Ποτάμι με νερό Καματερού

Η μεταμοντέρνα ομορφιά της απλούστατης ιδέας "να πάρουμε την πολιτική από τα χέρια των πολιτικών", που μεγαλούργησε εκλογικά στην Ιταλία, είναι δεδομένη, ιδίως σε αυτή τη γωνιά του ευρωπαϊκού Νότου, που η πλειοψηφία των εκλεγμένων αντιπροσώπων σε όλα τα κοινοβούλια της μεταπολίτευσης αποδείχθηκε ότι ήταν μαφιόζοι. Επίσης αυτονόητο και εύλογο είναι το παραπληρωματικό αίτημα της απαγόρευσης της συμμετοχής στα νέα πολιτικά σχήματα ανθρώπων που διετέλεσαν προβεβλημένα μέλη των μεταπολιτευτικών κομματικών μας καρκινωμάτων, ιδίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και των υπόλοιπων κοινοβουλευτικών μας παρουσιών, στο βαθμό που δονούσε τόσο την πάνω όσο και την κάτω πλατεία Συντάγματος, εξίσου, εκείνο το αγανακτισμένο καλοκαίρι. Απ' την άλλη, όμως, θα πρέπει να δεχθούμε ότι "ανήκουν στο παρελθόν" (όπως λένε συχνά οι πολιτικοί) και οι προσωποπαγείς κομματικοί σχηματισμοί, καθώς κανείς μας δεν πιστεύει πια στην ύπαρξη της φωτεινής εκείνης προσωπικότητας που θα έχει τις απαντήσεις για όλα τα προβλήματα. Είδαμε και με τον Αντρέα, το μεγαλύτερο λαϊκό έρωτα της μεταπολίτευσης - τα κόμματα αρχών έρχονται για να μείνουν. Πέρα από τα προφανή ερωτήματα των πηγών της χρηματοδότησης του όλου εγχειρήματος, της σχέσης του με το σύστημα των κ.κ. Ψυχάρη, Μπόμπολα κ.λ.π., το ζήτημα των αρχών και των θέσεων που θα συσπειρώσουν μέλη, φίλους και οπαδούς είναι θεμελιώδες. Και δεν τις ξέρει κανείς αυτές, εκτός από το Σταύρο. Το να μην δέχεσαι στο κόμμα σου "επαγγελματίες" πολιτικούς είναι μια γενική πολιτική θέση, πλην όμως δεν αρκεί για να σε προσδιορίσει στον πολιτικό χάρτη, τα ίδια περίπου λέει και η Χ.Α. από τη φυλακή. Η επιλογή του ονόματος της κίνησης είναι μεν ενδεικτική της μεγαλομανίας φιλοδοξίας του όλου εγχειρήματος, που θέλει προφανώς να καταλήξει σε μια συμμετοχική λαοθάλασσα, αλλά, μήπως ο ρόλος μας στο νέο φορέα είναι να είμαστε εμείς τα ψάρια ; Τέλος πάντων, πλην της POLO, που έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει για το γεγονός ότι η συχνότητα της προβολής του Θεοδωράκη με το σακίδιο στην πλάτη να περπατάει, αφουγκραζόμενος την κοινωνία, θα επιφέρει σημαντική αύξηση των πωλήσεων της εταιρείας, μέσα σε ένα εξαιρετικά δυσμενές οικονομικό περιβάλλον, αμφιβάλλω αν κάποιος άλλος - πλην του ιδίου του Σταύρου - έχει κανένα λόγο να πανηγυρίζει, ακόμη. Πιστεύοντας ότι οι μαλακίες περί τρίτου σε δύναμη κόμματος είναι κατευθυνόμενες μεγαλοστομίες που θα ξεφουσκώσουν ήδη πριν το Πάσχα, εντούτοις γνωρίζοντας ότι το "Ποτάμι" θα καταφέρει να γίνει μόδα, για ένα διάστημα σίγουρα, θυμίζω ότι για κάποιους μήνες - παλιότερα - ένας άλλος σωτήρας μας είχε καταφέρει να πείσει μεγάλη μερίδα της κοινωνίας ότι μπορούσε να θεραπεύσει τον καρκίνο.