Μπίστικα (επιρ.)

Διαβάζοντας κανείς αυτό το εμπνευσμένο ποστ του Old Boy δεν μπορεί παρά να υποβάλει με κάθε επισημότητα τα σέβη του στον ευφυή μετασχηματισμό της ιδέας του ελληνικού επινέ σε ένα εμφατικό ελληνικό Τον Ήπιε. Ένα λογοπαίγνιο που μέσα του κρύβονται - σε άπταιστα πασόκ - δεκάδες (μαγικές) τηλεοπτικές εικόνες της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας : το περίφημο νεύμα του Ανδρέα στη σκάλα του αεροπλάνου που έσκασε μετά από χρόνια σαν χαστούκι στο μάγουλο της Δήμητρας Λιάνη από τη βάση του κόμματος, που, για την περίσταση, ντύθηκε τη μορφή και χτένισε τα μαλλιά της όπως αυτά της Αναστασίας Αθήνη, το ζιβάγκο - σήμα κατατεθέν της αρχής της παντοδυναμίας, που αποθηκεύτηκε στα συρτάρια του κινήματος για τρεις περίπου δεκαετίες, για να φορεθεί από τον αιώνιο υπαρχηγό την αποφράδα ημέρα της εισόδου του στον Κορυδαλλό, όταν όλα πλέον στο δημόσιο βίο μύριζαν βαπόνα, η εικόνα του τελευταίου ισχυρού μας ηγέτη, του Σημίτη, να κάθεται σαν τρίχρονο παιδάκι στην άκρη μιας πολυθρόνας του Λευκού Οίκου, μη και πέσει μέσα της, δίπλα στον πρόεδρο Μπους, να του εξηγεί σαν σε τρίχρονο "δις ιζ ε ουάν γιούρο κόιν", επανακαλύπτοντας τον τροχό της ευρωπαϊκής οικονομίας, πολύ πριν από τη σύλληψη της ιδέας του εκτροχιασμού της δικιάς μας, όταν ήμασταν ακόμη στον πυρήνα της ευρωζώνης, κατά μαγνητοσκοπημένη ευτυχώς δήλωσή του, το διάγγελμα του διαδόχου του από το ακριτικό Καστελόριζο, και πίσω του στο ηλιόλουστο τοπίο του μεσογειακού κολπίσκου να πετούν φραπέδες της CIA προς το Βενιζέλο, οι οποίοι με τη σειρά τους προσγειώνονται έξω από την είσοδο της Χαριλάου Τρικούπη, της χαρακτηριστικής κομματικής μήτρας της μεταπολίτευσης που πλημμύρισε τον τόπο με πλαστά κεντροαριστερά αντίτυπα, που εναλλάσσονταν στο πλαίσιο ενός στρεβλού όσο και κίβδηλου πολιτικού πλαισίου, σαν αυτό της οθόνης του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του μέγκα ένα βράδυ πριν από δυο χρόνια που κεντραρισμένο το κεφάλι του Παπακωνσταντίνου διαβεβαίωνε ουσιαστικά ορκιζόμενο ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα, και προσπαθούσες να βρεις μια λέξη να περιγράψεις τα μάτια αυτού του ανθρώπου, το πούστικα, εκτός του ότι δεν είναι πολιτικά ορθό σε πράιμ τάιμ, εκτός του ότι θα δημιουργούσε ένα σωρό παρεξηγήσεις, λίγο τα σχόλια της Τρέμη, τα χαμόγελα του Πρετεντέρη, είναι που θα γίνεις και ο Τατσόπουλος των πούστηδων, πρωθύστερο μεν αλλά φαντάσου τον εαυτό σου στη θέση του δε, δεν υπάρχουν επιρρήματα να σχολιάσουν το βλέμμα του υπουργού, αλλά συνεχίζεις να διαβάσεις το άρθρο και πέφτεις πάνω στη νάρκη που έχει το σχήμα του σκελετού των γυαλιών του, μετά τη βόλτα στο γρασίδι της νομιμοποίησης, πάντα δημοκρατική αυτή σαν ήλιος για βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς, ανατινάζει φεγγοβολώντας γιατί είναι δάνειο στα πασόκ κι αυτή όσο ελληνικά το ασανσέρ, είναι ξένη λέξη και μαζί κομμάτι της ιστορίας του κινήματος, δεν είναι πούστικα είπαμε, είναι μπίστικα.