Το μέλλον του ΠΑΣΟΚ

Αν και προσωπικά δηλώνω βαθύτατα απογοητευμένος από την αυτοκτονική απόφαση των συντρόφων να μην δώσουν την ευκαιρία στο Στέφανο το Τζουμάκα να διεκδικήσει το δικαίωμα να πιάσει το τιμόνι του Κινήματος, θα προσπαθήσω να παραμερίσω αυτή μου τη θλίψη και να είμαι αντικειμενικός : Για κακή μου τυχη άκουσα το Χρήστο τον Παπουτσή να μιλάει περίπου μια ώρα χθες στο Εθνικό Συμβούλιο και πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν θυμάμαι τίποτα απ' όσα είπε. Προσπάθησα σκληρά να καταλάβω τις σκέψεις του πολιτικού αυτού ανδρός (αύτανδρο;), όπως τις εξέφερε από του βήματος (ψυχάρης), αλλά δεν τα κατάφερα. Έμεινα με τη γεύση από ένα χωνάκι με δύο μπάλες : γρανίτα φράουλα της βουλής των εφήβων, όπου οι εκθέσεις by the book ιδεών δίνουν και παίρνουν και στρατσιατέλα των ελλήνων φοιτητών ιατρικής των ιταλικών πανεπιστημίων που μετά τον καταστροφικό σεισμό της πιάτσα κάτι ήθελαν να μπουν με νομοθετική ρύθμιση στα ελληνικά πανεπιστήμια, και αν ήταν υπουργός παιδείας ο Παπουτσής θα έμπαιναν. Ως γνωστόν, στρατσιατέλα και καπουτσίνο φρέντο σε ελληνικό καφενείο είναι ο ορισμός του Πασοκ, ο φρεσκοπαραιτηθείς υπουργός είναι η επιτυχημένη τριακονταετής προβολή του φοιτητοπατέρα της ΠΑΣΠ, της κάθε πασπ, ανεξαρτήτως σχολής, και ο Τζουμάκας η ψυχή του Πασοκ, η δεξιά, γιατί η αριστερή είναι ο συγκεντρωσιάρχης Παναγιωτακόπουλος, ως γνωστόν. Με αυτά και με κείνα, και γω το Βενιζέλο θα ψήφιζα, όπως και άλλοι 189 σύντροφοι, παρότι ο Ιορδάνης έλεγε για διακόσιες δέκα τζίφρες εδώ και μια βδομάδα, αλλά και αυτές που μάζεψε δεν είναι λίγες, περίπου ίσες με τα κιλά του, αν ήταν βουλευτές θα ήταν αυξημένη πλειοψηφία, αν ήταν ύψος θα ήταν μοντέλο ή πλέι μέικερ, τέλος πάντων όποιος δεν είχε καταλάβει ότι ο Βενιζέλος θα κατέβαινε μόνος του for president μάλλον δεν τα μιλάει πολύ καλά τα πασόκ, όπως ακριβώς το πείραμα του "δαχτυλιδιού" πέτυχε, ομολογουμένως, από Σημίτη σε Παπανδρεου Γ΄, γιατί να μην επαναληφθεί οκτώ χρόνια αργότερα, ακόμη κι αν το δαχτυλίδι μοιάζει με χούλα χουπ, λόγω φάρδους, ή με πηγάδι, πρόβλεψη, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Όποιος την Παρασκευή διάβαζε : «Οφείλαμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας αυτή την απαλλαγή από το ιστορικό βάρος του χρέους» ήξερε. 

Η Ελλάδα είναι γεμάτη ιστορίες από οικογένειες (εμπόρων, δικηγόρων, αθλητών, καλλιτεχνών κ.α.) που ό,τι δημιούργησαν οι προικισμένοι στον τομέα τους πρόγονοι διαλύθηκε αμέσως μετά το θάνατό τους, ο μύθος το θέλει να οφείλεται στην τραγική ή κωμική ανικανότητα των απογόνων (βλ. Αρ. Ωνάσης). Πολλοί εισοδηματίες γονείς μεταβίβασαν τις πολυκατοικίες που με τόοοσο κόπο έφτιαξαν στα φιντάνια τους, τα οποία τελικά πέθαναν στην ψάθα άφραγκα, εταιρίες με πενήντα χρόνια ιστορία βάρεσαν κανόνι στα σαράντα του ιδρυτή και άλλα δακρύβρεχτα, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το χθεσινό κλάμα του Παπουτσή. Η πτωχευμένη Ελλάδα που πανηγυρίζει το δράμα της επειδή το οφείλει στα παιδιά της και στα εγγόνια της, μόλις δύο χρόνια μετά την επανεκλογή του "λεφτά υπάρχουν" και περίπου ένα μετά το "όποιος μιλήσει για αναδιάρθρωση χρέους είναι προδότης", η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζ(ιτ)ών με προνομιούχες μετοχές, τα αποθεματικά των ταμείων το νέο πιο σύντομο ανέκδοτο, ο απερχόμενος να καγχάζει που έσυρε τη ΝΔ σε συγκυβέρνηση ξεγυμνώνοντάς την με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, καμιά εικοσαριά μόγγολα στο βάθος της αιθούσης να φωνάζουν "οι νέοι μαζί με χρήστο παπουτσή", όλοι από τον άμβωνα να αναφέρονται σε συντρόφους και συντρόφισσες, πεντακόσιοι αλήτες που μας έχουν γαμήσει το μέλλον εξασφαλίζοντας με θράσος το δικό τους και των κολλητών τους, αναρωτιέται κανείς τι πρέπει ακόμη να συμβεί για να αντιληφθούν ότι η χρυσοφόρος μπίζνα του Αντρέα έχει πτωχεύσει κοινωνικά και αμετάκλητα, ποιος απ' όλους τους θα καταλάβει ότι η μοναδική λέξη που μπορεί να ηχήσει πλέον με νόημα από χείλη πασόκων είναι η "συγγνώμη" ; Και αυτή τώρα, πριν να αντικατασταθεί από το "έλεος".