Πολιτικά διαχειρίσιμη

Βγήκαμε από τη συνάντησή μας με τους εκπροσώπους των δανειστών με μια συμφωνία που, αν μη τι άλλο, είναι, για την Κυβέρνηση, πολιτικά διαχειρίσιμη, δήλωσαν στους δημοσιογράφους πηγές που πρόσκεινται στο Μαξίμου. Η συμφωνία που επετεύχθη δεν είναι επωφελής, άρα, ούτε εύλογη ή δίκαιη ή βιώσιμη ή συμφέρουσα ή αναγκαία έστω, παρά μόνο : ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΜΗ. Και από  το χαμόγελο του εξερχόμενου κ. Σταθάκη δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς μήπως αυτός ήταν από την αρχή ο σκοπός των διαπραγματευτών μας, μήπως από την αρχή αυτό που ήθελαν δεν είχε κάποιο αδιαπραγμάτευτο πυρήνα, όπως μας έλεγαν, αλλά απλά ζητούσαν να πάρουν απ' τους δανειστές κάτι "πολιτικά διαχειρίσιμο", να κερδίσουν (κι άλλο) χρόνο στην εξουσία ή, από ανάποδη σκοπιά, να "μην πέσει η Κυβέρνηση". Και προεκτείνοντάς κι άλλο την απορία δεν μπορείς παρά να παρατηρήσεις ότι από την αποφράδα εκείνη Κυριακή που ελήφθη η απόφαση να κλείσουν οι τράπεζες, όλες οι κεντρικές κυβερνητικές επιλογές υπαγορεύονται εμφανώς από την ανάγκη να μην πέσει η επιτέλους κυβερνώσα Αριστερά, μέχρι και εκλογές προκηρύξαμε όχι τόσο για να τις κερδίσουμε αλλά για να μην καταφέρουν να εισέλθουν στο κοινοβούλιο εκείνοι που παραλίγο να μας ρίξουν, επιτυχώς κι όλας. Και αυτή η κυβερνητική εμμονή, που όσο περνάει ο καιρός ριζώνει και περισσότερο στη σκέψη των μελών του Υπουργικού μας Συμβουλίου, να μην νομοθετήσουμε τίποτε που θα μπορούσε να μας "ρίξει", με το νου μας μονοδιάστατα στραμμένο στο πολιτικό κόστος των πραγμάτων, είναι σίγουρα η αχίλλειος πτέρνα της μεριάς μας σε ό,τι τα κανάλια ονομάζουν ως "διαπραγμάτευση", στο βαθμό που και οι δανειστές μας ξέρουν ότι οι εκπρόσωποί μας θα κάνουν τα πάντα και θα δεχτούν ο,τιδήποτε τους υποδειχθεί προκειμένου να μην πέσουν, να αποφύγουν το πολιτικό κόστος, αρκεί το συνολικό αποτέλεσμα να μπορεί να παρουσιαστεί ως "πολιτικά διαχειρίσιμο". Και όσο οι συμφωνίες που υπογράφονται διαλύουν σχέσεις και συρρικνώνουν δικαιώματα και μας θέτουν όλους σε θέση άμυνας, και όσο κάθε συμφωνία ακούγεται - και είναι - ένα νέο σάλπισμα υποχώρησης, ένα πισωγύρισμα με όρους δικαίου, τόσο το αφήγημα περί μεταγενέστερων επανορθωτικών, κοινωνικά δικαιότερων, μέτρων που θα ληφθούν σε ένα απώτερο χρονικό σημείο θα ξεθωριάζει, μέχρι να μην μείνει τίποτα, σαν ευρύτερη αξία, όρθιο, και η πολιτική διαχείριση να φανεί ότι τελικά ήταν αυτό που από την αρχή επιθυμούσαν οι ασκούντες την εξουσία, δηλαδή να διαχειρίζονται τα πράγματα εκείνοι και όχι οι άλλοι, μια μεταμνημονιακή εκδοχή του δικομματικού παιγνίου των προηγούμενων δεκαετιών, όταν όλα τα καλά μετατίθεντο σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, μέχρι που ερχόντουσαν στην εξουσία οι απέναντι και άλλαζαν πάλι τους όρους, επί το δυσμενέστερο για όλους μας, με την ιδιαιτερότητα ότι, τώρα, όσο τα μέτρα που λαμβάνονται είναι όλο κι πιο νεοφιλελεύθερα, τόσο περισσότερη αριστερή ρητορεία θα ακούγεται στο δημόσιο λόγο, τόσο πιο πολύς λόγος για την Αριστερά θα γίνεται από το Μαξίμου, τόσο πιο αριστεροί θα δηλώνουν οι Παππάδες και οι Φλαμπουράρηδες, και θα κατηγορούν του πάντες για δεξιό ρεβανσισμό εναντίον τους ενώ το μόνο που θα τους απασχολεί στην πραγματικότητα θα είναι η παράταση της παραμονής τους στην εξουσία. Και αυτή η ξεφτίλα όσων ψηφίστηκαν από αυτοπροσδιοριζόμενους ως αριστερούς ψηφοφόρους για να αντιμετωπίσουν μια "επείγουσα κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης", όπως οι ίδιοι την χαρακτήριζαν, και τίποτε ανατρεπτικό των δομικών συνθηκών δεν έκαναν, μόνο πολιτικά διαχειρίσιμη θα αποδειχθεί πολύ σύντομα ότι δεν είναι.