Ο κόσμος στα (δύο) άκρα

Όσο ο δήμαρχος Πειραιά κος Μιχαλολιάκος, συνομιλώντας στο ραδιοφωνικό αέρα του ΣΚΑΙ με τον Άρη-ηθικό-αυτουργό-Πορτοσάλτε, θα αναφέρεται σε φυσιογνωμικές ομοιότητες του Ρουπακιά με τον Χριστόδουλο Ξηρό, στο περιθώριο της συζήτησης για το παρόν και το μέλλον της πόλης που είναι δήμαρχος, κατά την οποία υποστήριξε, λίγο έως πολύ, ότι ο Πειραιάς σε ένα χρόνο δεν θα έχει να ζηλέψει τίποτα από τη Βαρκελώνη, τόσο ο συνεπώνυμός του χιτλερίσκος του γλυκού νερού θα τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση, μακροπρόθεσμα και ψηφοθηρικά μιλώντας, πάντα. Διότι δεν χρειάζεται να είσαι ο Παπαδημούλης για να καταλάβεις ότι η θεωρία των δύο άκρων είναι μια κεντροδεξιάς καταγωγής πολιτική προσπάθεια με δύο στόχους : α) ο βασικός γνώμονάς της είναι μεν η καθήλωση της δυναμικής του Σύριζα, β) εξίσου ισχυρός πυρήνας της δημιουργία της είναι η θέληση των βαθιά Δεξιών κυβερνητικών τάσεων να διατηρήσουν ανοιχτές τις πόρτες της μετακίνησης των νεοδημοκρατών ψηφοφόρων από και προς τη Χρυσή Αυγή, ουσιαστικά νομιμοποιώντας τόσο την ύπαρξη της όσο και την ιδεολογία της, εμμέσως πλην σαφώς. Απόδειξη ότι το κατάλαβε και η χαροκαμένη Ντόρα, και μάλιστα σχετικά νωρίς. Οι κομμουνιστοφάγοι ιέρακες του Σαμαρικού επιτελείου συνειδητά βάλλουν εξίσου κατά της ακροδεξιάς και της ακροαριστερής βίας, κλείνοντας το ματάκι στις χιλιάδες κόσμου της Χρυσής Αυγής που δεν είναι μαχαιροβγάλτες, περιμένοντας ασμένως τα γουρουνάκια να γυρίσουν στο Δεξιό από μπετό σπίτι τους. Αυτό είναι το ένα, είπαμε, το κατάλαβε μέχρι και ο Άδωνης. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά που ο εθνόγκαβλος πρωθυπουργός μας κάνει μαλακία, γαμώ το κεφάλι μου. Το θέμα είναι τι συμβαίνει στον εν λόγω συλλογισμό μετά τη θεωρητική ισοπέδωση - λέμε τώρα - των δύο άκρων. 

Ανάμεσα από τα δύο ακραία βουνά της βίας, λοιπόν, σύμφωνα με το σκεπτικό του κάθε Χρύσανθου, ανατέλλει σιγά σιγά ο ήλιος της ΝΔ, ο ήλιος ο μπλε που πρέπει να μας οδηγήσει. Με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις διαρθρωτικές τους αλλαγές, τις διαθεσιμότητες και τις κινητικότητες, την αύξηση της υπερφορολόγησης ανάλογα με την αύξηση της ανεργίας, δηλαδή την τήρηση των όρων του μνημονίου. Δηλαδή με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Δηλαδή με εκείνους που μας έφτασαν στον γκρεμό και μας έσπρωξαν να πέσουμε. Και πέσαμε. Και η απόγνωση του μέσου Έλληνα πολίτη πολλαπλασιάζεται γιατί το Μέγκα λέει ότι η δικομματική κυβέρνηση είναι η μοναδική που μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα. Και ο Μιχαλολιάκος ξανά δήμαρχος Πειραιά, γιατί λέει ότι τον καθάρισε καλύτερα από το Φασούλα. Και να τα κρουαζιερόπλοια, και να ο Κωνσταντίνου κράχτης και να οι ναύτες και καλωσήλθε το δολάριο, και ο ιμάμης του Κατάρ και ο σεΐχης από το Ντουμπάι. Και να το λιβανιστήρι από τον πρωθυπουργό ότι η χώρα ξαναστέκεται στα πόδια της, με τις αναθυμιάσεις να βγαίνουν από τις οθόνες των τηλεοράσεων και να προκαλούν αηδία και οργή. Και να που ξαναγεμίζει το πτυελοδοχείο της Χρυσής Αυγής. Μια θεατρινίστικη ιδέα : τραπεζάκια έξω από κάθε νοσοκομείο και είκοσι πέντε ευρώ από το ταμείο των φασιστών σε κάθε γέρο άρρωστο μόνο για Έλληνες, δηλαδή δώρο η είσοδος, και ποιος θυμάται τι έγινε στη Νίκαια εκείνο το βράδυ. 

Συμπέρασμα : όσο το ξήλωμα της κοινωνίας καταλαμβάνει τα πάντα αλλά δεν φτάνει μέχρι τους πολιτικούς, η Χ.Α. και κάθε ακραία πολιτική φωνή θα γιγαντώνεται, αργά αλλά σταθερά, όπως γίνεται από το 2010 μέχρι και σήμερα. Αν οι κυβερνητικοί σύμβουλοι - θεωρητικοί - αυλοκόλακες δεν στρέψουν το καράβι προς την αμφισβήτηση της υποδεικνυόμενης από τους Ευρωπαίους οικονομικής πολιτικής της διάλυσης της χώρας, ο κόσμος θα τους έχει γυρισμένη την πλάτη - τελεία. Κι αν δεν είναι η Χρυσή Αυγή, θα είναι κάτι άλλο παρόμοιο, ίσως λιγότερο ναζιστικό, ίσως περισσότερο εθνικοπατριωτικό, κάτι ακραίο πάντως. Η οργή ξεχειλίζει, έχουν βουλώσει τα φρεάτια. Η ισχύς που θέλει να επιδείξει η κυβέρνηση στο εσωτερικό θα ήταν καλοδεχούμενη αν επρόκειτο για μια ισχυρή κυβέρνηση και προς τα έξω. Το ξεκαθάρισμα πρέπει να ξεκινήσει από τους ίδιους, οι κάθε λογής Μιχαλολιάκοι πρέπει να εξαφανιστούν, στο βαθμό που η μόνη σταθερότητα που υπάρχει είναι αυτής της ροής της μηνιαίας βουλευτικής αποζημίωσης. Δυστυχώς, αυτό πιστεύει ο κόσμος σήμερα. Η πολυδιαφημισμένη σταθερότητα που υπόσχεται η σημερινή κυβέρνηση εξαντλείται στα ίδια πρόσωπα που κάθονται στις θέσεις εξουσίας, στη συνέχεια των παλαιών κομμάτων του δικομματισμού, στη ροή του χρήματος στα ΑΤΜ, άντε και στη θέση της τηλεπαρουσιάστριας του δελτίου ειδήσεων του Μέγκα. Είναι ίσως αλήθεια ότι η απόγνωση του υποκειμένου από τη σκοπιά του παρατηρητή μπορεί να έχει την όψη του λαϊκισμού, αλλά όλοι έχουν μνήμη ποιος και γιατί φταίει, και για τους χρυσαυγίτες και για όλα.