Διαρκείας

Κι όμως υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν χάσει ούτε τον ύπνο τους ούτε το χαμόγελό τους. Που ζουν αξιοπρεπώς μέσα στις ανεργίες, τις εργασιακές ανασφάλειες και τις οικονομικές περικοπές, που για να μην χαλάσουν τη βόλτα του σαββατοκύριακου και το σινεμά των παιδιών έχουν κόψει το κάπνισμα, παίρνουν κάθε μέρα δύο λεωφορεία για να πάνε για δουλειά μπας και εξοικονομήσουν από τη μείωση της κατανάλωσης βενζίνης, που καλούν πια τους φίλους τους και τους φίλους των φίλων τους στο σπίτι για να μπορούν να διασκεδάσουν χωρίς να αγχώνονται για τις τιμές του αλκοόλ, που έχουν την ίδια αισιοδοξία με πριν σε πείσμα των καιρών. Που δηλώνουν ευθέως και με πράξεις ότι δεν θα γίνουν πειραματόζωα κανενός, που αποδεικνύουν ότι ο καθένας μας μπορεί και πρέπει να είναι ο κύριος της ζωής του. 

Δεν αναφέρομαι προφανώς στις τριάντα χιλιάδες βάζελων που εν μέσω της γενικής οικονομικής στενότητας κατέθεσαν τον οβολό τους στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός για να λάβουν εισιτήρια διαρκείας, σε πείσμα τόσο της κοινής αλλά και της όποιας ποδοσφαιρικής λογικής, παραγνωρίζοντας ότι το προϊόν που αγοράζουν είναι μακράν το πιο φτωχό σε θέαμα και το πιο βρώμικο σε παρασκήνια στην Ευρώπη, ίσως μετά το βουλγάρικο, επικροτώντας εμμέσως τις οπαδικές κωλοφυλλάδες που κρέμονται κάθε πρωί σαν σουτιέν από τα περίπτερα, δημιουργώντας έτσι ιστορικό ρεκόρ πώλησης διαρκείας στην Ελλάδα και δίνοντας την δυνατότητα στον κύριο Πατέρα να υπερηφανεύεται για το ότι το club του έχει τόσο πιστούς οπαδούς όσο και η Μπάρτσα. Όταν ένα καλοκαίρι ολόκληρο η νταμπλούχα ομαδάρα σου σφάζεται, διοικητικά διχασμένη από μεγαλοαστικούς εγωισμούς και διαφωνίες περί αποτιμήσεων αξίας μετοχών, αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου και επενδυτικών ευκαιριών και εσύ πας και τα σκας για να μη χάσεις ούτε αγώνα από τη μεγαλειώδη ποδοσφαιρική παράσταση της αρμάδας του Νιόπλια, χρειάζεσαι επειγόντως ψυχανάλυση, φίλε μου. Και δυστυχώς, ανήκεις σε αυτούς που, μη τιμωρώντας για χρόνια τις μαλακίες κάποιων, συντέλεσαν με τον τρόπο τους στο να αποθρασυνθούν αυτοί όσο ποτέ άλλοτε.

Είναι σαφές ότι δεν αναφέρομαι και σε αυτούς που η ζωή τους έχει αγγίξει ένα άλλο επίπεδο από αυτό της δικής μας, των κοινών θνητών. Ο τεράστιος κύριος Βγενόπουλος, οι Κόκκαλης, Μαρινάκης, όσοι όμοιοί τους και ένας κλειστός κύκλος μεγαλοτραπεζιτών που ασχολούνται με τα περίφημα εταιρικά big deals, με συγχωνεύσεις τραπεζών και που η μοναδική τους έγνοια είναι πως οι εταιρίες π.χ. παραγωγής και διανομής γαλακτοκομικών θα γίνουν από 4 3 και ύστερα 2, σαν το ντέρμπι ΠΑΟ - Ολυμπιακός, δεν αλλάζουν ποτέ και για κανένα λόγο. Μόνο πεθαίνουν. Συνεπώς δεν θα κάτσω να σκάσω αν όντως κάποιοι από αυτούς μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία, όπως λένε, ή καταστραφούν. Δεν μιλάω ούτε για κάτι πατέρες του έθνους σαν τον Πάγκαλο που, έχοντας προσλάβει υπάλληλο για να εισπράττει τα ενοίκια των 58 ακινήτων του, μπορεί να κάθεται ήρεμος και χοντρός μέσα στο ένα από αυτά και να στοχάζεται φιλοσοφικά για το μέλλον μας.

Μιλώ για παντελώς τηλεοπτικά άγνωστους ανθρώπους, σαν εμένα, σαν την γιαγιά της φωτογραφίας, σαν κάτι κρητικούς που ζουν στην Αθήνα και ακούν με κλειστά τα παράθυρα στο αμάξι τους αυτό το διαμάντι γυρίζοντας καταπονημένοι από την ημέρα σπίτι τους, όπως κάθε μέρα, για όσους πράττουν με γνώμονα να μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ δίχως τύψεις, για όσους δεν μιλάνε συνέχεια αλλά κάνουν, για όσους δεν ευθύνονται για κανένα και για όσους ευθύνονται για πολλούς και προσπαθούν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους, για κάτι αλλοδαπές που δουλεύουν αυτό το όρθιο 12ωρο στα σαντουιτσάδικα, για εκείνους που κάθε πρωί περιμένουν στη στάση το πρώτο λεωφορείο, για όσους δεν γνώρισαν ποτέ τη ζωή τους εκτός κρίσης και ήξεραν ότι έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι πάντα.