Η διάκριση των εξουσιών, θεμελιακή αρχή σε κάθε δημοκρατικό οικοδόμημα. Ωραίο πράγμα. Κι αν οι συνετοί μας νομοθέτες, οι άμεμπτοι δικαστές και η ανεξάρτητη από τους υπόλοιπους κυβέρνηση δεν ασκούν ορθά και νόμιμα την εξουσία που τους έχουμε απονείμει; Έχουμε τον Τύπο, ελεύθερο να κρίνει και να ελέγχει τους πάντες, τον φωνάζουμε χαϊδευτικά και τέταρτη εξουσία. Στις εκλογές ψηφίζουμε στηριγμένοι στη σωστή πληροφόρηση και μετά από πολλή σκέψη. Όλα αυτά θα ήταν σπουδαίο υλικό για παιδικό παραμυθάκι, το οποίο θα άρχιζε κάπως έτσι "Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ηλιόλουστη χώρα που η πρωτεύουσά της είχε το όνομα θεάς. Ο βασιλιάς της, αθλητικός και δίκαιος, προσπαθούσε κάθε μέρα για το καλύτερο κ.ο.κ.", μόνο που θα το' χαν γράψει επικοινωνιολόγοι.
Μια χοντροκομμένη αφήγηση για την ιστορία του νεοελληνικού κράτους από τον εμφύλιο μέχρι σήμερα, που κάποιοι την πιστεύουν, είναι ότι έγινε σφαγή για τη νομή της εξουσίας τότε, ανάμεσα σε κομμουνιστές και δεξιούς. Με τα πολλά κέρδισαν οι δεξιοί, οι οποίοι δεν σταμάτησαν κάθε μέρα να υπενθυμίζουν για πάνω από είκοσι χρόνια στους αριστερούς ότι αυτοί είχαν κερδίσει - μέχρι το 1967, οπότε η δεξιά μερακλώθηκε και για επτά χρόνια έπινε (αίμα). Μετά, η καλή νηφάλια δεξιά ανέλαβε να επαναφέρει τις παλιές ισορροπίες, λίγο αλλαγμένες, ώσπου το 1981 μίλησε δι' ενός στόματος 10 εκατοστά πάνω από ένα ζιβάγκο ο λαός. Έπειτα, με ορόσημο το 1989, η χώρα ταξιδεύει στην εθνική οδό της ευημερίας σαν λεωφορείο ΚΤΕΛ με δύο οδηγούς, οι οποίοι κοιμούνται και οδηγούν εναλλάξ, αλλά αντί για οκτάωρο η συνήθης συνταγματική περιοδικότητα για εμάς είναι η οκταετία (2 κερδισμένες εκλογές ο καθένας). Αυτά μέχρι που βγήκαμε στο αντίθετο (των αγορών) ρεύμα, φέτος.
Προσπαθώντας κι εγώ, όπως οι περισσότεροι από μας, φαντάζομαι, να βρω τι πήγε στραβά, έχω για σιγουράκι στις αιτίες "το κόμμα". Όχι την ιδέα του κόμματος αλλά την πρακτική των καθιερωμένων κοινοβουλευτικών εγχώριων κομμάτων, την ουσία τους όπως υπάρχουν, μηδενός εξαιρουμένου, βεβαίως. Είμαι τόσο βέβαιος ότι φταίνε τόσο πολύ, που εξοργίζομαι για όλους όσοι είναι κομμάτι τους : για την χοντρή κυρία στην Τ.Ο. τάδε, τον συνδικαλιστή στη ΔΕΚΟ, το γραμματέα του υπουργού, τον Υπουργό πρώτα απ' όλα, τον υπεύθυνο του πολιτικού του γραφείου, τις κεφαλές των κομματικών φοιτητικών οργανώσεων, τα γρανάζια αυτών, όσους διασκεδάζουν στα πάρτι τους, τον καφετζή της Χαριλάου Τρικούπη, το θυρωρό της Ρηγίλλης, τους ΚΚΕδες με τα κουπόνια, τους Συνασπισμένους χωρίς τα κουπόνια, όσους φοράνε κονκάρδες του ΛΑΟΣ, όσους πουλάνε σημαιούλες και κουλούρια έξω απ' τα συνέδριά τους, όσους οδηγούν τα πούλμαν που αδειάζουν τους γέρους στις ανοικτές συγκεντρώσεις, κι άλλους που δε μου 'ρχονται τώρα, όλους. Όπως εξήγησα στο προηγούμενο, ζηλεύω τριακόσιες χιλιάδες Ισλανδών για τα μυαλά που κουβαλάνε μες το κρύο που τους δέρνει, μόνο και μόνο επειδή έμαθα ότι επιτέλους σε κάποιες εκλογές τους έβαλαν τελεία στο κόμμα. Ρέικιαβικ - κόμμα, 1-0 (τελικό σκορ).
