Μπασκετοσύνη

Τον Γιάννη Κυφωνίδη δεν μπορώ να πω ότι τον ήξερα. Διαβάζω τη γνώμη του για το ξύλο με τους Σέρβους και μετά τι γράφει για την επιλογή της ομάδας να κάτσει να χάσει από τους Ρώσους και με πιάνω να αλληθωρίζω. Αν ξέρω ελληνικά, στο πρώτο του άρθρο με τον ιδιαίτερα ατυχή κατά τη γνώμη μου τίτλο, που κλείνει ως εξής "Με τις υψηλές διασυνδέσεις στην παγκόσμια ομοσπονδία, δύο χώρες από τις κορυφαίες του αθλήματος κάνουν ότι μπορούν για να πάνε αλώβητες στην Τουρκία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Αν με την ατιμωρησία και αυτές τις άθλιες εικόνες δημιουργούν αρνητικά πρότυπα για τα παιδάκια που συρρέουν στα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, δεν τους «καίγεται καρφί». Αρκεί να ανεβούν στο βάθρο. Αρκεί να πάρουν μία ακόμα νίκη. Και να επιστρέψουν στις χώρες τους εν μέσω αποθέωσης για τις πολύτιμες υπηρεσίες που πρόσφεραν στην πατρίδα αυτές τις δύσκολες εποχές." το παλικάρι υποστηρίζει ότι χαλάστηκε πολύ από το πρωτοφανές ξύλο και ακόμα περισσότερο από το ότι Ελλάδα και Σερβία έκαναν στο παρασκήνιο ό,τι μπορούσαν για να μην πληγεί η αγωνιστική πορεία τους στη διοργάνωση, δρώντας ωφελιμιστικά.

Στο δεύτερο, η ίδια πένα αναρωτιέται προς τι ο ντόρος και η φιλολογία κάνοντας μέσα σε δέκα γραμμές δύο φριχτά λάθη :

1. Κατά τη γνώμη του κ. Κυφωνίδη, όταν ανακύπτει ένα ηθικό θέμα που προκαλεί διαφωνίες, δεν πρέπει κανένας να βγάζει κιχ και να βιάζεται να μιλήσει πριν αφήσει την Ιστορία να κατακάτσει : "Γιατί δεν αφήνουμε την συνέχεια να αποδείξει αν οι διεθνείς μας έκαναν καλά που διάλεξαν αυτόν τον δρόμο ή έκαναν λάθος". Ο ίδιος καυτηρίασε το ότι οι Έλληνες διεθνείς έκαναν το ΟΑΚΑ σαλούν σε χρόνο dt, αλλά για το θέμα αν είναι ηθικά σωστό να μπαίνει μια ομάδα στον αγώνα για να χάσει θα πρέπει να περιμένουμε τριάντα χρόνια για να ανοίξουν τα αρχεία του Foreign Office, "η συνέχεια θα αποδείξει", "το όπλο εκπυρσοκρότησε", αλλαγή υποκειμένου, αλλαγή οπτικής, διαφορετικό νόημα, αντίθετη θέση.

2. Κάνοντας μια εσωτερική αναδρομή, παραδέχεται ότι "Ήμουν από αυτούς που είχαν χαλαστεί με το ξύλο με τους Σέρβους, γιατί αυτό ξεπερνάει τον αθλητισμό. Σε ό,τι αφορά όμως το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι θεωρώ ότι οι παίκτες και ο προπονητής έχουν δικαίωμα να επιλέξουν την στρατηγική τους." Υποστηρίζει τώρα την παρασκηνιακή ωφελιμιστική τακτική που τον ανατρίχιαζε προ δεκαημέρου; Αλλάζει συνείδηση με το μήνα ; Διαβάζω το βιογραφικό του και λέει ότι από παιδί ήθελε να γίνει αθλητικός συντάκτης, όνειρο που πραγματοποιήθηκε το 1994 κ.λ.π. και αναρωτιέμαι : δεκάξι χρόνια αθλητικό ρεπορτάζ και δεν καταλαβαίνει ότι η έσκεμμένη ήττα είναι εξωαγωνιστικό και όχι αγωνιστικό θέμα; Ότι το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι είναι αυτό που λέμε "να κερδίσει ο καλύτερος"; Δόξα τω Θεώ που από το 2008 είναι αρχισυντάκτης στα αθλητικά κανάλια της NOVA και εγώ δεν έχω NOVA.

Από την άλλη μεριά, εκτιμούσα μέχρι τις προάλλες το Νίκο Παπαδογιάννη, χωρίς να τον διαβάζω ιδιαίτερα, είναι η αλήθεια, μέχρι που διάβασα αυτό και καπάκι αυτό σχετικά με το ίδιο θέμα που απασχόλησε και τον συνάδελφό του Κυφωνίδη. Ομολογουμένως βέβαια αυτός παίρνει θέση σαφή και εξηγεί το σκεπτικό του : Αρχίζει με "Tα επιχειρήματα τοποθετήθηκαν στη ζυγαριά και ο κυνισμός των ρεαλιστών αποδείχθηκε πιο βαρύς από το «θέλω» των αθεράπευτα ρομαντικών. Η Εθνική έχασε επίτηδες από τη Ρωσία, αλλά ο φόβος πιθανών κυρώσεων την υποχρεώνει να εκτοξεύει στάχτη στα μάτια" και συνεχίζει "Γιατί πρέπει εμείς να γίνουμε πρεσβευτές του άσπιλου ήθους, καταμεσής ενός αθλητικού πολέμου; Η στρατηγική είναι ένα από τα όπλα που παίρνει μαζί του στο πεδίο της μάχης ένας στρατός" για να τελειώσει "Δεν είναι δα έγκλημα καθοσιώσεως αυτό που διέπραξε χθες η Εθνική. Στόχος της στο Μουντομπάσκετ είναι να φτάσει ψηλά και όχι να διδάξει στους κουτόφραγκους αρχαιοελληνικό ήθος" (πάνω μας).

Το μόνο στο οποίο συμφωνώ είναι ότι τίποτα που γίνεται από εικοσάχρονα που φορούν σορτς και παίζουν μπάλα δεν είναι έγκλημα καθοσιώσεως ή θέμα εθνικής υπερηφάνειας ή λόγος για να μην κοιμάσαι τα βράδια. Από κει και πέρα, τα δίπολα ρεαλισμός/ρομαντισμός, οι αναφορές σε σουρεαλισμό ή κυβισμό ή άλλα κινήματα για ένα μπάσιμο του Σπανούλη μόνο μπαρούφες μου ακούγονται, αλλά αυτά είναι απλά φαιδρά. Όμως το να επιχειρηματολογεί ένας νοήμων άνθρωπος υποστηρίζοντας τη θέση ότι εμείς δεν πρέπει να γίνουμε πρεσβευτές του ήθους, επειδή όλα είναι συμφέροντα, υπονοώντας ότι καλό είναι σαν κοινωνία να συρθούμε όσο πιο χαμηλά γίνεται για να επικρατήσουμε, είναι σχετικά πιο σοβαρό ζήτημα. Εξίσου σοβαρό θέμα είναι και η τήρηση των κανόνων ("ο φόβος πιθανών κυρώσεων την υποχρεώνει να εκτοξεύει στάχτη στα μάτια"), αλλά ο Παπαδογιάννης τα θυσιάζει όλα στο όνειρο της κορυφογραμμής. Ίσως αυτός να ήθελε να γίνει αλπινιστής και όχι αθλητικός συντάκτης - όπως ο άλλος - αλλά τουλάχιστον συμφωνούν στη λογική ο σκοπός αγιάζει τα μέσα "Εφόσον όμως κυλήσουν όλα ομαλά, η γκρίνια θα εξανεμιστεί και οι επάλξεις θα γεμίσουν από γαλανόλευκες σημαίες".

Τι να πει κανείς ; Στο ματς με την Ισπανία θα ήταν καλό να βάλουμε τον Πρίντεζη (που μέχρι τώρα γυαλίζει πάγκο) στην αρχική πεντάδα με μοναδική οδηγία να φτύσει το Ναβάρο, μπουνιά στον Πρίντεζη ο Ναβάρο - ντισκαλιφιέ. Και να τους παίξουμε στα ίσια - 11 εναντίον 11. Όπως ακριβώς στο ποδόσφαιρο που έβαλε ο Ρεχάγκελ τον Παπασταθόπουλο μέσα μόνο και μόνο για να κυνηγάει το Μέσι σαν γκρούπι, άσχετα αν ο μικρός ξέρει καντάρια μπάλα. Και άμα νικήσουμε την Ισπανία έτσι, να το ξανακάνουμε, π.χ. με τον Βουγιούκα, με την Αμερική στον τελικό. Και άμα το πάρουμε, πάμε όλοι Ομόνοια και αεροδρόμιο να βρίζουμε τους Αλβανούς και τους Γεωργιανούς που δεν έκατσαν σήμερα να χάσουν. Αυτή είναι η λογική Παπαδογιάννη - Κυφωνίδη. Σκίζουν τα καλσόν τους άμα ξεφύγει κανείς μέσα στο γήπεδο και αρχίσει τα μπουκέτα (Φώτσης) ή τις κουτουλιές (Ζιντάν) λες και 80.000 κόσμου ουρλιάζουν στις εξέδρες γιατί βλέπουν γιλεκοφόρους τζέντλεμεν να παίζουν σνούκερ. Και άμα βγάλεις τα κομπιουτεράκια και πεις στον τερματοφύλακα "φα' το είναι νόστιμο", αν είναι ματσάκι της εθνικής δεν πειράζει, οκ. Με ποια κριτήρια καθορίζουν κάτι τέτοιοι συντάκτες τα "καλά" και τα "κακά" στημένα, μου διαφεύγει. Πως να πιστέψω την οργή τους όταν στήνει κάτι ο Μπέος ή ο Ψωμιάδης αφού όταν τα στήνει ο Καζλάουσκας κι ο Βασιλακόπουλος χειροκροτούν για την στρατηγική που ακολουθήθηκε;

Στημένο νομίζω πως λέμε έναν αγώνα όταν δεν κρίνεται μέσα στο γήπεδο, όπως πρέπει, και νομίζω ότι θα συμφωνούσε και ο Παπαδογιάννης σε αυτό, γι' αυτό γράφει περί κυρώσεων. Δυστυχώς όλη του η επιχειρηματολογία ξετυλίγεται μετά από την πρώτη διχάλα του διλήμματος : είμαστε υπέρ ή κατά των στημένων; Έχει ήδη ο ίδιος απαντήσει "είμαι υπέρ, υπό προϋποθέσεις" και ξεκινά τις μαλακίες για ρεαλισμό και ντανταϊσμό και μετασεισμούς και ζυγαριές. Λοιπόν, εγώ είμαι κατά, γενικά και πάντα, τελεία. Και όχι κατά ως Έλληνας κύριε Παπαδογιάννη, δεν την παίζω κάτω από αετώματα χαιδεύοντας Καρυάτιδες, αλλά κατά ως σκέψη, ως απλή απάντηση σε μια απλή ερώτηση. Κι έτσι η όλη κουβέντα είναι μάταιη, καθώς πιστεύω ότι έπρεπε να παίξουμε για να νικήσουμε, κι ας χάναμε.

Το μόνο που άφησε η κορυφογραμμή του Euro 2004 στην πεζή μας καθημερινότητα - ξεχνάμε το τρελό πανευρωπαικό γιουχάισμα στο ματς με τη Σουηδία - ήταν η κατάληψη της θέσης του κηπουρού στον Δήμο τάδε από το Νικοπολίδη κι όχι από κάποιον που την είχε ανάγκη, και πόσες άλλες παρόμοιες ιστορίες που δεν έχουν δημοσιευθεί. Ένας σταθμός διοδίων κάπου προς Πάτρα θα είναι μόνιμα κλειστός γιατί δεν υπάρχει υπάλληλος αφού η θέση του δόθηκε τιμητικά στον Μπασινά, αν πάρουμε το Μουντομπάσκετ ο Μπουρούσης θα μπει νυχτοφύλακας σε ιχθυόσκαλα και οι φωτιές δεν σβήνουν γιατί οι μισοί πυροσβέστες είναι ολυμπιονίκες που αράζουν στο πρακτορείο Προ-Πο που διατηρούν. Ο Κόκκαλης τα 'στηνε για τα λεφτά και οι δώδεκα θεοί μας χθες το 'στησαν γιατί θέλουν να πάρουν μετάλλιο για τα ίδια λεφτά, οπότε μην εκτίθεστε κε Παπαδογιάννη.

Το μόνο που μένει σε ανθρώπους σαν εμένα που απλά μας αρέσει το μπάσκετ είναι η άχρηστη γνώση του κανόνα ότι αν κάποιος παίκτης χάσει εσκεμμένα ελεύθερη βολή τιμωρείται με τεχνική ποινή για διακωμώδηση του αθλήματος, η εικόνα του Ντέιβιντ Μπλατ να μας φωνάζει από τηλεοράσεως "Δεν ντρέπεστε;" και εμείς να ντρεπόμαστε και να μην μπορούμε να του το πούμε, η αίσθηση ότι ο ρεχαγκελισμός παίρνει διαστάσεις γενικότερου δόγματος και μια γενική άρνηση να διαβάσουμε ξανά στο μέλλον αρθρογραφίες αθλητικογράφων.