Απαγορεύεται

Το απόγευμα του Σαββάτου κάπου στα Ιλίσια είδα τυχαία αυτήν εδώ την αφίσα. Παρ' ότι έχω διαβάσει πολλές αναρχικές μπούρδες, αυτή τη διάβαζα στα όρθια και δεν πίστευα στα μάτια μου, κυρίως επειδή μου φάνηκε ότι αυτός που την έγραψε "έχει" πιο εύκολα την αστική επιχειρηματολογία παρά την κόντρα δική του. Π.χ. η προστασία της δημόσιας υγείας είναι πρόσχημα και αυτό αποδεικνύεται από την υστερία που προκλήθηκε με τη γρίπη των χοίρων - σόρρυ αλλά μπορεί να ισχύει και το ακριβώς ανάποδο : επειδή ακριβώς δεν είναι προσχηματική αλλά αληθινή οδηγηθήκαμε και στην υστερία με τη γρίπη, από βαθύ μαζικό φόβο για τη δημόσια υγεία. Καταστολή, "εφεύρεση" της ιδέας του παθητικού καπνιστή, δηλαδή μετά τον αντικαπνιστικό νόμο αυτός δεν θα πεθαίνει, η αθανασία της ρουφιανιάς και αφού είμαστε τόσο παθητικοί σε άλλες δηλητηριάσεις του συστήματος, το κάπνισμα μας μάρανε. Δεν ξέρω, το επιχειρηματολογικό βάθος αυτού του κειμένου μου θύμισε Τατιάνα Στεφανίδου "αν απαγορεύσουμε το κάπνισμα, δεν θα πεθαίνουμε στο εξής;", γελοιότητες. Και τέλος, ενώ η υστερία της γρίπης έφερε λεφτά στις φαρμακοβιομηχανίες, ορίστε το μεγάλο κόλπο από την κατάληξη του κέρδους, αν και η απαγόρευση του καπνίσματος δεν γεννάει λεφτά, βρήκαμε τι να πούμε : "όπως συμβαίνει πάντα με το κεφάλαιο αν ένας τομέας έχει μικρά κέρδη τα λεφτά μεταφέρονται σε άλλους με μεγαλύτερα". Κρίμα, ειλικρινά θα προτιμούσα ένα κειμενάκι με την ίδια κατάληξη αλλά να λέει την αλήθεια : δεν το κόβουμε και κόψτε το λαιμό σας, κάπνισμα μέχρι θανάτου και θάνατος στους παθητικούς γιατί έτσι γουστάρουμε, όχι σε κάθε είδους απαγόρευση, ποτέ και πουθενά, τίποτα δεν είναι αληθινό - όλα επιτρέπονται κ.ο.κ..

Είναι γεγονός ότι το θέμα με την απαγόρευση του καπνίσματος μ' έχει μπερδέψει. Δεν ξέρω με ποιους είμαι. Σκέφτομαι τις ταμπέλες πριν από 50 χρόνια σε αστικά λεωφορεία και καφενεία "απαγορεύεται το πτύειν" και δεν ανατριχιάζω στην σκέψη, δεν πείθομαι ότι και τότε επρόκειτο για το (δεύτερο) μεγαλύτερο πείραμα καταστολής μιας ατομικής/κοινωνικής συνήθειας, όπως και τώρα. Και όχι μόνο, αλλά νομίζω ότι είναι καλύτερα που δεν φτύνουμε πια στα πατώματα, όπως κάναμε παλιότερα ή όπως οι Κινέζοι σήμερα. Σκέφτομαι τις ζώνες ασφαλείας και τα κράνη και την ολοένα και μεγαλύτερη τροχαία αστυνόμευση, την αύξηση των προστίμων και τα μπιπ-μπιπ στα καινούργια αυτοκίνητα που σου κάνουν τον βίο αβίωτο όταν δεν έχεις δεθεί. Και νομίζω πως αυτού του είδους οι περιορισμοί πρέπει να είναι σχετικά ευπρόσδεκτοι. Όπως και η ζώνη στηρίχθηκε σε μια θεωρητική κατασκευή της επαύξησης της ευθύνης για να γίνει νόμος, το ίδιο συμβαίνει και τώρα με το κάπνισμα. Οι σοφιστείες δεν έχουν κανένα νόημα, όποιος έστω και μια φορά στη ζωή του έχει ενοχληθεί από το τσιγάρο κάποιου (ή το πούρο) ή ακόμα και έχει γουστάρει τη μυρωδιά του καπνού της πίπας καταλαβαίνει ότι ο παθητικός καπνιστής δεν είναι εφεύρεση αλλά έχει λογική. 

Και ναι μεν ο κόσμος μας βαίνει διαρκώς προς το καθαρότερο και το υγιεινιστικότερο, συμφωνώ, αλλά δε νομίζω ότι αυτό είναι φασιστική καταστολή. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να είναι λίγο πιο καθαρός και πιο αθλητικός απ' ό,τι πριν είκοσι και τριάντα χρόνια, ίσως μόδα ίσως επικράτηση ιατρικών απόψεων που προσπαθούν να μειώσουν μελλοντικά τεράστια νοσοκομειακά κόστη, ίσως απλή καπιταλιστική συλλογιστική του στυλ, "πιο υγιής = πιο παραγωγικός". Όμως επειδή δεν μου αρέσει το απαγορεύεται δεν θα προσπαθήσω να φέρω τον κόσμο τούμπα. Δεν θα φτάσω σε σημείο να υποστηρίξω ότι ο νόμος είναι προς το συμφέρον των καπνοβιομηχανιών γιατί τότε το κάπνισμα και η νικοτίνη δεν αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα του εγκεφάλου μου. Οι εξαιρέσεις της καθολικής απαγόρευσης δείχνουν ότι το κεφάλαιο πονάει λίγο από αυτές τις αράδες στο ΦΕΚ, στο καζίνο και στα μπουζούκια επιτρέπεται για ένα διάστημα. Και αυτές οι εξαιρέσεις δείχνουν καθαρά ποιοι θέλουν να μην απαγορευθεί το κάπνισμα : ο Κακέτσης, κάποιος Κοέν στο Λουτράκι, εταιρίες μεγάλες που ελέγχουν τον τζόγο και μαζεύουν το μαρούλι. Εγώ δεν θα συνταχθώ μαζί τους και δεν βλέπω το λόγο να υποστηρίζονται όλοι αυτοί από αναρχικά σχήματα.  

Τα γράφω αυτά εγώ που για δέκα πέντε χρόνια και παραπάνω η κάφτρα του στριφτού μου Golden Virginia είχε γίνει ο μόνιμος ήλιος των πνευμόνων μου. Ναι, αλλά δεν έφτασα ποτέ στο σημείο να συνιστώ σε έγκυες ή σε ασθματικούς να καπνίζουν γιατί ούτως ή άλλως θα πεθάνουν κάποια μέρα. Είναι αλήθεια ότι το κειμενάκι αυτό του Σαββάτου ήταν ένας επιπλέον καλός λόγος για να το κόψω το γαμίδι, πράγμα που έκανα την Κυριακή το μεσημέρι. Θα δείξει... Αλλά όταν εμείς δεν προστατεύαμε για χρόνια τα παιδιά μας, τα παιδιά των άλλων και κοροϊδεύαμε ξερά όλους όσοι μας ζητούσαν να το σβήσουμε γιατί ενοχλούνταν, τώρα ας μην παραπονιόμαστε που θα καπνίζουμε έξω στη βροχή. Τόσα χρόνια το απαγορεύεται ήταν πάνω απ' το κεφάλι των μη καπνιστών.