Μ' έχει πιάσει ψύχωση, παρατηρώ τα κόμματα του κειμένου και μου φαίνονται σα βγαλμένα δόντια (Μαυρογιαλούρος/φάγανε, φάγανε, φάγανε, φάγανε, φάγανε ...), σαν τα δόντια του Μαντέλη που σταμάτησαν να μασάνε και της Ντόρας που δεν σβήνουν ποτέ. Έλεγα να μη χρησιμοποιήσω ούτε ένα κόμμα στο παρόν, να φυτεύω άνω τελείες αντ' αυτών αλλά το μετάνιωσα, αυτά της γραμμματικής τα συμπαθώ γιατί με βοηθούν σημαντικά στην έγγραφη φλυαρία μου. Με τ' άλλα τα' χω, αυτά που ο Αβραμόπουλος διαβεβαίωνε ότι έκλεισαν τον ιστορικό τους κύκλο, ο Δημήτρης ντε, ο σημερινός αντιπρόεδρος του ΚΟΜΜΑΤΟΣ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με τον λόγο που εκφέρουν, ξύλινο φτερό στον άνεμο, σαν πλαστική σφαίρα στο κούτελο της στοιχειώδους νοημοσύνης, σίγουρα ότι σε μια δεκαετία κανείς δεν θα θυμάται τίποτα.
Πίσω από τη βιτρίνα του δημοκρατικού καταστήματός μας, είμαι πλέον βέβαιος ότι στο ταμείο κάθεται ένας χοντρός του κόμματος. Ένα μπλε τηλέφωνο κουδουνίζει και ο Ζαγοριανός φυλακίζει τη γυναίκα του τάδε και τα παιδιά του, ένα πράσινο στο δίπλα μαγαζί και η εγγύηση ορίζεται στις 400.000 ευρώ, όποιος δεν ψηφίζει στη Βουλή ό,τι λέει το κόμμα διαγράφεται κ.λ.π. Έτσι διακρίνονται οι εξουσίες εδώ. Ένας καμπούρης αυλικός του πρώην πρωθυπουργού μοίραζε φιλέτα χιλιάδων στρεμμάτων στους παπάδες που τον εξομολογούσαν, ένα τηλέφωνο και όλοι σούζα. Ο Ρουσσόπουλος, ένας καλός χριστιανός, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής που κάνει διδακτορικό, δεν είχε ιδέα. Τον γελάσανε λέει, ποιοι δεν λέει. Φτιάξαμε ένα σύστημα επιρρεπές σε κάθε θεσμική απάτη, πρέπει να το παραδεχτούμε. Κάποιοι εμφάνιζαν ως Τρικούπη ένα χοντρό απ' τη Ραφήνα που είχε έναν περίφημο θείο και τίποτε παραπάνω. Και τώρα πάει να γίνει το ίδιο με κάποιον άλλο, που είχε έναν περίφημο πατέρα. Και ο μύλος αλέθει...
Μας γέλασαν, έτσι νιώθω. Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν αρκεί να βάλουμε τελεία - πρέπει να αλλάξουμε παράγραφο.
Μια χοντροκομμένη αφήγηση για την ιστορία του νεοελληνικού κράτους από τον εμφύλιο μέχρι σήμερα, που κάποιοι την πιστεύουν, είναι ότι έγινε σφαγή για τη νομή της εξουσίας τότε, ανάμεσα σε κομμουνιστές και δεξιούς. Με τα πολλά κέρδισαν οι δεξιοί, οι οποίοι δεν σταμάτησαν κάθε μέρα να υπενθυμίζουν για πάνω από είκοσι χρόνια στους αριστερούς ότι αυτοί είχαν κερδίσει - μέχρι το 1967, οπότε η δεξιά μερακλώθηκε και για επτά χρόνια έπινε (αίμα). Μετά, η καλή νηφάλια δεξιά ανέλαβε να επαναφέρει τις παλιές ισορροπίες, λίγο αλλαγμένες, ώσπου το 1981 μίλησε δι' ενός στόματος 10 εκατοστά πάνω από ένα ζιβάγκο ο λαός. Έπειτα, με ορόσημο το 1989, η χώρα ταξιδεύει στην εθνική οδό της ευημερίας σαν λεωφορείο ΚΤΕΛ με δύο οδηγούς, οι οποίοι κοιμούνται και οδηγούν εναλλάξ, αλλά αντί για οκτάωρο η συνήθης συνταγματική περιοδικότητα για εμάς είναι η οκταετία (2 κερδισμένες εκλογές ο καθένας). Αυτά μέχρι που βγήκαμε στο αντίθετο (των αγορών) ρεύμα, φέτος.
