Αν κανείς υποθέσει ότι η προεκλογική ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν σκοπίμως παραπλανητική, ότι δηλαδή δεν υφάρπαξε δολίως ο Αλέξης τις ψήφους του εξαθλιωμένου - μεγαλύτερου - μέρους του ελληνικού λαού προς τον ωφελιμιστικό κομματικό σκοπό της κατάκτησης του περίφημου bonus των πενήντα κοινοβουλευτικών εδρών, και έχει κάθε λόγο κάποιος να κάνει μια τέτοια υπόθεση είτε είναι καθαρίστρια του Υπουργείου των Οικονομικών είτε απλός ψηφοφόρος του, όπως ο γράφων, τότε υπάρχει μια κρίσιμη κυβερνητική παράμετρος που υποτιμήθηκε, όπως όλα δείχνουν μετά το πρώτο τετράμηνο της αριστερής διακυβέρνησης, η οποία σίγουρα θα μπορούσε να έχει προ - συνεκτιμηθεί από το νυν πρωθυπουργό μετά την ιδιωτική συνομιλία του με το αεροπλανοφόρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος θρυλείται ότι του είπε, κάποια στιγμή μετά την αποτυχία της εκλογής ΠτΔ και πριν την εκλογική του πανωλεθρία "Γιατί αγόρι μου θέλεις να μπλέξεις με τα σκατά;", σε μια πολύ γλυκιά ανθρώπινη ιστορία συναδελφικής αλληλεγγύης με πατρική επίγευση, κάπου στους διαδρόμους του ελληνικού Κοινοβουλίου ή και στις αντρικές τουαλέτες, που ως γνωστόν είναι το ιδανικότερο περιβάλλον για αντρικές κουβέντες, και αν δεν το γνωρίζετε πρέπει σίγουρα να ρωτήσετε τους αδερφούς Κοέν, βλέποντας καμιά ταινία τους.
Η αστοχία αφορά στον τίτλο, ο οποίος εκτός του ότι είναι δανεισμένος από το σενάριο της ταινίας LAST CASTLE, σίγουρα έχει να κάνει και με την αιτία της ταχύτητας που άσπρισαν τα μαλλιά διαφόρων μεγάλων ανδρών του έθνους στη μετά - μνημονιακή εποχή, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος αλλά και με την τρέχουσα κυβερνητική μας παράκρουση : Το βάρος του διοικείν την εν εξελίξει διαπραγμάτευση λοιπόν, το έχει ο Γιάνης, όπως ο ίδιος θα ισχυριστεί τη Δευτέρα (στον Ενικό, με το Νίκο Χατζηνικολάου) αλλά και όπως έχει δηλώσει και στην ΕΦ.ΣΥΝ. και αλλού τις τελευταίες μέρες, την ίδια στιγμή που στο μυαλό του Τζον Δραγασάκη το ίδιο βάρος έχει ακουμπήσει ήδη από τις 26/1/2015 πάνω στην πλάτη του όλο, ενώ και ο Ευκλείδης προσπαθεί να το φέρει, τώρα που (νομίζει ότι) το φορτώθηκε.
No castle can have two kings : Ατάκα από την ίδια ταινία, μιλιταριστική και απεχθής για τους αριστερούς σαν εμάς, η αξία της οποίας προφανώς υποτιμάται λόγω της χακί της αποχρώσεως. Μήπως όμως πρέπει λίγο να ξαναδούμε το θέμα της κατανομής των αρμοδιοτήτων, πριν να είναι αργά; Και μήπως η εικόνα του πρωθυπουργού που τελευταία "πήρε πάνω του τη διαπραγμάτευση" στηρίζεται στην εν λόγω παραδοχή ;
A castle can only have one king : Η αντίστροφη όψη του προηγούμενου λεκτικού νομίσματος, ένας κάποιος πρέπει να πάρει πάνω του το θέμα, αυτός που θα υπογράψει και την περίφημη συμφωνία, αυτός που θα βγει μετά στα κανάλια να την υπερασπιστεί, αυτός που θα φάει τα μπινελίκια, αυτός που θα ξέρει μέσα του ότι το ενδεχόμενο της μη συμφωνίας θα καταστρέψει την οικονομία, και πίσω από αυτόν θα πρέπει όλοι όσοι τον πιστεύουν ή συμμερίζονται τον σκοπό του και τη σκέψη του να στοιχηθούν, και οι υπόλοιποι να πάνε σπίτι τους. Γιατί είναι ή δις γουέι ή δε χάι γουέι - που λένε και οι εταίροι μας, με την καλή έννοια, πάντοτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου