Ο χαβαλές τελείωσε

Υποθέτω ότι είμαι ανώτερο τραπεζικό στέλεχος και τολμώ να δηλώσω ότι η πολιτική ζωή του τόπου είναι αιχμάλωτη, σήμερα, της ανυπέρβλητης πολιτικής ανοησίας του Αντώνη Σαμαρά, διότι : α) με τη στάση του απέναντι στο α' μνημόνιο το 2010 νομιμοποίησε πολιτικά και εκτόξευσε εκλογικά όλους εκείνους τους αντιμνημονιακούς σχηματισμούς που διακήρυξαν με ευκολία την καταγγελία του μνημονίου με ταυτόχρονη παραμονή στην Ε.Ε., σαν να πρόκειται για το απλούστερο πράγμα στον κόσμο. Άντε τώρα να πιάσεις τον διψήφιο Καμμένο, ούτε με λάσο. β) Συρρίκνωσε τη μοναδική παράταξη που μπορούσε να διασφαλίσει την ομαλότητα στη λειτουργία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος είτε με τις αθρόες διαγραφές όσων δεν σεβάστηκαν για λόγους προσωπικής αξιοπρέπειας την απότομη και ανεξήγητη αλλαγή της κεντρικής παραταξιακής κατεύθυνσης είτε μετατοπίζοντάς τη δεξιότερα (με τον ακροδεξιό του λόγο και την εγκόλπωση ακραίων εθνικιστικών στοιχείων), προφανώς προσπαθώντας να περιορίσει τους στα δεξιά του, μην κατορθώνοντας τελικά τίποτα, καθώς Χρυσή Αυγή και ΛΑΟΣ αγγίζουν και αυτοί διψήφιο νούμερο. γ) Συνέχισε την πολιτική παράδοση του προκατόχου του στο εύκολο (πασόκικο) πολιτεύεσθαι των οξύμωρων σχημάτων και των λαϊκιστικών χειρισμών με αποκορύφωμα τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου και την ταυτόχρονη, δήθεν, διατήρηση του ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πολιτική ζωή, ρίχνοντας με κουβάδες από τη θέση του νεράκι στον μύλο της πολιτικής αναξιοπιστίας, επιτείνοντας την ανασφάλεια του λογικού τμήματος των ελλήνων πολιτών. 

Αλλά δεν δουλεύω σε τράπεζα. Δεν περίμενα ποτέ τη λύση από τη Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ. Πιστεύω στην Αριστερά. Σε μια αριστερά που θα χαράξει μια γραμμή και θα σαρώσει τα πάντα, όμως, ο κόσμος δεν έδωσε εντολή για κυβέρνηση της αριστεράς, και αυτό το ξέρουμε από τη Δευτέρα, 8 Μαΐου 2012. 35% αποχή και 19% εκτός κοινοβουλίου είναι το 48% του εκλογικού σώματος, οπότε ο Σύριζα έλαβε το 17% του 52% και η ΔΗΜΑΡ το 6%, δεν υπάρχει η νομιμοποίηση για ριζοσπαστική αριστερή διακυβέρνηση, αυτό έπρεπε να έχει ειπωθεί εδώ και μια βδομάδα και να ζητήσει η Αριστερά νέες εκλογές, άμεσα, με τη δυναμική που έχει αναπτύξει και εξηγώντας αναλυτικά τις προθέσεις της, όχι να αναλώνεται στο καταδικασμένο να αποτύχει θέατρο των διερευνητικών εντολών. Τσίπρας και Κουβέλης έπρεπε να μιλήσουν μαζί και να βγουν μπροστά από κοινού με μια γραμμή : Δεν συναλλασσόμαστε με τους πατεράδες των μνημονίων, δεν υπάρχουν με όρους μέλλοντος αυτής της χώρας.  

Συμφωνώ ότι ο Σύριζα δεν έχει καμία θέση σε οικουμενική ή άλλη (συγ)κυβέρνηση με τη συμμετοχή ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, και δικαίως, κατά τη γνώμη μου, ο Α. Τσίπρας διεμήνυσε σήμερα ότι δεν προτίθεται να καταστεί συμμέτοχος στο έγκλημα (του μνημονίου), ούτε με ψήφο ανοχής. Τίμιο μου ακούγεται, από την άποψη της συνέπειας (προεκλογικών) λόγων και (μετεκλογικών) έργων. Έντιμη παρουσιάζεται και η θέση της Δημοκρατικής Αριστεράς ότι δεν πρόκειται να αποτελέσει το άλλοθι της ψευδοδημοκρατικής νομιμοποίησης του ημιδιαλυθέντος δικομματισμού, αποκρούοντας κάθε πρόταση για συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, έστω και με πρωθυπουργό Κουβέλη και απαιτώντας για ο,τιδήποτε τη συμμετοχή και του Σύριζα. 

Αλλά η χαρά της ραγδαίας αύξησης των ποσοστών πρέπει να καταλαγιάσει, η στάση πρέπει να σκληρύνει, η επίθεση να είναι μετωπική. Η Αριστερά έπρεπε να ζητεί εκλογές ήδη από την Κυριακή το βράδυ : εκλογές για να αποδοθούν ευθύνες στους πρωτεργάτες της προσφυγής στο ΔΝΤ του 2010, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Πάγκαλος, κ.ο.κ. και σε όσους μας οδήγησαν εκεί, ίσως η περίφημη σιωπή του Κ. Καραμανλή να βρει έτσι λόγο ύπαρξης, ως δικαίωμα του κατηγορουμένου, καταγγελία του μνημονίου χωρίς την απόδοση ευθυνών δεν γίνεται, πρόταση ρεαλιστική για τη χώρα, για κοινωνική δικαιοσύνη και κράτος δικαίου, για αναδιανομή του εθνικού πλούτου, για αναδιάταξη του δημόσιου τομέα, για αλλαγή δομική και άμεση. 

Ο αγώνας για να μετατραπούν οι χιλιάδες των ψήφων από αρνητική εκδήλωση διαμαρτυρίας στο δικομματισμό σε θετικές εντολές απελευθέρωσης της χώρας από τα συμφέροντα και τις νοοτροπίες δεκαετιών είναι επίπονος και απαιτεί τεράστιο πολιτικό θάρρος. Η ώρα έχει έρθει να κατέβουμε στο δρόμο με αιτήματα που για τριάντα χρόνια παρέμειναν αδικαίωτα, κούφιες τηλεοπτικές ατάκες επωνύμων αμοραλιστών που νέμονταν την εξουσία υπερχρεώνοντας τις επόμενες γενιές, οι οποίοι τώρα ζητούν οικουμενική για να ξεπλύνουν αμαρτίες. Όλα είναι τώρα, και για την ηγεσία και για τον καθένα μας. Ο χρόνος κυλάει αλλιώς.