Κάποιος με φώναξε Άδωνι

Παλιά, πάνω από είκοσι χρόνια πριν, στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Ανδρέα και του Μητσοτάκη (και αλφαβητικά και με χρονολογική σειρά αλλά και με αξιολογική), στο Πεδίον του Άρεως, ανάμεσα στον κόσμο, βρίσκονταν δυο μαθητές της Α' του Λυκείου, περισσότερο από περιέργεια παρά από κάτι άλλο έχοντας πάει, προκειμένου να αφουγκραστούν τον παλμό και να βάλουν στοίχημα μεταξύ τους για το ποιος θα είναι ο νικητής το βράδυ των εκλογών. Την Πέμπτη, στρίβοντας με τα πόδια στη γωνία Αλεξάνδρας Κηφισίας έβλεπες παντού κόσμο ήδη από το στενό των Γκούντις. Σημαίες, κόσμος, φυλλάδια κάτω και σκουπίδια, σκοτάδι και χαμόγελα, καφέδες στο χέρι και γονείς με παιδιά, κάτι σαν τον κόσμο γύρω από το καρουσέλ του Συντάγματος που μάθαμε κάποια Χριστούγεννα αργότερα. Κατηφορίζοντας τη λεωφόρο οι φιγούρες πύκνωναν διαρκώς, το ίδιο και οι σημαίες, λαός πολύς από το ύψος του Γκύζη, αρχίσαμε να σκουντάμε για να περάσουμε. Όταν βγήκε ο πολύς Ανδρέας στην εξέδρα πανζουρλισμός, σαν να μπήκε γκολ στο ενενήντα, κάτι σαν να προκρίθηκε η ομάδα σου, σαν να σήκωσες κύπελλο, κάτι οπαδικό και μαζί γνήσιο, κάτι λαϊκό σίγουρα αλλά έντονο πολύ, ή γι' αυτόν ακριβώς το λόγο τόσο έντονο, τέλος πάντων, την ομιλία δεν την θυμάμαι καθόλου ούτε εγώ αλλά φαντάζομαι ούτε και κανείς από τις χιλιάδες που ήταν εκεί, δεν ξέρω αν κάποιος από εμάς πήγε για να ακούσει κάτι τότε, όπως και να' χει γυρίσαμε μαζί όλοι προς τα πάνω, βράδυ πια, σε ένα κλίμα γενικευμένης ευφορίας, ένα συλλογικό θα νικήσουμε ελάφραινε το βήμα παρά την ανηφόρα. Την Παρασκευή τώρα, πάλι την ίδια ώρα άρχισε η κάθοδος της λεωφόρου, μόνο που από την συμβολή της Αλεξάνδρας με την Κηφισίας ο κόσμος ήταν ακροβολισμένος, σαν να σκόπευαν κάποιοι κάπου, δηλαδή σαν σκοπευτές ή σαν κομπάρσοι σε ταινία του Αγγελόπουλου, περάσαμε την Πανόρμου ο κόσμος άψυχα όρθιος και αραιός, στο ύψος του πάρκου, εκεί που κάποια Χριστούγεννα μετά θα έβλεπα ότι πουλάνε χριστουγεννιάτικα έλατα δεν άντεξα και γύρισα και του είπα : Ακόμα πιστεύεις πως θα κερδίσετε ; Ύστερα από μια ξέπνοη απόκριση του στυλ "μη βιάζεσαι - θα δούμε" παρατήρησα ότι στο τέλος ο κόσμος πύκνωνε και πάλι πολύ, σαν χθες, κατάλαβα ότι ήταν πλάνα για τις κάμερες αυτά, στα τελευταία πεντακόσια μέτρα ίδια η πυκνότητα των παρευρισκομένων - το μόνο που άλλαζε ήταν το χρώμα στις σημαίες, νέοι γέροι ένα σωρό, πάλι δεν θυμάμαι τίποτα από το λόγο του Μητσοτάκη, αλλά είμαι σίγουρος πως κανείς δεν θυμάται, όπως όλοι, όπως πάντα. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την Παρασκευή ήταν πως κάποιοι πούλαγαν κασέτες κι εφημερίδες με μια γυμνόστηθη Λιάνη που δεν ήξερα ούτε και ξέρω αν ήταν κολλάζ ή όχι και πως διάφοροι είχαν μαζευτεί πάνω από τον πάγκο και αγόραζαν αφίσες με κάτι βυζιά μιας αεροσυνοδού εκστομίζοντας διάφορες χυδαιότητες που τις περισσότερες δεν τις είχα ξανακούσει. Θυμάμαι κυρίες μεγάλης ηλικίας να κρυφογελούν με αυτά που ακούγονταν για την πουτάνα που θέλει να μας κυβερνήσει, για την ξεκωλιάρα, πάλι γήπεδο σκέφτηκα αλλά εδώ το παιχνίδι γκολ δεν είχε και έτσι μάλλον αμήχανα αρχίσαμε πάλι να ανηφορίζουμε κατά χιλιάδες. Έχοντας φτάσει το βράδυ πια στο ύψος του Γηροκομείου, περπατώντας οι δυο μας, του μίλησα με βεβαιότητα : Η νίκη του ΠΑΣΟΚ είναι στάνταρ, ή κάτι τέτοιο. Με άρχισε σε διάφορες αναλύσεις για την επιρροή της Δεξιάς στην επαρχία και για το μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ (δηλαδή το Λαλιώτη) που είχε φέρει περισσότερα λεωφορεία, προφανώς από αλλού, υποστηρίζοντας ότι το ματσάκι της Κυριακής ήταν ακόμη αμφίρροπο, τον ρώτησα αν τα πιστεύει όντως αυτά που μου λέει και μου είπε μάλιστα ότι το πλήθος του κόσμου ήταν περίπου το ίδιο και κατάλαβα ότι τα πιστεύει. Γύρισα σπίτι και αν ήταν εκεί ο πατέρας μου θα τον ρώταγα σίγουρα ποια συγκέντρωση ήταν μεγαλύτερη στην τηλεόραση και αυτός σίγουρα θα μου έλεγε "του ΠΑΣΟΚ" ακόμη κι αν δεν είχε δει τίποτα, σκέφτηκα τον πατέρα του Γιώργου που τον περίμενε σπίτι και στην ίδια ερώτηση απάντησε "η δική μας" εννοώντας την άλλη, πριν τον ρωτήσει τι θέλει να φάει, γι' αυτό κι εγώ δεν ρώτησα κανένα τελικά και την άνοιξα μόνος μου για να δω ειδήσεις και να μείνω με την τηλεοπτική εντύπωση ότι οι συγκεντρώσεις ήταν ακριβώς ίδιες. Ίσως να επρόκειτο για κυβερνητική παρέμβαση ίσως για την αντικειμενική λογική των ίσων αποστάσεων, δεν ξέρω, αλλά αν κάποιος από τα Γρεβενά έβλεπε τηλεόραση θα έλεγε κι αυτός ότι η μάχη θα κριθεί στο νήμα, στήθος με στήθος δηλαδή, λόγω Λιάνη, ό,τι ακριβώς έλεγε κι ο δικός μου. Λίγο το ότι το ντέρμπι έληξε 47 - 39 και εγώ το είχα δει το έργο ήδη δυο μέρες πριν, καμία έκπληξη δηλαδή, λίγο ο άλλος στα Γρεβενά λίγο ο Γιώργος δίπλα μου είναι να απορεί κανείς με το τι βλέπουν τα μάτια του ιδεολογικά στραβωμένου υποκειμένου. Τι καταλαβαίνουμε τόσα χρόνια παρακολουθώντας προεκλογικά τηλεόραση, δήθεν συζητήσεις και πλάνα με κόσμο που χειροκροτεί, τι αγοράζουμε εμείς που πουλάνε αυτοί, είναι δυνατόν να είσαι εκεί και ταυτόχρονα να μην είσαι, είναι δυνατόν να είσαι δεκάξι χρονών και να ψήφιζες αν μπορούσες το Μητσοτάκη, έλεγα και ξανάλεγα, και τώρα βλέπεις διάφορους που κάθονται μαζεμένοι σε μια αίθουσα και ακούν ένα κασετόφωνο, που χειροκροτούν μια φωνή βοώντος εν τη φυλακή, από τη φυλακή, για τη φυλακή, και ακούς δεκαεξάρηδες να σου λένε χωρίς ντροπή και σκέψη ότι αν μπορούσαν θα ψήφιζαν Χρυσή Αυγή, ανοίγουν το στόμα τους και μιλούν με δυνατή φωνή μέσα σε λεωφορεία και μαγαζιά, όχι ψιθυριστά, όχι όπως λένε οι δημοσκόποι να κρύβουν την προτίμηση, όχι αδελφές πολιτικά όχι, με καμάρι να σου λένε για τον Κασιδιάρη και το αρχίδι τον Μπούκουρα. Και θυμάσαι τα παλιά κι αναπολείς τον καιρό που η μπόχα ήταν ακόμη σε όλους δυσάρεστη, έναν πολιτικό κόσμο που κανένα κεφάλι στη Βουλή δεν θα γύριζε αν κάποιος φώναζε Άδωνι.