Marks

Υπάρχουν κάποια σημάδια. Αναμφισβήτητα (τα σημάδια). Το νόημα αυτών είναι αμφισβητούμενο, βεβαίως, σαν πέναλτι. Το κάθε υποκείμενο επιλέγει, εφ' οσον το δει, αν θα σεβαστεί το νόημά του, εκείνο που του 'ρχεται πρώτο στο νου, σαν σπερματοζωάριο. Γιατί είναι σίγουρα δύσκολο, στη σύγχρονη εποχή σήμερα να συζητήσει κανείς για κάποιο σημάδι με κάποιον άλλο, οικείο ή φίλο, για τη σημασία του ή πως το υποδέχθηκε, εκτός κι αν ο άλλος είναι ψυχαναλυτής και το σημάδι δεν έχει κανένα νόημα ευθύς εξ αρχής, ή εκ των προτέρων, μόνο και μόνο για να γίνει κουβέντα. Υπάρχουν βεβαίως και τα υποκείμενα εκείνα που τα σημάδια-που-σημαίνουν τα ξεχνούν μεμιάς, μάλλον επειδή τους δημιουργούν φόβο, αλλά αυτά τα υποκείμενα, εδώ, τώρα, στη δική μας συντακτική ανάλυση, εκλαμβάνονται ως αντικείμενα. Ποιητική αδεία να ούμε. Κι επιστρέφουμε στα υποκείμενα. 

Εγώ, γυρίζοντας στο σπίτι χθες, παρατήρησα ότι η ζώνη του αυτοκινήτου μου είχε πιαστεί στην πόρτα και φαινόταν απ' έξω. Το είχα δανείσει το αμάξι χθες στον αδερφό μου, κύριε τάδε μου ψυχίατρέ μου λατρευτέ, τσαπατσουλιά, και τέτοια ... ή η γυναίκα της ζωής μου ξέχασε να τραβήξει το καζανάκι και το θέαμα που αντίκρυσα βλέποντας τη λεκάνη, μόλις γύρισα στο σπίτι, μου 'κοψε κάθε διάθεση για κατούρημα. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω αυτό το θέαμα, έπεσε στα μάτια μου, έχω κατάθλιψη ; Πριν από κάποια χρόνια είδα στην τηλεόραση το χρ/κο δέντρο της πλατείας Συντάγματος να καίγεται και κάβλωσα ... τέτοια πράγματα. 

Εγώ, κάποια στιγμή που δεν θυμάμαι ακριβώς διάβασα στα αγγλικά - που ποτέ μου δεν μου άρεσαν - τη λέξη eventually και με μιας, σαν επιφοίτηση, κατάλαβα τι σημαίνει η λέξη ωρίμανση στα ελληνικά, το να ωριμάζει κανείς, έστω κι αν είναι φρούτο. Ή, εκεί που στο ημίφως του δωματίου την κοιτούσα, κι εκείνη ήταν μπρούμυτα, γυμνή, ένιωσα ότι είμαι στο πλανητάριο και χάθηκα σε ένα σύμπαν που τ' άστρα όλα δεν ήταν κάτι περισσότερο από τις φακίδες της. Αλλά ούτε και κάτι λιγότερο. Και υπνωτίζομαι κάθε φορά που με παίρνει αγκαλιά και νυστάζω γλυκά, σα να μου λείπει ύπνος, και λέω λόγια (σύστοιχο υποαντικείμενο) που δεν είχα καταλάβει ότι υπήρχαν μέσα μου κι εκείνη δεν τα ακούει - και κάποιες φορές που κοιταζόμαστε στα μάτια, όχι όλες, κάποιες που δεν μπορώ να ξεχωρίσω από τις άλλες, τις υπόλοιπες, νιώθω πως κολυμπάω μέσα στο μυαλό της κι εκείνη πατώνει μέσα στο δικό μου, συγκοινωνούντα δοχεία φαιάς ουσίας και χημικά πειράματα γ' γυμνασίου κάτω απ' τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας όπως εγώ τους φανταζόμουν μικρός και η δική της γλώσσα άλλη κι η δική μου άλλη αλλά όλες οι λέξεις του λεξιλογίου μου φοράνε μπροστά τους ένα συν - και τέλος.