Έστω ότι μια αόρατος χειρ (Άνταμ Σμιθ) μετακινεί στην εγχώρια πολιτική σκακιέρα το πιόνι του Υπουργού των Οικονομικών από τις αριστερές κυβερνητικές γραμμές στα φιλελεύθερα τετραγωνάκια του ποταμιού - δεν θα ήταν πιο αρμονική η σύνθεση; Ποια δηλαδή είναι η διαφορά ανάμεσα στην εξελισσόμενη διαπραγμάτευση και σε αυτή που ζήταγε προεκλογικά ο Θεοδωράκης ; σκέφτεται μέσα του κάθε συνεπές μέλος του ΚΚΕ, βαριανασαίνοντας στο ρυθμό του "εργάτη ακούμπα - στην πλάτη του Κουτσούμπα".
Σίγουρα, δεν μπορεί να μην έχει γίνει σε όλους τους τηλεθεατάς αντιληπτή η μεγάλη αισθητική διαφορά που χωρίζει τον κοσμπολίτη και υπερπροβεβλημένο Υπουργό των Οικονομικών με τον λαϊκό πλην τίμιο πρωθυπουργό μας : ο ένας μπέμπεριζ κασκόλ και μοδάτα πουκάμισα, ο άλλος εμφανίζεται στις ευρωπαϊκές Συνόδους Κορυφής συνδυασμός περσινού Ευαγγελάτου στο Σκάι με επαρχιώτη επιχειρηματία στο πατσατζίδικο, ξημέρωμα μετά τα μπουζούκια. Γιατί αν κάτι έλειπε από το τηλεοπτικό πλάνο της μεταμεσονύχτιας συνέντευξης τύπου μετά τη Σύνοδο, αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ένα τζόνι σε ψηλό, ακουμπισμένο δέκα εκατοστά περίπου κάτω από τη σιέλ λωρίδα του μαντηλιού στο πρωθυπουργικο πέτο.
Και κάπως έτσι ερχόμαστε στον χαρακτηρισμό "ψευτόμαγκες", που απηύθυνε αναφερόμενος στην ελληνική αποστολή Γερμανός αξιωματούχος. Σαράντα μέρες μετά τις εκλογές η Κυβέρνηση δείχνει απλώς ανίκανη να λειτουργήσει, ενώ την ίδια ώρα ισχυρίζεται ότι πήρε από τους εταίρους αυτό που ήθελε (παράταση, γέφυρα, πίστωση χρόνου, όπως θέλει ο καθένας). Γιατί ; Γιατί οι υπουργοί της περιπλανιώνται στα κανάλια νυχθημερόν και διατυμπανίζουν τις (ακόμα) προθέσεις τους ; Γιατί δεν τις μετουσιώνουν σε νομοθετικές πράξεις ; Γιατί ο κυβερνητικός λόγος είναι ως επί το πλείστον περιγραφικός ; Μήπως η πολλή δημιουργική ασάφεια της συμφωνίας είχε ως αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε μονομερής ενέργεια τι είναι ; Μήπως τα άδεια κρατικά ταμεία είναι ο πραγματικός λόγος της ετερόφωτης νομοθετικής μας λειτουργίας ; Και πως γεμίζει ένα ταμείο - με τηλεοπτικές συνεντεύξεις ; Με τετράωρες συσκέψεις ; Μήπως το κοίλον της τηλεοπτικής οθόνης φέρνει στο νου αριστερές παρενθέσεις ; Μήπως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι ασύμβατο με το όποιο πρόγραμμα συμφωνηθεί με τους εταίρους ; Μήπως είμαστε ενώπιον ενός μετασχηματισμού της κλασσικής μεθόδου πολιτικής εξαπάτησης που ακολουθήθηκε καθόλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, αλλά πάντα πιασμένοι στην ίδια φάκα, δηλαδή πολιτικά εξαπατημένοι ;
Γιατί, ναι μεν η ένταση της διαπραγμάτευσης που εξουσιοδοτήθηκε να πραγματοποιήσει ο Σύριζα είχε ως απώτατο όριο την έξοδο της χώρας από το ευρώ, αλλά όποιος ρωτούσε προεκλογικά για το τι θα ακολουθήσει μετά το πρώτο επεισόδιο λάμβανε την απάντηση ότι ο Σύριζα δεν μπορεί να ανοίξει τα χαρτιά του από τώρα, παρά μόνο όταν έρθει η ώρα. Και τώρα που ήρθε εκείνη η ώρα, βλεπουμε όλοι την κυβερνητική γραμμή να χαράζεται με κιμωλία πάνω στον πίνακα της τηλεοπτικής μας απάθειας : να τ' αλλάξουμε όλα, χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα, που είπαν και κάτι έξυπνοι διαφημιστές ήδη πριν από τις εκλογές.
