Athens by night

Αφού έχεις καθησυχάσει τον εαυτό σου ότι τα κλειστά παράθυρα είναι μια απόφαση που επιβάλλεται από το κρύο ή για να ακούγεται καλύτερα η μουσική και ότι σε καμία περίπτωση δεν οφείλεται σε κάποιου είδους φόβο προερχόμενο από τις σκουρόχρωμες φιγούρες που σε περιβάλλουν, αποφασίζεις να ζήσεις ένα μισάωρο σαν τον ταξιτζή στο Collateral χωρίς πελάτη. 


Τι κι αν δεν έχει πια σχήμα κύκλου για να απλώνεται γύρω της η πρωτεύουσα σαν πίνακας για βελάκια, το κέντρο της Αθήνας για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει δεν είναι το καταναλωτικό Σύνταγμα αλλά η Ομόνοια, κρατάει ακόμη σταθερά. Τα βράδια του χειμώνα η κατακρεουργημένη αρχιτεκτονικά πλατεία είναι μάλλον καταθλιπτική, ένας περίεργος συνωστισμός λαϊκής χωρίς πάγκους και προϊόντα μπροστά από τα σκαλάκια που δεν κοιτάζουν πουθενά, σαν σε φωταγωγό, μόνο όρθιοι άμα έχει βρέξει να στέκονται άσκοπα, σαν να είναι τα μάρμαρα της πλατείας πάτωμα ασανσέρ και να περιμένεις να πας επάνω, ενώ την άνευ χορού χορογραφία συμπληρώνουν οι προνοητικοί που έχουν ξαπλώσει από το απόγευμα πάνω στους αεραγωγούς του μετρό που γεννούν ζεστό αέρα και που είναι μάλλον οι τυχεροί της ημέρας. Πάνω στα ορθογώνια σιδερένια κενά γυμνό από τον καρπό το χέρι - σαν εικόνα ανάποδης (απ' έξω) φυλακής - να ζεσταίνεται ελπίζοντας ότι μέχρι να χαράξει δεν θα βρέξει άλλο γιατί μέσα στο χειμώνα να σε ξυπνά το νερό στο ύπαιθρο είναι περισσότερο στρατιωτικό καψώνι από κομμάτι ζωής ανθρώπου. 

Δε βαριέσαι, κανας τσαμπουκάς που και που ανάμεσα σε παρέες των έξι, των δέκα, σβήνει με την ίδια ακριβώς ευκολία που θα ανάψει, σαν φλας, που θα ανάψεις, θα στρίψεις αριστερά και δεν θα την ξαναδείς αυτή την εικόνα αν δεν θέλεις. Δεν θα σκεφτείς τίποτα περισσότερο από "δεν μπορώ να τα βλέπω αυτά, δεν θα ξανάρθω από εδώ, στο εξής από Αττική οδό" αν δεν θέλεις. Και προς θεού μην τολμήσεις να μετατρέψεις στο μυαλό σου την εικόνα των άλλων σε δικό σου βίωμα, σε πραγματικότητα δική σου, δίπλα σου και πάνω σου, σα να ξερνάει ο διπλανός σου στο σινεμά στα παπούτσια σου πάνω. Σα να σε ακουμπάνε τα πράγματα. Προς θεού, ενός άλλου θεού προφανώς από αυτόν που έχουν στη μνήμη τους εικονισμένο κάτι κοριτσάκια που στέκονται προσκαλώντας (σε) μπροστά από τα ΕΛΤΑ της Γ'  Σεπτεμβρίου, χωρίς πολλά ρούχα πάνω τους παρά το κρύο. Και άλλα κορίτσια, στη Χαριλάου Τρικούπη, στη Ναυαρίνου πριν γίνει Σκουφά και πόσα που δεν είδα, και ένα που είδα βαμμένο και δεν πρέπει να ήταν πάνω από δέκα πέντε. Και ανάμεσα σε όλα αυτά μηχανόβιοι μπάτσοι να πετάγονται ανάμεσα στα αυτοκίνητα, από δω, προς τα κει, να σταματάνε παπάκια για κράνος, να δηλώνουν με την πρώτη ευκαιρία πως τα φανάρια είναι για τους υπόλοιπους οδηγούς, να ελέγχουν μετανάστες που δεν γουστάρουν φατσικά, διεφθαρμένοι δεσμοφύλακες σε μια φυλακή χωρίς κάγκελα, ντελιβεράδες της τάξης και της τήρησης των ορίων. Πρόκληση φόβου επίτηδες, προς όλες τις κατευθύνσεις, τροχοφόρες πηγές ανώμαλου φόβου, την εικόνα των οποίων μαθαίνει το βλέμμα σου με τον καιρό να αποφεύγει. Την εικόνα πάλι. 

Τέλος βόλτας, απαλό κλείσιμο πόρτας, τελευταίες εικόνες το κουμπί του συναγερμού, το λαμπίρισμα των φλας και ένας ήχος σαν λόξυγγας εξωγήινου για καληνύχτα.