Προσπαθώντας κι εγώ, όπως οι περισσότεροι από μας, φαντάζομαι, να βρω τι πήγε στραβά, έχω για σιγουράκι στις αιτίες "το κόμμα". Όχι την ιδέα του κόμματος αλλά την πρακτική των καθιερωμένων κοινοβουλευτικών εγχώριων κομμάτων, την ουσία τους όπως υπάρχουν, μηδενός εξαιρουμένου, βεβαίως. Είμαι τόσο βέβαιος ότι φταίνε τόσο πολύ, που εξοργίζομαι για όλους όσοι είναι κομμάτι τους : για την χοντρή κυρία στην Τ.Ο. τάδε, τον συνδικαλιστή στη ΔΕΚΟ, το γραμματέα του υπουργού, τον Υπουργό πρώτα απ' όλα, τον υπεύθυνο του πολιτικού του γραφείου, τις κεφαλές των κομματικών φοιτητικών οργανώσεων, τα γρανάζια αυτών, όσους διασκεδάζουν στα πάρτι τους, τον καφετζή της Χαριλάου Τρικούπη, το θυρωρό της Ρηγίλλης, τους ΚΚΕδες με τα κουπόνια, τους Συνασπισμένους χωρίς τα κουπόνια, όσους φοράνε κονκάρδες του ΛΑΟΣ, όσους πουλάνε σημαιούλες και κουλούρια έξω απ' τα συνέδριά τους, όσους οδηγούν τα πούλμαν που αδειάζουν τους γέρους στις ανοικτές συγκεντρώσεις, κι άλλους που δε μου 'ρχονται τώρα, όλους. Όπως εξήγησα στο προηγούμενο, ζηλεύω τριακόσιες χιλιάδες Ισλανδών για τα μυαλά που κουβαλάνε μες το κρύο που τους δέρνει, μόνο και μόνο επειδή έμαθα ότι επιτέλους σε κάποιες εκλογές τους έβαλαν τελεία στο κόμμα. Ρέικιαβικ - κόμμα, 1-0 (τελικό σκορ).
Μ' έχει πιάσει ψύχωση, παρατηρώ τα κόμματα του κειμένου και μου φαίνονται σα βγαλμένα δόντια (Μαυρογιαλούρος/φάγανε, φάγανε, φάγανε, φάγανε, φάγανε ...), σαν τα δόντια του Μαντέλη που σταμάτησαν να μασάνε και της Ντόρας που δεν σβήνουν ποτέ. Έλεγα να μη χρησιμοποιήσω ούτε ένα κόμμα στο παρόν, να φυτεύω άνω τελείες αντ' αυτών αλλά το μετάνιωσα, αυτά της γραμμματικής τα συμπαθώ γιατί με βοηθούν σημαντικά στην έγγραφη φλυαρία μου. Με τ' άλλα τα' χω, αυτά που ο Αβραμόπουλος διαβεβαίωνε ότι έκλεισαν τον ιστορικό τους κύκλο, ο Δημήτρης ντε, ο σημερινός αντιπρόεδρος του ΚΟΜΜΑΤΟΣ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με τον λόγο που εκφέρουν, ξύλινο φτερό στον άνεμο, σαν πλαστική σφαίρα στο κούτελο της στοιχειώδους νοημοσύνης, σίγουρα ότι σε μια δεκαετία κανείς δεν θα θυμάται τίποτα.
Πίσω από τη βιτρίνα του δημοκρατικού καταστήματός μας, είμαι πλέον βέβαιος ότι στο ταμείο κάθεται ένας χοντρός του κόμματος. Ένα μπλε τηλέφωνο κουδουνίζει και ο Ζαγοριανός φυλακίζει τη γυναίκα του τάδε και τα παιδιά του, ένα πράσινο στο δίπλα μαγαζί και η εγγύηση ορίζεται στις 400.000 ευρώ, όποιος δεν ψηφίζει στη Βουλή ό,τι λέει το κόμμα διαγράφεται κ.λ.π. Έτσι διακρίνονται οι εξουσίες εδώ. Ένας καμπούρης αυλικός του πρώην πρωθυπουργού μοίραζε φιλέτα χιλιάδων στρεμμάτων στους παπάδες που τον εξομολογούσαν, ένα τηλέφωνο και όλοι σούζα. Ο Ρουσσόπουλος, ένας καλός χριστιανός, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής που κάνει διδακτορικό, δεν είχε ιδέα. Τον γελάσανε λέει, ποιοι δεν λέει. Φτιάξαμε ένα σύστημα επιρρεπές σε κάθε θεσμική απάτη, πρέπει να το παραδεχτούμε. Κάποιοι εμφάνιζαν ως Τρικούπη ένα χοντρό απ' τη Ραφήνα που είχε έναν περίφημο θείο και τίποτε παραπάνω. Και τώρα πάει να γίνει το ίδιο με κάποιον άλλο, που είχε έναν περίφημο πατέρα. Και ο μύλος αλέθει...
Μας γέλασαν, έτσι νιώθω. Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν αρκεί να βάλουμε τελεία - πρέπει να αλλάξουμε παράγραφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου