Οι παράνομες πλειοψηφίες

 Η Γενική Συνέλευση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, η οποία συνήλθε στις 14.2.2012 στο κλειστό γήπεδο του Πανελληνίου έλαβε, με μεγάλη πλειοψηφία, απόφαση για : α) αποχή των δικηγόρων της Αθήνας από τα καθήκοντά τους (από τις 16.2.2012, ημερομηνία κατά την οποία έληγε η τότε ισχύουσα τριήμερη αποχή της 13, 14 και 15/2012) μέχρι τις 29.2.2012, β) σύγκληση νέας Γ.Σ. την Πέμπτη 23/2 και σε περίπτωση μη διαπίστωσης απαρτίας νέας (επαναληπτικής) Γ.Σ. στις 28/2, γ) συγκέντρωση και συμβολική κατάληψη των δικαστηρίων την ημέρα εισαγωγής του πολυνομοσχεδίου στην ολομέλεια της Βουλής, δ) πανελλαδική πανδικηγορική συγκέντρωση στο ΔΣΑ και πορεία στη Βουλή την ημέρα της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου, ε) κλείσιμο όλων των εργασιακών χώρων, περιφρούρηση της αποχής στο Δημόσιο, Ν.Π.Δ.Δ., τράπεζες, οργανισμούς και δικηγορικές εταιρείες, στ) αυστηρό έλεγχο των χορηγούμενων αδειών - καμία σύνταξη συμβολαίων, ζ) συμπόρευση με το εργατικό - λαϊκό κίνημα, η) συμμετοχή σε κάθε κινητοποίηση που ενισχύει τα ανωτέρω και θ) συγκρότηση απεργιακής επιτροπής που θα έχει την ευθύνη τήρησης των ανωτέρω.


Η απόφαση αυτή ελήφθη ύστερα από τη μαζική καταψήφιση από το σώμα της Γενικής Συνέλευσης της κοινής (πιο μετριοπαθούς) πρότασης της πλειοψηφίας των συμβούλων και του Προέδρου του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. και σίγουρα είναι μια απόφαση με την οποία πολλοί δικηγόροι των Αθηνών μπορεί να διαφωνούν, για το λόγο αυτό άλλωστε ορίστηκε νέα Γενική Συνέλευση στις 23/2/2012, προκειμένου να διαμορφωθεί μαζικά και από τα κάτω ο τρόπος συνέχισης (ή η παύση) των κινητοποιήσεών μας. Εντούτοις, και παρά το γεγονός ότι η διαδικασία της Γ.Σ. της 14.2.2012 έχει βιντεοσκοπηθεί, ο Πρόεδρος του ΔΣΑ και η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του Δ.Σ. αρνήθηκαν παράνομα να υλοποιήσουν την ανωτέρω απόφαση, θεωρώντας ότι το μόνο που αποφασίστηκε ήταν η παράταση της αποχής. 


Ως αποτέλεσμα της πρωτοφανούς και παράνομης αυτής στάσης (της πλειοψηφίας) του ΔΣ του ΔΣΑ : α) τα συμβόλαια πραγματοποιούνται κανονικά (κατά παράβαση της απόφασης), β) άδειες για παράσταση σε δικαστήρια χορηγούνται σωρηδόν (και) με αδιαφανή προσωπικά κριτήρια, γ) η αποχή είναι για άλλη μια φορά κενό γράμμα καθώς κανείς δεν (προσπαθεί να) την περιφρουρεί, δ) δεν πραγματοποιήθηκε καμία συγκέντρωση - συζήτηση - κατάληψη - διαμαρτυρία - συμπόρευση των δικηγόρων με τίποτα, και ε) δεν πραγματοποιήθηκε νέα Γενική Συνέλευση στις 23/2/2012, γεγονός που σημαίνει ότι οι αποφάσεις για τον τρόπο συνέχισης ή μη των κινητοποιήσεων των δικηγόρων της Αθήνας ανατίθενται πλέον παρανόμως μεν, εκ των πραγμάτων δε, στην απόλυτη κρίση του Προέδρου κ. Αδαμόπουλου και στους συνοδοιπόρους του συμβούλους του ΔΣ, οι οποίοι έφυγαν ηττημένοι και με σκυμμένο το κεφάλι το απόγευμα της Πέμπτης από το γήπεδο του Πανελληνίου, για μια σειρά από σοβαρούς λόγους, οι οποίοι δεν είναι της παρούσης. 


[Ένα δείγμα των τρόπων αντίδρασης που επιλέγουν για εμάς είναι βεβαίως και αυτό καθώς οι συναυλίες είναι γνωστό ότι κλονίζουν το σύστημα στο βαθμό που "με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις/τις ώρες που αγριεύει η βροχή".]


Πέρα από το γεγονός ότι, με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα, αποκαλύφθηκαν δημόσια οι βρώμικες πρακτικές που ακολουθεί (από χρόνια) ο καθεστωτικός δικηγορικός συνδικαλισμός, πέρα από τα διάφορα παρασκηνιακά παιχνίδια εξουσίας μεταξύ διαφόρων παρατάξεων του Συλλόγου, τα οποία δεν αφορούν κανένα, δικηγόρο ή μη, μακριά από τις κούφιες θεσμικές διαβεβαιώσεις ότι οι δικηγόροι είμαστε οι (τελευταίοι) υπερασπιστές της νομιμότητας, παραβιάζοντάς την κατά το δοκούν στο εσωτερικό, νομίζω πρέπει να τονιστούν δύο πράγματα : 


1. Η χαρακτηριστική απάθεια της μεγάλης μάζας του δικηγορικού σώματος μέσα στις καταιγιστικές εξελίξεις του καιρού μας, και δεν εννοώ (μόνο) τις συνδικαλιστικές, και


2. Η λυσσαλέα άρνηση των κάθε είδους και τύπου αντιπροσώπων να αντιληφθούν ότι, στο βαθμό που δεν αλλάζουν νοοτροπία και τρόπο λειτουργίας και συνεχίζουν να "πολιτεύονται" με τους τρόπους που συνήθιζαν, δεν εκπροσωπούν πλέον τίποτε πέραν από κουφάρια θεσμών, και η ψυχωσική εμμονή τους να εκλαμβάνουν την αντίδραση των αντιπροσωπευόμενων πάντοτε ως κάποιου είδους φάουλ υποκινούμενο από προσωπικούς λόγους και ιδιοτελή συμφέροντα, θεωρώντας ότι ψιχαλίζει, είναι ο συντομότερος δρόμος για τη ριζική αποκαθήλωση τόσο των ίδιων, ως προσώπων, όσο και, δυστυχώς, των θεσμών που έχουν μάθει τόσο αναίσχυντα να κακομεταχειρίζονται.