Τα παλιά τα χρόνια, τότε που ήμασταν ανέμελοι και τύχαινε να περνούσε καμιά όμορφη από δίπλα μας στο πεζοδρόμιο, ο πιο θαρραλέος από εμάς, πάντα κατά περίπτωση διαφορετικός αλλά πάντα όχι εγώ, φώναζε "ε ρε να μη φυσάει ένας ανεμοστρόβιλος", "φύσα ρε πούστη τυφώνα τώρα" ή κάτι τέτοιο. Απλή ατάκα στηριγμένη στην παιδική ιδέα ότι σε περίπτωση που φύσαγε ένας δυνατός άνεμος θα της σήκωνε τη φούστα και θα μας άνοιγε τα μάτια, ή κάτι τέτοιο, τέλοσπάντων, ενώ, βέβαια, η παράκληση έπρεπε να ειπωθεί με τέτοιο τρόπο που να ακουστεί από το υποκείμενο, για να δούμε και την αντίδρασή της. Το άχαρο φλερτ αυτού του είδους έχει σαφώς ινδιάνικες ρίζες, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, ενώ μάλλον στηρίζεται και στην εύλογη, για κάποιους, πεποίθηση, ότι υπάρχει θεός, αν όχι ένας, σίγουρα κάποιος αρμόδιος να διεκπεραιώνει προφορικά αιτήματα για ενεργοποίηση των ανέμων και άλλων φυσικών φαινομένων. Εν ολίγοις, έφηβοι και θεοσεβούμενοι απόγονοι των Ινδιάνων εμείς και τα σπυράκια μας μαλακιζόμασταν μάλλον ανώδυνα στις πλατείες της περιοχής των Αμπελοκήπων, προκαλώντας μειδιάματα ή/και ενόχληση σε διερχόμενες καλλίγραμμες παρουσίες. Τώρα που μεγαλώσαμε, είναι ευνόητο ότι δεν είναι δυνατόν να παρακαλέσουμε για ένα σεισμό, άνω των 7 ρίχτερ, σε γνωστό νησί του Ιονίου, σήμερα το βράδυ, που είναι ευκαιρία, πολιτικά μιλώντας, πάντα, όπως ορίζει το "πολιτικά" ο Σκουρλέτης. Γιατί μεγαλώσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου