Ως γνωστόν, στο παιχνίδι της οικονομικής κατάρρευσης η Ισλανδία είναι μπροστά μας ένα χρόνο και κάτι. Απ' όσα διαβάζω κατά καιρούς για τους τρόπους αντίδρασής τους, ως κοινωνία, στο κακό που τους βρήκε, φαίνεται ότι αυτοί οι ψαράδες μπορούν να αποτελέσουν για μας ένα όμορφο παράδειγμα προς μίμηση. Πριν πάμε να αγοράσουμε καλάμια και δολώματα, να εξηγήσω : στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές που έγιναν στη βορειότερη πρωτεύουσα του κόσμου εξελέγη δήμαρχος ένας δημοφιλής κωμικός, ο συνδυασμός του οποίου αποτελούνταν από πρόσωπα που όλα υπάκουαν σε μια βασική αρνητική προϋπόθεση - να μην είναι μέλη κανενός κόμματος. Το όνομα του εν λόγω συνδυασμού, απλό, "οι καλύτεροι". Και δεν είναι μόνο αυτό, κάνουν κι άλλα.
Κι έρχονται τώρα αυτές οι πληροφορίες να προσγειωθούν σε μέρη του εγκεφάλου σου και να αρχειοθετηθούν δίπλα σε αντίστοιχες άλλες, από την εγχώρια πραγματικότητα. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, και δεν μας κολακεύει καθόλου. Για παράδειγμα, η κα. Παγκάλου - δεν θυμάμαι το επίθετο που χρησιμοποιεί στις κοινωνικές της σχέσεις - θέλει να διεκδικήσει τη δημαρχία του νέου Δήμου Σαρωνικού, προβάλλοντας ως κεντρική προεκλογική της ιδέα τη σύνδεση της Αναβύσσου με καραβάκια προς Επίδαυρο τα βράδια του καλοκαιριού, για να βλέπουν οι δημότες της θέατρο. Πιστεύει κανείς πως η φράση "εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν" είναι απρεπές σχόλιο για την περίπτωσή της ; Πέρα απ' την πλάκα, πολύ φοβάμαι ότι η εν λόγω υποψήφιος θα βγει, όπως θα βγει και η Φώφη ή ο Νικήτας στην Αθήνα, όπως έχουν βγει τα κουμπούρια για το ποιος δεξιός θα έρθει δεύτερος στη "μάχη της Κρήτης" και όπως αυτόματα θα βγει τρελός όποιος προσπαθήσει να κάνει κάτι αντίστοιχο με τον Ισλανδό κωμικό σε ένα ελληνικό δήμο.
Έβλεπα σήμερα το πρωί τον κ. Μαρκογιαννάκη να δίνει συνέντευξη στο πρωινό του MEGA για τους λόγους που τον οδήγησαν στο περίφημο αντάρτικο που πάει να στήσει και κανένας απ' αυτούς δεν αφορούσε την Κρήτη. Όλοι αφορούσαν τη Ρηγίλλης, τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, το ένδοξο κομματικό του παρελθόν στο νομό Χανίων, τη Ντόρα, τηλέφωνα που δεν χτύπησαν... κανείς τον τόπο. Δε νομίζω να λέω κάτι καινούργιο ισχυριζόμενος ότι το 99,9% των κάθε φορά υποψήφιων στις εκλογές δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το καλό του κόσμου που θα αντοιπροσωπεύσει, απλά περίμενα ότι μετά την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί οι πολιτικοί μας θα κρύβονταν κάπως, έστω και πίσω από το δάκτυλό τους. Είχα άδικο.
Ξαναγυρνώντας νοερά στην πόλη του τίτλου, βρίσκω πολύ λογικό όταν τα πράγματα συλλογικά πάνε κατά διαόλου οι πολίτες κάπως να αντιδράσουν. Όταν θεωρήσουν υπεύθυνα για την κατάντια της οικονομίας τους τα κόμματα, να τα αποδοκιμάσουν, ή, βρε αδερφέ, όταν είναι να ληφθεί μια απόφαση σημαντική και δεν εμπιστεύεσαι πια τους κυβερνώντες, να κάνεις ένα δημοψήφισμα. Αν δεν υπήρχε η Ισλανδία ως απτό παράδειγμα, με την εδώ απάθεια να καλύπτει τα πάντα σαν ομίχλη θα αναρωτιόμουν μήπως ήμουν κάποιος τρελός ιδεαλιστής που τα σκέφτομαι αυτά. Μήπως κάτι δεν πάει καλά με εμένα που δεν πείθομαι από αξιοσέβαστους κυρίους σαν τον κ. Παυλόπουλο όταν τύχει να διατυπώνεται η άποψη ότι πρέπει να γίνει κάποιο εγχώριο δημοψήφισμα. Που δεν καταλαβαίνω γιατί ψάχνουν τις τσέπες μου για δίευρα οι υπάλληλοι της κυβέρνησης "λεφτά υπάρχουν".
Μπορεί η στατιστική πιθανότητα να πάει ο μέσος Έλληνας στο Ρέικιαβικ να είναι ίδια με το να πάει στο φεγγάρι, όμως καλό θα ήταν να αρχίσουμε να αντιδρούμε λίγο. Αν όχι, έστω να αντιγράψουμε από καλύτερους από εμάς μαθητές, σ' αυτό το διαγώνισμα της παγκοσμιοποίησης που μας έπεσε.
Κι έρχονται τώρα αυτές οι πληροφορίες να προσγειωθούν σε μέρη του εγκεφάλου σου και να αρχειοθετηθούν δίπλα σε αντίστοιχες άλλες, από την εγχώρια πραγματικότητα. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, και δεν μας κολακεύει καθόλου. Για παράδειγμα, η κα. Παγκάλου - δεν θυμάμαι το επίθετο που χρησιμοποιεί στις κοινωνικές της σχέσεις - θέλει να διεκδικήσει τη δημαρχία του νέου Δήμου Σαρωνικού, προβάλλοντας ως κεντρική προεκλογική της ιδέα τη σύνδεση της Αναβύσσου με καραβάκια προς Επίδαυρο τα βράδια του καλοκαιριού, για να βλέπουν οι δημότες της θέατρο. Πιστεύει κανείς πως η φράση "εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν" είναι απρεπές σχόλιο για την περίπτωσή της ; Πέρα απ' την πλάκα, πολύ φοβάμαι ότι η εν λόγω υποψήφιος θα βγει, όπως θα βγει και η Φώφη ή ο Νικήτας στην Αθήνα, όπως έχουν βγει τα κουμπούρια για το ποιος δεξιός θα έρθει δεύτερος στη "μάχη της Κρήτης" και όπως αυτόματα θα βγει τρελός όποιος προσπαθήσει να κάνει κάτι αντίστοιχο με τον Ισλανδό κωμικό σε ένα ελληνικό δήμο.
Έβλεπα σήμερα το πρωί τον κ. Μαρκογιαννάκη να δίνει συνέντευξη στο πρωινό του MEGA για τους λόγους που τον οδήγησαν στο περίφημο αντάρτικο που πάει να στήσει και κανένας απ' αυτούς δεν αφορούσε την Κρήτη. Όλοι αφορούσαν τη Ρηγίλλης, τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, το ένδοξο κομματικό του παρελθόν στο νομό Χανίων, τη Ντόρα, τηλέφωνα που δεν χτύπησαν... κανείς τον τόπο. Δε νομίζω να λέω κάτι καινούργιο ισχυριζόμενος ότι το 99,9% των κάθε φορά υποψήφιων στις εκλογές δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το καλό του κόσμου που θα αντοιπροσωπεύσει, απλά περίμενα ότι μετά την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί οι πολιτικοί μας θα κρύβονταν κάπως, έστω και πίσω από το δάκτυλό τους. Είχα άδικο.
Ξαναγυρνώντας νοερά στην πόλη του τίτλου, βρίσκω πολύ λογικό όταν τα πράγματα συλλογικά πάνε κατά διαόλου οι πολίτες κάπως να αντιδράσουν. Όταν θεωρήσουν υπεύθυνα για την κατάντια της οικονομίας τους τα κόμματα, να τα αποδοκιμάσουν, ή, βρε αδερφέ, όταν είναι να ληφθεί μια απόφαση σημαντική και δεν εμπιστεύεσαι πια τους κυβερνώντες, να κάνεις ένα δημοψήφισμα. Αν δεν υπήρχε η Ισλανδία ως απτό παράδειγμα, με την εδώ απάθεια να καλύπτει τα πάντα σαν ομίχλη θα αναρωτιόμουν μήπως ήμουν κάποιος τρελός ιδεαλιστής που τα σκέφτομαι αυτά. Μήπως κάτι δεν πάει καλά με εμένα που δεν πείθομαι από αξιοσέβαστους κυρίους σαν τον κ. Παυλόπουλο όταν τύχει να διατυπώνεται η άποψη ότι πρέπει να γίνει κάποιο εγχώριο δημοψήφισμα. Που δεν καταλαβαίνω γιατί ψάχνουν τις τσέπες μου για δίευρα οι υπάλληλοι της κυβέρνησης "λεφτά υπάρχουν".
Μπορεί η στατιστική πιθανότητα να πάει ο μέσος Έλληνας στο Ρέικιαβικ να είναι ίδια με το να πάει στο φεγγάρι, όμως καλό θα ήταν να αρχίσουμε να αντιδρούμε λίγο. Αν όχι, έστω να αντιγράψουμε από καλύτερους από εμάς μαθητές, σ' αυτό το διαγώνισμα της παγκοσμιοποίησης που μας έπεσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου