτών έχει τέτοια νομοτεχνική διατύπωση που δεν απαιτείται η ψήφιση κάποιου αντίθετου νόμου για την κατάργησή του, αρκεί μόνη η παρέλευση της 31.12.2013 για να παύσει η ισχύς του. Όσο απλοϊκό κι αν φαίνεται αυτό, καταλαβαίνει κανείς ότι η Κυβέρνηση δεν έχει την ανάγκη να συσπειρώσει 151 βουλευτές για να μπορούν να πραγματοποιούνται πλειστηριασμοί το 2014, αποφεύγοντας έτσι τα δήθεν κοινοβουλευτικά θρίλερ που μας σερβίρονται ανά μήνα σχετικά με την ψήφιση από το κοινοβούλιο των μνημονιακών υποχρεώσεων. Έτσι, το βάρος του νομοθετείν υπέρ της συνέχισης της αναστολής περνά στους ώμους της αντιπολίτευσης, η οποία θα πρέπει αυτή να βρει τα 151 ΝΑΙ. Η ως άνω αντιστροφή στο νομοθετικό βάρος του θέματος των πλειστηριασμών είναι το μεγαλύτερο (αλλά και το μοναδικό) κυβερνητικό ατού.
Επανερχόμενοι στα επιχειρήματα της Τρέμη, δηλαδή στο εξής ένα : της επικείμενης κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων, αν παραταθεί εκ νέου η αναστολή των πλειστηριασμών, αξίζει να σημειωθεί ότι η πενταετής ήδη απαγόρευση της διενέργειας πλειστηριασμών είναι ακριβώς αυτή που κρατά στη ζωή τον κλάδο της κατοικίας και δεν έχει επιτρέψει σε μια από τις μεγαλύτερες φούσκες της οικονομίας μας να σκάσει με πάταγο μέχρι σήμερα. Η αγορά των ακινήτων είναι εδώ και χρόνια σε μια φάση διόρθωσης ή έτσι μας λένε οι δημοσιογράφοι του Μέγκα, οι οποίοι μιλούν με μεσίτες και καταλήγουν ότι στις τιμές των ακινήτων παρατηρείται μια ετήσια μέση μείωση τιμών μέχρι και 20%, ακριβώς λόγω της αναστολής των πλειστηριασμών. Σύμφωνοι : τυχόν άρση της αναστολής θα έχει ως αποτέλεσμα την εν μια νυκτί τεράστια μείωση των τιμών - τύπου Χρηματιστήριο, αλλά γιατί αυτό να συμβεί στο τέλος του 2013 και όχι σε τρία χρόνια από σήμερα ; Αντέχει η οικονομία μας σήμερα το σκάσιμο της φούσκας στην αγορά κατοικίας, εν μέσω όλων των υπολοίπων προβλημάτων ; Όπως σε όλα λοιπόν τα θέματα, έτσι και σε αυτό η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο αυτού που υποστηρίζουν στο Μέγκα. Η κυβέρνηση η οποία έχει στήσει στον τοίχο τους ιδιοκτήτες ακινήτων εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια και τους πυροβολεί με κάθε είδους εισπρακτικές ιδέες (χαράτσι, Φ.Α.Π., πιστοποιητικά ενεργειακής κατάστασης, τεκμήρια, αυτοτελής φορολόγηση ενοικίων κ.λ.π.) πρωτοστατώντας στη διάλυση της αγοράς ακινήτων, έχοντας καταφέρει η υπογραφή συμβολαίου μεταβίβασης ακινήτου να είναι σήμερα πιο σπάνια πράξη και από το να κερδίσεις τριπλό τζακ ποτ στο Τζόκερ, έρχεται τώρα να προστατέψει δήθεν τα ερείπια εκείνου που η ίδια διέλυσε, από τη διάλυση. Δεν υπάρχει συνεπώς κανένα λογικό επιχείρημα που να υποστηρίζει ότι η φοβερή κυβερνητική ιδέα του ανοίγματος των πλειστηριασμών - υπό προϋποθέσεις - είναι ορθότερο να ξεκινήσει από 1.1.2014, αντί για 1.1.2015, το αντίθετο μάλιστα. Επίσης, μάλλον θα πρέπει να μείνουν ασχολίαστες και οι αδώνειες μπαρούφες που εκστομίζονται από τον Στουρνάρα ότι δεν μπορεί οι έχοντες να προστατεύουν τις βίλες τους υπό το πρόσχημα της νομοθεσίας υπέρ των αδυνάτων οικονομικά, στο βαθμό που ήδη η υφιστάμενη προστασία καλύπτει χρέη προς τράπεζες που δεν υπερβαίνουν τα 200.000 ευρώ και όλοι ξέρουμε ότι οι πλούσιοι "έπαιζαν" με πολύ μεγαλύτερα ποσά, οπότε οι λαϊκίστικες μαλακίες αλλού.
Πέρα από όλα αυτά όμως, παραμένει χωρίς απάντηση το ερώτημα γιατί η κυβέρνηση επιμένει στην άρση της αναστολής, την ώρα μάλιστα που οι συνέπειες ενός τέτοιου μέτρου θα είναι όχι μόνο κοινωνικά αλλά και οικονομικά δραματικές. Ο μόνος λόγος που η τρόικα απαιτεί την άρση της αναστολής έχει προφανώς να κάνει με τον ακριβή υπολογισμό του οικονομικού μεγέθους στις ζημίες των τραπεζικών χαρτοφυλακίων. Οι τράπεζες σήμερα, παρά το γεγονός ότι τρία στα δέκα στεγαστικά δεν εξυπηρετούνται, εμφανίζουν να διατηρούν απαιτήσεις ισόποσες με το οφειλόμενο υπόλοιπο του κάθε δανείου, και μάλιστα εμπραγμάτως εξασφαλισμένες μέχρι ενός ποσού στο οποίο είχε εκτιμηθεί η αξία του εν λόγω ακινήτου του δανειολήπτη. Οι δανειστές γνωρίζουν ότι το ποσό της κάθε προσημείωσης υποθήκης δεν ανταποκρίνεται πλέον στην πραγματικότητα, αλλά δεν γνωρίζουν ακριβώς την πραγματική αξία των ακινήτων, καθώς η απαγόρευση των πλειστηριασμών διαστρεβλώνει το τοπίο. Η άρση της αναστολής θα τους επιτρέψει να υπολογίσουν με ασφάλεια το τραπεζικό κόστος από την κατάρρευση της εν λόγω αγοράς, καθώς και τα κεφάλαια που θα απαιτηθούν για να κλείσουν οι νέες τρύπες των τραπεζών που θα προκύψουν από το ξεκαθάρισμα. Κάποια στιγμή θα πρέπει και οι ξένοι να καταλήξουν στο κόστος της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, πρέπει να τους καταλάβουμε, κι αυτοί άνθρωποι είναι. Ταυτόχρονα, η συνολική κατάρρευση των τιμών των ακινήτων θα έχει ως αποτέλεσμα να πωληθούν μισοτιμής τα ακίνητα - φιλέτα του Δημοσίου, μέσω ΤΑΙΠΕΔ, ενώ όσοι δανειολήπτες έχουν ακόμη ελάχιστες οικονομίες φυλαγμένες, με τον χαμό που γίνεται ήδη θα τις προσφέρουν στις τράπεζες για να σώσουν τα σπίτια τους, τις περισσότερες φορές μάταια αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, που δεν ανοίχθηκε απ' το Μέγκα. Τέλος πάντων, η γνώμη της τρόικα αποδεδειγμένα είναι ότι πρέπει να πιάσουμε πάτο, σε κάθε επίπεδο, προκειμένου να αρχίσει η ανάκαμψη, οπότε και στον κλάδο των ακινήτων ήρθε κατ' αυτούς η ώρα για το ξεκαθάρισμα, όπως στο Δημόσιο και παντού, άλλωστε. Είναι γνωστό ότι δεν επιθυμούν κρατική παρέμβαση σε κανένα τομέα, καθώς στρεβλώνει έτσι η λειτουργία της αγοράς.
Το θέμα μας όμως δεν είναι η τρόικα. Το θέμα είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία έχει επιλέξει για μια ακόμη φορά να προσδεθεί στο άρμα των επιθυμιών των δανειστών, αδυνατώντας να κατανοήσει ότι η απότομη μείωση της τιμής των ακινήτων κατά 50% θα έχει ως αποτέλεσμα τα μη εξυπηρετούμενα στεγαστικά να εκτιναχθούν από τρία σε οκτώ στα δέκα, διότι ποιος λογικός άνθρωπος θα επιλέξει να αποπληρώσει ένα δάνειο εκατό χιλιάδων ευρώ για ένα σπίτι που θα αποτιμάται εξήντα χιλιάδες ή και λιγότερο ; Όλοι θα στραφούν στην ενοικίαση, την ώρα που οι τράπεζες θα χτίζουν ξενοδοχεία στη Μονόπολη. Ακόμη κι αν παραμερίσει κανείς το προφανές, ότι η διασφάλιση της στέγης των πολιτών που αδυνατούν ακόμη και να εξασφαλίσουν τα προς το ζην έπρεπε να είναι η βασική κυβερνητική προτεραιότητα, σε βάρος των κάθε είδους τραπεζικών συμφερόντων, η ίδια η κυβερνητική επιχειρηματολογία είναι ενδεικτική της ανοησίας τους. Αν κάποτε το όπλο βρισκόταν επάνω στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, όπως είχε δηλώσει ένας βραβευμένος global thinker, είναι αλήθεια ότι εδώ και καιρό παίζουμε μονό ρώσικη ρουλέτα, με τους Ευρωπαίους να μας κοιτάζουν πίσω από αλεξίσφαιρα τζάμια. Κάθε τόσο πατάμε τη σκανδάλη με την ελπίδα η σφαίρα να είναι στην επόμενη θαλάμη, έχοντας αποδεχθεί ότι τελικά το όπλο θα σκάσει στα μούτρα μας, με μόνη απορία το πότε.
α. Η συζήτηση αφορά στην α' κατοικία. Εξ ορισμού δηλαδή δεν καταλαμβάνονται από οποιαδήποτε προστασία : η γκαρσονιέρα που σου αγόρασε ο μπαμπάς με δάνειο στο όνομά του γιατί εσύ δεν είχες εισοδήματα στα είκοσί σου χρόνια, νεαρέ μου, και στην οποία μπορεί σήμερα να μένεις, ή το μοναδικό ακίνητο μιας οικογένειας που δεν αποτελεί την πρώτη της κατοικία, γιατί π.χ. είναι μικρό για τις στεγαστικές της ανάγκες, βέβαια οποιοδήποτε ακίνητο έχει αγοράσει ο οιοσδήποτε γονιός για να "προικίσει" κάποιο από τα παιδιά του, οικόπεδα που αποκτήθηκαν με το όνειρο της ανέγερσης μιας ιδιόκτητης ζωής κ.ο.κ. Το θέμα μας είναι αποκλειστικά η α' κατοικία, όλα τα υπόλοιπα μπορούν να βγουν στο σφυρί και αύριο.
β. Αν θες να σώσεις από τον πλειστηριασμό το σπίτι σου, υπάρχει και ο νόμος Κατσέλη. Τεράστια αλήθεια την οποία δεν θα ακούσεις από τα κανάλια, στο βαθμό που ο σκοπός τους δεν είναι να σε ενημερώσουν για να διασώσεις την περιουσία σου αλλά να σε φοβίσουν για να αρχίσεις να πληρώνεις την τράπεζα για να μη σου πάρει το σπίτι. Ο νόμος 3869/2010 προστατεύει την κύρια κατοικία σε περίπτωση που μπορείς να αποδείξεις ότι τα εισοδήματά σου δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση των δανειακών σου υποχρεώσεων. Βέβαια, η λύση αυτή δεν είναι τζάμπα καθώς ταυτόχρονα με το άνοιγμα της συζήτησης, τον Ιούνιο, η κυβέρνηση τροποποίησε το νόμο Κατσέλη ορίζοντας ότι η προστασία της κύριας κατοικίας κοστίζει ένα ποσό που δεν μπορεί να υπερβαίνει το 80% της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου, αντικαθιστώντας την μέχρι τότε συνάρτηση του ποσού των καταβολών με την εμπορική αξία των ακινήτων, η οποία αναμένεται να πέσει κατακόρυφα. Αποτέλεσμα της εν λόγω νομοθετικής μεταβολής είναι ότι ο προσφεύγων στις διατάξεις του ν. 3869/2010 θα κληθεί στο μέλλον (όταν καταρρεύσει η αγορά ακινήτων) να πληρώσει σημαντικά μεγαλύτερα ποσά, σε σχέση με πριν, καθώς βάση του υπολογισμού θα είναι η αντικειμενική (πλασματική) και όχι η εμπορική (πραγματική) αξία του ακινήτου του. Όπως και να 'χει όμως, η διέξοδος του νόμου Κατσέλη παραμένει (ακόμη).
γ. Η άρση της αναστολής δεν απαιτεί νόμο. Το νομοθέτημα της κυβέρνησης Καραμανλή που αποτελεί μέχρι σήμερα την προστατευτική ομπρέλα της ιδιοκτησίας των πολιτών έχει τέτοια νομοτεχνική διατύπωση που δεν απαιτείται η ψήφιση κάποιου αντίθετου νόμου για την κατάργησή του, αρκεί μόνη η παρέλευση της 31.12.2013 για να παύσει η ισχύς του. Όσο απλοϊκό κι αν φαίνεται αυτό, καταλαβαίνει κανείς ότι η Κυβέρνηση δεν έχει την ανάγκη να συσπειρώσει 151 βουλευτές για να μπορούν να πραγματοποιούνται πλειστηριασμοί το 2014, αποφεύγοντας έτσι τα δήθεν κοινοβουλευτικά θρίλερ που μας σερβίρονται ανά μήνα σχετικά με την ψήφιση από το κοινοβούλιο των μνημονιακών υποχρεώσεων. Έτσι, το βάρος του νομοθετείν υπέρ της συνέχισης της αναστολής περνά στους ώμους της αντιπολίτευσης, η οποία θα πρέπει αυτή να βρει τα 151 ΝΑΙ. Η ως άνω αντιστροφή στο νομοθετικό βάρος του θέματος των πλειστηριασμών είναι το μεγαλύτερο (αλλά και το μοναδικό) κυβερνητικό ατού.
Επανερχόμενοι στα επιχειρήματα της Τρέμη, δηλαδή στο εξής ένα : της επικείμενης κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων, αν παραταθεί εκ νέου η αναστολή των πλειστηριασμών, αξίζει να σημειωθεί ότι η πενταετής ήδη απαγόρευση της διενέργειας πλειστηριασμών είναι ακριβώς αυτή που κρατά στη ζωή τον κλάδο της κατοικίας και δεν έχει επιτρέψει σε μια από τις μεγαλύτερες φούσκες της οικονομίας μας να σκάσει με πάταγο μέχρι σήμερα. Η αγορά των ακινήτων είναι εδώ και χρόνια σε μια φάση διόρθωσης ή έτσι μας λένε οι δημοσιογράφοι του Μέγκα, οι οποίοι μιλούν με μεσίτες και καταλήγουν ότι στις τιμές των ακινήτων παρατηρείται μια ετήσια μέση μείωση τιμών μέχρι και 20%, ακριβώς λόγω της αναστολής των πλειστηριασμών. Σύμφωνοι : τυχόν άρση της αναστολής θα έχει ως αποτέλεσμα την εν μια νυκτί τεράστια μείωση των τιμών - τύπου Χρηματιστήριο, αλλά γιατί αυτό να συμβεί στο τέλος του 2013 και όχι σε τρία χρόνια από σήμερα ; Αντέχει η οικονομία μας σήμερα το σκάσιμο της φούσκας στην αγορά κατοικίας, εν μέσω όλων των υπολοίπων προβλημάτων ; Όπως σε όλα λοιπόν τα θέματα, έτσι και σε αυτό η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο αυτού που υποστηρίζουν στο Μέγκα. Η κυβέρνηση η οποία έχει στήσει στον τοίχο τους ιδιοκτήτες ακινήτων εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια και τους πυροβολεί με κάθε είδους εισπρακτικές ιδέες (χαράτσι, Φ.Α.Π., πιστοποιητικά ενεργειακής κατάστασης, τεκμήρια, αυτοτελής φορολόγηση ενοικίων κ.λ.π.) πρωτοστατώντας στη διάλυση της αγοράς ακινήτων, έχοντας καταφέρει η υπογραφή συμβολαίου μεταβίβασης ακινήτου να είναι σήμερα πιο σπάνια πράξη και από το να κερδίσεις τριπλό τζακ ποτ στο Τζόκερ, έρχεται τώρα να προστατέψει δήθεν τα ερείπια εκείνου που η ίδια διέλυσε, από τη διάλυση. Δεν υπάρχει συνεπώς κανένα λογικό επιχείρημα που να υποστηρίζει ότι η φοβερή κυβερνητική ιδέα του ανοίγματος των πλειστηριασμών - υπό προϋποθέσεις - είναι ορθότερο να ξεκινήσει από 1.1.2014, αντί για 1.1.2015, το αντίθετο μάλιστα. Επίσης, μάλλον θα πρέπει να μείνουν ασχολίαστες και οι αδώνειες μπαρούφες που εκστομίζονται από τον Στουρνάρα ότι δεν μπορεί οι έχοντες να προστατεύουν τις βίλες τους υπό το πρόσχημα της νομοθεσίας υπέρ των αδυνάτων οικονομικά, στο βαθμό που ήδη η υφιστάμενη προστασία καλύπτει χρέη προς τράπεζες που δεν υπερβαίνουν τα 200.000 ευρώ και όλοι ξέρουμε ότι οι πλούσιοι "έπαιζαν" με πολύ μεγαλύτερα ποσά, οπότε οι λαϊκίστικες μαλακίες αλλού.
Πέρα από όλα αυτά όμως, παραμένει χωρίς απάντηση το ερώτημα γιατί η κυβέρνηση επιμένει στην άρση της αναστολής, την ώρα μάλιστα που οι συνέπειες ενός τέτοιου μέτρου θα είναι όχι μόνο κοινωνικά αλλά και οικονομικά δραματικές. Ο μόνος λόγος που η τρόικα απαιτεί την άρση της αναστολής έχει προφανώς να κάνει με τον ακριβή υπολογισμό του οικονομικού μεγέθους στις ζημίες των τραπεζικών χαρτοφυλακίων. Οι τράπεζες σήμερα, παρά το γεγονός ότι τρία στα δέκα στεγαστικά δεν εξυπηρετούνται, εμφανίζουν να διατηρούν απαιτήσεις ισόποσες με το οφειλόμενο υπόλοιπο του κάθε δανείου, και μάλιστα εμπραγμάτως εξασφαλισμένες μέχρι ενός ποσού στο οποίο είχε εκτιμηθεί η αξία του εν λόγω ακινήτου του δανειολήπτη. Οι δανειστές γνωρίζουν ότι το ποσό της κάθε προσημείωσης υποθήκης δεν ανταποκρίνεται πλέον στην πραγματικότητα, αλλά δεν γνωρίζουν ακριβώς την πραγματική αξία των ακινήτων, καθώς η απαγόρευση των πλειστηριασμών διαστρεβλώνει το τοπίο. Η άρση της αναστολής θα τους επιτρέψει να υπολογίσουν με ασφάλεια το τραπεζικό κόστος από την κατάρρευση της εν λόγω αγοράς, καθώς και τα κεφάλαια που θα απαιτηθούν για να κλείσουν οι νέες τρύπες των τραπεζών που θα προκύψουν από το ξεκαθάρισμα. Κάποια στιγμή θα πρέπει και οι ξένοι να καταλήξουν στο κόστος της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, πρέπει να τους καταλάβουμε, κι αυτοί άνθρωποι είναι. Ταυτόχρονα, η συνολική κατάρρευση των τιμών των ακινήτων θα έχει ως αποτέλεσμα να πωληθούν μισοτιμής τα ακίνητα - φιλέτα του Δημοσίου, μέσω ΤΑΙΠΕΔ, ενώ όσοι δανειολήπτες έχουν ακόμη ελάχιστες οικονομίες φυλαγμένες, με τον χαμό που γίνεται ήδη θα τις προσφέρουν στις τράπεζες για να σώσουν τα σπίτια τους, τις περισσότερες φορές μάταια αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, που δεν ανοίχθηκε απ' το Μέγκα. Τέλος πάντων, η γνώμη της τρόικα αποδεδειγμένα είναι ότι πρέπει να πιάσουμε πάτο, σε κάθε επίπεδο, προκειμένου να αρχίσει η ανάκαμψη, οπότε και στον κλάδο των ακινήτων ήρθε κατ' αυτούς η ώρα για το ξεκαθάρισμα, όπως στο Δημόσιο και παντού, άλλωστε. Είναι γνωστό ότι δεν επιθυμούν κρατική παρέμβαση σε κανένα τομέα, καθώς στρεβλώνει έτσι η λειτουργία της αγοράς.
Το θέμα μας όμως δεν είναι η τρόικα. Το θέμα είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία έχει επιλέξει για μια ακόμη φορά να προσδεθεί στο άρμα των επιθυμιών των δανειστών, αδυνατώντας να κατανοήσει ότι η απότομη μείωση της τιμής των ακινήτων κατά 50% θα έχει ως αποτέλεσμα τα μη εξυπηρετούμενα στεγαστικά να εκτιναχθούν από τρία σε οκτώ στα δέκα, διότι ποιος λογικός άνθρωπος θα επιλέξει να αποπληρώσει ένα δάνειο εκατό χιλιάδων ευρώ για ένα σπίτι που θα αποτιμάται εξήντα χιλιάδες ή και λιγότερο ; Όλοι θα στραφούν στην ενοικίαση, την ώρα που οι τράπεζες θα χτίζουν ξενοδοχεία στη Μονόπολη. Ακόμη κι αν παραμερίσει κανείς το προφανές, ότι η διασφάλιση της στέγης των πολιτών που αδυνατούν ακόμη και να εξασφαλίσουν τα προς το ζην έπρεπε να είναι η βασική κυβερνητική προτεραιότητα, σε βάρος των κάθε είδους τραπεζικών συμφερόντων, η ίδια η κυβερνητική επιχειρηματολογία είναι ενδεικτική της ανοησίας τους. Αν κάποτε το όπλο βρισκόταν επάνω στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, όπως είχε δηλώσει ένας βραβευμένος global thinker, είναι αλήθεια ότι εδώ και καιρό παίζουμε μονό ρώσικη ρουλέτα, με τους Ευρωπαίους να μας κοιτάζουν πίσω από αλεξίσφαιρα τζάμια. Κάθε τόσο πατάμε τη σκανδάλη με την ελπίδα η σφαίρα να είναι στην επόμενη θαλάμη, έχοντας αποδεχθεί ότι τελικά το όπλο θα σκάσει στα μούτρα μας, με μόνη απορία το πότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου