Ως γνωστόν, αν δεν είσαι ΠΑΟΚ είσαι Άρης, αν δεν ψήφισες ΠΑΣΟΚ σίγουρα έριξες ΝΔ και αν εκφραστείς εναντίον των εφοπλιστικών συμφερόντων είσαι κομμουνιστής. Τα "pros and cons" είναι από καιρό τα μοδάτα (αμερικάνικα) παπούτσια της συλλογικής σκέψης για τα πάντα : αμβλώσεις, δαρβίνος, Βιετνάμ, Ιράκ, Ρεπουπλικάνοι/Δημοκρατικοί, Λέικερς/Σέλτικς, μέχρι που φτάσαμε στο περίφημο "όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας" (στον πόλεμο ενάντια στην παγκόσμια ισλαμιστική τρομοκρατία) που εκστόμισε ο Τιτάνας της Οξυδέρκειας, Τζόρτζ Μπους.
Ίσως η επιλογή ανάμεσα σε δύο να είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να εκφράσει το τηλεοπτικό κοινό/η κοινή γνώμη τις εκάστοτε προτιμήσεις του/της, ίσως πάλι να μην είναι δυνατό να απαιτούμε από τον "απλό" άνθρωπο εις βάθος κατανόηση εννοιών, ανάλυση ιδεών και σύνταξη πρωτότυπων προτάσεων για το τι πρέπει να γίνει κάθε φορά. Μπορεί τελικά να "διαβάζονται" εγγενώς ολα έτσι από τον ανθρώπινο εγκέφαλο, όχι/ναι, αριστερά/δεξιά, μπρος/πίσω κ.λ.π. Αν σκεφτώ σα διαφημιστής, είναι αλήθεια πως δεν θα κάτσω να πάρω συνέντευξη από τριάντα νοικοκυρές για το πως φαντάζονται το τέλειο απορρυπαντικό, θα ήταν περιττό, φλύαρο και αναποτελεσματικό. Χαμένος χρόνος. Οπότε, θα σκάρωνα ένα ερωτηματολόγιο : άσπρο ή με χρώμα, σκόνη ή ταμπλέτες, πέντε ή τρία κιλά, κουτί ή σακούλα και άλλα θεωρητικά τέτοια και θα 'κανα τη δουλειά μου μέχρι να πεις SKIP.
Όπου και να στραφώ βλέπω τα ίδια, στον ιππόδρομο, δε 'πα να ' χει ποντάρει ο αλογομούρης στο ΜΕΡΤΣΑΝΤ ΝΕΙΒΙ, που στην στροφή είναι τελευταίο με διαφορά, στην τελική ευθεία έχει ξεχάσει ήδη τη χασούρα του και ποντάρει μέσα του στο αν θα κερδίσει το ΦΛΑΙΝΓΚ ΠΑΟΥΕΡ ή το ΚΟΥΗΝ ΟΝΤΕΤΤΕ που κονταροχτυπιούνται στήθος με στήθος ποιο θα πάρει την κούρσα. Αυτόματα ο καθένας θέλει να είναι με το νικητή, για να έχει νόημα η νίκη πρέπει να έχεις κερδίσει κάποιον (σχετικά) ισάξιο ή αρκούντως απειλητικό και κάπως έτσι σχηματίζονται παντού δίπολα. Πάνε οι εποχές παλιά, στην ΕΣΣΔ, που όλοι ομονοούσαν και υποστήριζαν κάτι 98%, μας έχει μείνει μόνο η τηλεθέαση του Λαζόπουλου τις Τρίτες να μας το θυμίζει, α ... και το Ιράν (κάθε μέρα). Περιττό βεβαίως να τονιστεί ότι ο άντρας που δηλώνει σε κάθε σχετική κουβέντα πόσο γουστάρει τις ξανθιές και απεχθάνεται τις μελαχροινές, αν σε κάποιο μπαρ τρεις η ώρα το βράδυ του πει η καστανή σερβιτόρα να πάνε σπίτι της, θα συμφωνήσει πάραυτα και θα πράξει ανάλογα.
Και από τον μπαρόβιο φτάνω σε αυτό που θέλω να πω : άλλο η πραγματικότητα και άλλο ο περί αυτής λόγος.
Μπορούμε, για να συνεννοούμαστε, να ερμηνεύουμε τα πάντα σε ζεύγη, να τα τακτοποιούμε έτσι στο μυαλό μας ή ακόμη και να πιστεύουμε ότι είναι όλα στο ζυγό, αλλά δοκάρι (ούτε άουτ δηλαδή, ούτε γκολ). Δώσε δυο λεπτά στα πράγματα και θα δεις ότι αν δεν υποστηρίξεις το βάζελο, δεν είσαι αυτόματα γαύρος. Η πραγματικότητα είναι σαν το "π". Πέντε δισεκατομμύρια δεκαδικά ψηφία παρακαλώ. Μου 'ρχεται στο νου ο Λογοθετίδης μπροστά από το πηγάδι στην αυλή που οι Γερμανοί ξανάρχονται να βγάζει ένα λόγο του πόσο ωραία ήταν η ζωή στην Κατοχή, όταν ήξερες τουλάχιστον ποιοι είναι οι κακοί. Ενώ τώρα...
Η απάντηση είναι απλή - με βάση το δίπολο : οι κακοί είναι οι άλλοι.
Ίσως η επιλογή ανάμεσα σε δύο να είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να εκφράσει το τηλεοπτικό κοινό/η κοινή γνώμη τις εκάστοτε προτιμήσεις του/της, ίσως πάλι να μην είναι δυνατό να απαιτούμε από τον "απλό" άνθρωπο εις βάθος κατανόηση εννοιών, ανάλυση ιδεών και σύνταξη πρωτότυπων προτάσεων για το τι πρέπει να γίνει κάθε φορά. Μπορεί τελικά να "διαβάζονται" εγγενώς ολα έτσι από τον ανθρώπινο εγκέφαλο, όχι/ναι, αριστερά/δεξιά, μπρος/πίσω κ.λ.π. Αν σκεφτώ σα διαφημιστής, είναι αλήθεια πως δεν θα κάτσω να πάρω συνέντευξη από τριάντα νοικοκυρές για το πως φαντάζονται το τέλειο απορρυπαντικό, θα ήταν περιττό, φλύαρο και αναποτελεσματικό. Χαμένος χρόνος. Οπότε, θα σκάρωνα ένα ερωτηματολόγιο : άσπρο ή με χρώμα, σκόνη ή ταμπλέτες, πέντε ή τρία κιλά, κουτί ή σακούλα και άλλα θεωρητικά τέτοια και θα 'κανα τη δουλειά μου μέχρι να πεις SKIP.
Όπου και να στραφώ βλέπω τα ίδια, στον ιππόδρομο, δε 'πα να ' χει ποντάρει ο αλογομούρης στο ΜΕΡΤΣΑΝΤ ΝΕΙΒΙ, που στην στροφή είναι τελευταίο με διαφορά, στην τελική ευθεία έχει ξεχάσει ήδη τη χασούρα του και ποντάρει μέσα του στο αν θα κερδίσει το ΦΛΑΙΝΓΚ ΠΑΟΥΕΡ ή το ΚΟΥΗΝ ΟΝΤΕΤΤΕ που κονταροχτυπιούνται στήθος με στήθος ποιο θα πάρει την κούρσα. Αυτόματα ο καθένας θέλει να είναι με το νικητή, για να έχει νόημα η νίκη πρέπει να έχεις κερδίσει κάποιον (σχετικά) ισάξιο ή αρκούντως απειλητικό και κάπως έτσι σχηματίζονται παντού δίπολα. Πάνε οι εποχές παλιά, στην ΕΣΣΔ, που όλοι ομονοούσαν και υποστήριζαν κάτι 98%, μας έχει μείνει μόνο η τηλεθέαση του Λαζόπουλου τις Τρίτες να μας το θυμίζει, α ... και το Ιράν (κάθε μέρα). Περιττό βεβαίως να τονιστεί ότι ο άντρας που δηλώνει σε κάθε σχετική κουβέντα πόσο γουστάρει τις ξανθιές και απεχθάνεται τις μελαχροινές, αν σε κάποιο μπαρ τρεις η ώρα το βράδυ του πει η καστανή σερβιτόρα να πάνε σπίτι της, θα συμφωνήσει πάραυτα και θα πράξει ανάλογα.
Και από τον μπαρόβιο φτάνω σε αυτό που θέλω να πω : άλλο η πραγματικότητα και άλλο ο περί αυτής λόγος.
Μπορούμε, για να συνεννοούμαστε, να ερμηνεύουμε τα πάντα σε ζεύγη, να τα τακτοποιούμε έτσι στο μυαλό μας ή ακόμη και να πιστεύουμε ότι είναι όλα στο ζυγό, αλλά δοκάρι (ούτε άουτ δηλαδή, ούτε γκολ). Δώσε δυο λεπτά στα πράγματα και θα δεις ότι αν δεν υποστηρίξεις το βάζελο, δεν είσαι αυτόματα γαύρος. Η πραγματικότητα είναι σαν το "π". Πέντε δισεκατομμύρια δεκαδικά ψηφία παρακαλώ. Μου 'ρχεται στο νου ο Λογοθετίδης μπροστά από το πηγάδι στην αυλή που οι Γερμανοί ξανάρχονται να βγάζει ένα λόγο του πόσο ωραία ήταν η ζωή στην Κατοχή, όταν ήξερες τουλάχιστον ποιοι είναι οι κακοί. Ενώ τώρα...
Η απάντηση είναι απλή - με βάση το δίπολο : οι κακοί είναι οι άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου