Μπέλλα

Στα δισύλλαβα με πρώτη -ε και δεύτερη -α κάνει θραύση : πέππα, τέτα, μπέλλα, κατά τ' άλλα θάλασσα, γι' αυτόν κάασα, τι να του μάθεις - δυο χρονώ και κάτι, παρόλο που λέει σε όλους ότι είναι μπέντε. Πως σε λένε παιδί μου εσένα ; γυρνά και τον ρωτάει η διπλανή - μπίλη, μέσα απ' την πιπίλα, σ' αρέσει εδώ ; όχι - νόου, μένω - ποιος του το 'μαθε ρε ευάκι το αγγλικό ; ξέρω 'γω, θα το άρπαξε από καμιά ντόρα στο γιου τιουμπ. Τε σπα, δύο χρονώ δύο συλλαβές, φυσιολογικό ακούγεται, του χρόνου βλέπουμε. Αυτό πάντως που είναι το σουξέ του στις διακοπές είναι σίγουρα το μπέλλα, που εννοεί την κούνια μπέλλα, δηλαδή την παιδική χαρά, το λέει και είκοσι φορές τη μέρα. Έτυχε βλέπεις να υπάρχει μια στο δωμάτιο που νοικιάσαμε δίπλα, πολύχρωμη σαν γλυφιτζούρι και παλιά σαν τον τέλι σαβάλας, με τη θάλασσα στην πλάτη της πιάτο γεμάτο με πατάτες που του αρέσουν. Μόλις περάσει τον πολύχρωμο φράχτη της κάνει σαν τρελό, σαν να μπαίνει για πρώτη στη ζωή του φορά, και με τη θάλασσα το ίδιο. 

Μπέλλα θάλασσα - για να τον πάρεις απ' τη μια επικαλείσαι την άλλη, έλα μπιλ έξω - όχι - έλα και θα πάμε μπέλλα - έρχεται - πάμε τώρα, άσε την τσουλήθρα - όχι - μα θα πάμε στη θάλασσα - έρχεται πάλι. 

Δεν υπάρχει καμία επιτυχία σε δωροδοκία με παγωτό ή τηλεόραση εδώ. Κούνια μπέλλα θάλασσα : η ευτυχία σε καταστάσεις έλλειψης βαρύτητας, στην αίσθηση του πετάγματος, στο μετεωρισμό. Ρωτάει η Αθήνα : Τι κάνει ο Μπίλλης ; Πετάει, θα ήταν το πιο ακριβές να πεις, μα απαντάς κάτι του στυλ "την έχει καταβρεί". Και σεις ; Μακριά από ειδήσεις και ανταποκριτές κι εφημερίδες, με κλειστή την τηλεόραση προσπαθούμε και μεις να τον ακολουθήσουμε, να ξεχαστούμε λίγο, κάθε φορά που λέει μπέλλα να σκεφτούμε λίγο ιταλικά, σαν αντιστροφή του σχηματισμού του νιλς χόλγκερσον με αναφορές στο μπενίνι. Πιάνει, μόνο εκεί που δεν έχει σήμα το κινητό, προς το παρόν. 

Κοιμάται τώρα, και στο ταβάνι ενός δωματίου ένα μπαλόνι ακίνητο, περιμένει ένα χέρι να πιάσει την κορδέλα ζαχαροπλαστείου που αιωρείται.