Σίγουρα, δεν μπορεί να μην έχει γίνει σε όλους τους τηλεθεατάς αντιληπτή η μεγάλη αισθητική διαφορά που χωρίζει τον κοσμπολίτη και υπερπροβεβλημένο Υπουργό των Οικονομικών με τον λαϊκό πλην τίμιο πρωθυπουργό μας : ο ένας μπέμπεριζ κασκόλ και μοδάτα πουκάμισα, ο άλλος εμφανίζεται στις ευρωπαϊκές Συνόδους Κορυφής συνδυασμός περσινού Ευαγγελάτου στο Σκάι με επαρχιώτη επιχειρηματία στο πατσατζίδικο, ξημέρωμα μετά τα μπουζούκια. Γιατί αν κάτι έλειπε από το τηλεοπτικό πλάνο της μεταμεσονύχτιας συνέντευξης τύπου μετά τη Σύνοδο, αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ένα τζόνι σε ψηλό, ακουμπισμένο δέκα εκατοστά περίπου κάτω από τη σιέλ λωρίδα του μαντηλιού στο πρωθυπουργικο πέτο.
Και κάπως έτσι ερχόμαστε στον χαρακτηρισμό "ψευτόμαγκες", που απηύθυνε αναφερόμενος στην ελληνική αποστολή Γερμανός αξιωματούχος. Σαράντα μέρες μετά τις εκλογές η Κυβέρνηση δείχνει απλώς ανίκανη να λειτουργήσει, ενώ την ίδια ώρα ισχυρίζεται ότι πήρε από τους εταίρους αυτό που ήθελε (παράταση, γέφυρα, πίστωση χρόνου, όπως θέλει ο καθένας). Γιατί ; Γιατί οι υπουργοί της περιπλανιώνται στα κανάλια νυχθημερόν και διατυμπανίζουν τις (ακόμα) προθέσεις τους ; Γιατί δεν τις μετουσιώνουν σε νομοθετικές πράξεις ; Γιατί ο κυβερνητικός λόγος είναι ως επί το πλείστον περιγραφικός ; Μήπως η πολλή δημιουργική ασάφεια της συμφωνίας είχε ως αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε μονομερής ενέργεια τι είναι ; Μήπως τα άδεια κρατικά ταμεία είναι ο πραγματικός λόγος της ετερόφωτης νομοθετικής μας λειτουργίας ; Και πως γεμίζει ένα ταμείο - με τηλεοπτικές συνεντεύξεις ; Με τετράωρες συσκέψεις ; Μήπως το κοίλον της τηλεοπτικής οθόνης φέρνει στο νου αριστερές παρενθέσεις ; Μήπως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι ασύμβατο με το όποιο πρόγραμμα συμφωνηθεί με τους εταίρους ; Μήπως είμαστε ενώπιον ενός μετασχηματισμού της κλασσικής μεθόδου πολιτικής εξαπάτησης που ακολουθήθηκε καθόλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, αλλά πάντα πιασμένοι στην ίδια φάκα, δηλαδή πολιτικά εξαπατημένοι ;
Γιατί, ναι μεν η ένταση της διαπραγμάτευσης που εξουσιοδοτήθηκε να πραγματοποιήσει ο Σύριζα είχε ως απώτατο όριο την έξοδο της χώρας από το ευρώ, αλλά όποιος ρωτούσε προεκλογικά για το τι θα ακολουθήσει μετά το πρώτο επεισόδιο λάμβανε την απάντηση ότι ο Σύριζα δεν μπορεί να ανοίξει τα χαρτιά του από τώρα, παρά μόνο όταν έρθει η ώρα. Και τώρα που ήρθε εκείνη η ώρα, βλεπουμε όλοι την κυβερνητική γραμμή να χαράζεται με κιμωλία πάνω στον πίνακα της τηλεοπτικής μας απάθειας : να τ' αλλάξουμε όλα, χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα, που είπαν και κάτι έξυπνοι διαφημιστές ήδη πριν από τις εκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου