Τίποτα

Το τσιγάρο το χρησιμοποιούσε για αλλαγή γεύσης, πάνω από είκοσι χρόνια. Η αίσθηση που του έδινε το στόμα του χωρίς, ήταν κάτι σαν να γλύφει κομοδίνο, ή κάποιο άγευστο ξερό ξύλο, όπως μου είπε. Προσπάθησα να του αναδείξω λίγο την επιρροή του καπνίζειν στο νευρολογικό σύστημα, αλλά δεν ήθελε να καταλάβει, πιθανώς λόγω της ρακής. Και μια σοκολάτα σου την αλλάζει τη γεύση, ή κάτι τέτοιο, αλλά εκείνος ανένδοτος, μιλούσε συνέχεια για τη γουλιά του καφέ και τα απόνερα της τζούρας στο στόμα. Φεύγοντας λυπήθηκα τις γυναίκες που δεν φιλάνε τέτοια στόματα, οι μαλακισμένες. Γύρισα σπίτι, στο ασανσέρ βλέπω μια κόλλα χαρτί γραμμένη με ΚΕΦΑΛΑΙΑ με παχύ μπλε μαρκαδόρο "ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ ΣΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ 1 ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΟΡΟΦΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ". Και να μην ήμουν, αισθάνθηκα μεθυσμένος, ανήμπορο το μυαλό να αντιδράσει στα ερεθίσματα. Μου είχε πει για τον κοινωνικό του ρόλο, για τον κοινωνικό μου ρόλο, για το ρόλο ολονών μας. Δυο ορόφους πιο κάτω κάποιος ή κάποια προσπαθεί να πενθήσει και αποτυγχάνει, γράφει ανακοινώσεις για την αποκατάσταση της αδικίας, τις κολλάει πάνω στον καθρέφτη. Τις βλέπουν άνθρωποι που δεν ξέρουν, σαν εμένα. Τι κάνουν οι άνθρωποι σαν εμάς για την αδικία γύρω, αυτή ήταν η ερώτησή του. Και προφανώς εννοώντας ότι δεν κάθονται να πίνουν ρακές και να μαλακίζονται, όπως εμείς σήμερα. Είπε κάτι και για μια πορεία που ήταν σε εξέλιξη όσο εμείς πίναμε. Του είπα ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, και το πίστευα. Οι αριθμοί του πόνου είναι πολύ μεγάλοι για να κάνουμε κάτι εμείς. Μόνο να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι κάτι μπορεί να γίνει, να δώσουμε ένα σάντουιτς σε κάποιον που πεινάει, να πάμε ρούχα σε μια οργάνωση, να νομίσουμε ότι κάτι έγινε. Του είπα να βγάλουμε πρώτο κόμμα το δίδυμο Αρβανίτη - Κατσίμη, στις επόμενες εκλογές, αλλά ούτε αυτό είναι στο χέρι μας. Εδώ δεν μπορούμε να μην πονάμε τους ανθρώπους που μας αγαπάνε, τον κόσμο των άλλων θα φτιάξουμε ; Του είπα να κοιτάξει τη δουλειά του και το σπίτι του, το γιο του, όπως κάνω κι εγώ, κι έπειτα να κάνει ό,τι μπορεί, αλλά αυτό πάντα θα ' ναι λίγο. Με τη μαλακία που με δέρνει, να προσπαθώ να απαντάω στις ερωτήσεις, είπα ένα σωρό παπαριές. Δεν έχω ιδέα πως αντιμετωπίζεται η αδικία, όποτε την αισθανόμουν το μόνο που έκανα ήταν να φεύγω, να μην την υφίσταμαι. Άρχισα να λέω για τη σημασία του να πίνεις ρακές με κάποιον, του να βγάζεις την αλήθεια από μέσα σου. Αλλά ούτε αυτό κάνω. Κάθομαι δυο ορόφους πάνω από κάποιον και δεν κατεβαίνω να ρωτήσω πως μπορώ να τον βοηθήσω. Κάθε φορά που θα πιούμε, το ποτήρι των ερωτήσεων μένει άδειο απάντησης, γυρίζουμε πίσω σπίτι μας και αναρωτιέμαι γιατί δεν κάτσαμε κι άλλο, αφού άντεχα να πιω άλλο ένα, αφού με κρατάνε τα πόδια μου, αφού αυτό που είχα να κάνω δεν ήταν τελικά τόσο σημαντικό, αφού το να μιλάμε τελικά είναι η αλοιφή για τα εξανθήματα της αδικίας στον κόσμο, αφού τα μάτια του άλλου να κοιτάνε τα δικά σου μέσα ευθεία είναι η μόνη δικαιοσύνη.