Ρόγχος εμπιστοσύνης

Και να μην στο ανακοίνωνε η Σία Κοσιώνη - Μητσοτάκη θα έπρεπε να το καταλάβεις μόνος σου : η ιδέα να ζητηθεί στην έναρξη της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου από τη βουλή ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση δεν ήταν ούτε του πρωθυπουργού μας ούτε και των συμβούλων του, ήταν ιδέα συνταγματολόγου, και μαλιστα κάποιου που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στο δρόμο άνευ συνοδείας. Δηλαδή των εξής δυόμισυ : Loveρδος ή Βενιζέλος. Και μιας και στη συνάντηση ήταν ο ενάμισυ, τι κάνει νιάου νιάου στ΄αναθεωρητικά μας κεραμίδια. Γιατί ποιος άλλος θα είχε την απαιτούμενη έπαρση να σκαρφιστεί έναν θεσμικό τρόπο να υποστηρίζει το ό,τι απέμεινε στα κανάλια από την κυβερνητική πλειοψηφία ότι ακόμη απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του εκλογικού σώματος, πλην του αρχηγού της κυοφορούμενης Δημοκρατικής παράταξης, ενώ ο κόσμος όλος τους γαμωσταυρίζει ακόμη και στον ύπνο του ; [Το κυοφορούμενο λογίζεται ως κόμμα μόνον αν γεννηθεί εκλογικά ζωντανό, δηλαδή αν εισέλθει στη Βουλή, σύμφωνα με τον Αστικό Πολιτικό Κώδικα, αλλά αυτό θα το μαθουμε από Μάρτη, όταν θα έχουμε μαζέψει τις ελιές.] Γιατί, θα ήταν ποτέ δυνατό μια παρέα καφενείου, στην οποία ηγετική φιγούρα ήταν ο Μπαλτάκος, να κατεβάσει την οποιαδήποτε ιδέα, που θα είχε ως αποτέλεσμα να παρευρεθεί ο Αντώνης στην αίθουσα της Ολομέλειας ; Γιατί υπάρχει άλλος Έλληνας που θα έδινε σήμερα δουλειά στη Βούλτεψη, οποιαδήποτε δουλειά ; Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι η πνευματική ανωτερότητα του Αντιπροέδρου στην αντιπαραβολή του με τον πρωθυπουργό, ούτε καν η εμπεδωμένη στην ελληνική κοινωνία πεποίθηση ότι ο Μπένι είναι πανέξυπνος. Το θέμα μας είναι ότι πνέουν τα λοίσθια.