Περικοπές άκρων

Κάποιοι ανώτεροι υπάλληλοι του ΙΚΑ, σίγουρα πανεπιστημιακής μορφώσεως, υπεύθυνοι τμημάτων του Ιδρύματος και σε ένα βαθμό καθορίζοντες τις επιλογές του, απάντησαν εγγράφως σε σχετικό αίτημα της Ομοσπονδίας σωματείων ατόμων με διαβήτη ότι δεν μπορούν να τους χορηγήσουν με έξοδα του Δημοσίου ειδικά παπούτσια γιατί «εμπεριστατωμένη έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι με τη χρήση των διαβητικών παπουτσιών δεν αποφεύγεται ο ακρωτηριασμός του ποδιού, απλά καθυστερεί για ένα δύο χρόνια και το αναμενόμενο όφελος θα είναι μικρότερο από το προβλεπόμενο κόστος» ενώ «η προβλεπόμενη ετήσια δαπάνη που θα επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του Ιδρύματος ανέρχεται ενδεικτικά στο ύψος των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ για περίπου 10.000 ασθενείς». 

Η πρόεδρος της Ομοσπονδίας ανταπάντησε ότι η λογιστική νοοτροπία που στηρίζεται στο κριτήριο κόστους - αποτελέσματος είναι απαράδεκτη και συνέχισε λέγοντας ότι τα στοιχεία που επικαλείται το ΙΚΑ δεν έχουν επιστημονική βάση. Η πρόεδρος προφανώς κάνει λάθος γιατί η λογική των δημοσίων λειτουργών μας (δεν θα μπορούσε παρά να) είναι τετράγωνη : Από ένα ή και περισσότερα ακριβά ζευγάρια ειδικά παπούτσια + ακρωτηριασμός, προφανώς μόνο ο ακρωτηριασμός είναι φθηνότερη λύση για το ΙΚΑ, στο βαθμό που αφαιρείται η αξία των παπουτσιών από το κόστος, ενώ την άποψή της για τη λογιστική νοοτροπία και αν αυτή είναι απαράδεκτη να την κρατήσει για τον εαυτό της, η αχάριστη. Δεν κάνει και το σταυρό της που τους πληρώνουμε και τους ακρωτηριασμούς! Δεν λέει και ευχαριστώ που δεν επικαλέστηκε το ΙΚΑ την ύπαρξη σχετικής οικονομοτεχνικής έρευνας που να αναλύει πόσο φθηνότερος για το Κράτος είναι ο ακρωτηριασμός από αυτοκίνητο σε σχέση με τον (υπερπολυτελή, τώρα που το σκέφτομαι) χειρουργικό τον οποίο προτιμούμε ακόμη σαν κοινωνία, εν μέσω κρίσης ; Πέρα από την ειρωνεία του πράγματος που θα αναδεικνυόταν με τη διατύπωση της ερώτησης πόσοι από τους 10.000 διαβητικούς που θα μείνουν με το ένα πόδι σαν διαβήτες ελλείψει οικονομικών πόρων να ψήφισαν άραγε τον G ένα χρόνο πριν πιστεύοντας ότι όντως λεφτά υπάρχουν, η είδηση αυτή είναι μια  πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δούμε λίγο το επόμενο στάδιο αυτής της κατηφόρας που κουτρουβαλάμε ένα χρόνο τώρα : η από-κομπιουτεράκι-επαληθευμένη-δις-αναλγησία. 

Κάποιος θα πρέπει να απαντήσει στην πρόεδρο ότι για μας, εδώ, το θέμα πως θα  αναζητείται η ορθότερη λύση έχει κριθεί προ πολλού : το κριτήριο είναι το ελάχιστο κόστος. Έχουμε αποφασίσει με εκλογές εδώ κι ένα χρόνο ότι όλα μας τα προβλήματα θα τα λύνουν αριθμομηχανές ενώ έχει παραχθεί και σχετικό ραδιοφωνικό σποτ : Η τσιγγουνιά είναι μαγκιά. Και δεν θέλω να ακούω πια άλλες μαλακίες του στυλ "τον φτωχύνανε τον Ελληνα" γιατί εκτός του ότι δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί, νομίζω ότι το γενικευμένο οικονομικό αδιέξοδο των ημερών αποδεικνύει ότι η φτώχεια μας δεν έχει να κάνει με το ΑΕΠ αλλά με την ψυχή και την κρίση. Την άλλη την κρίση - την κρίση σαν ικανότητα, όχι ευκαιρία. Οι ανώτεροι υπάλληλοι στο Ιδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων δεν απέκτησαν τις θέσεις τους λόγω κρίσης - πάντα εκεί ήταν, πάντα εκεί, πίσω από ένα γραφείο δεν καταλάβαν ποτέ τι σημαίνει ασφάλιση, από ποιον κίνδυνο, τι είναι κοινωνικό, τι λέμε ίδρυμα, ποια η θέση τους στον κόσμο βρε αδερφέ, τελικά. Τίποτα δεν είχαν καταλάβει, ανέκαθεν. Απλά τώρα ήρθε η στιγμή να βγει  η ανεπάρκειά τους στην επιφάνεια, με αφορμή την ένδεια των κρατικών ταμείων. Κάποια ανθρωπάκια πίσω από μια ταμπελίτσα με το όνομά τους προσπαθούν να γλιτώσουν άκομψα 2,5 εκατομμύρια ευρώ από τον εργοδότη τους, τη στιγμή που - the bigger picture. 

Αφήστε μας να χαρούμε τα ποδαράκια μας όχι ένα και δυο χρόνια ακόμα, και δέκα λεπτά ακόμα, αν μπορείτε. Σας παρακαλούμε. Πέφτουμε στα γόνατα και σας παρακαλούμε. Και ένα βήμα παραπάνω είναι λόγος να ξυπνάς το πρωί, βλαμμένα σκυλιά του ικα, όψιμοι φρουροί της αποταμίευσης που μέχρι χθες κλέβατε τα μπλάνκο και τα στιλό από την υπηρεσία για το σπίτι και τώρα κόβετε τα πόδια των άλλων, δήμιοι της κακιάς ώρας που εμείς νομίζαμε ότι θα μας φροντίζατε στην ανάγκη, που γι' αυτό πληρώναμε εισφορές τόσα χρόνια, που δεν λείψαμε ποτέ από τη δουλειά σαράντα-χρόνια-και νομίζοντας ότι οι υπάλληλοι του Κράτους μας προσέχουν και δεν μας εχθρεύονται. Αλλιώς σκοτώστε μας - σας πληρώνουμε τη σφαίρα προκαταβολικά. Γιατί με βάση την απάντησή σας με το να αναπνέουμε τακτικά και να γελούμε και να πηγαίνουμε σε γιορτές και θάλασσες και να αγαπιόμαστε και να κάνουμε παιδιά και να μεγαλώνουμε δεν αποφεύγεται ο θάνατος, απλά καθυστερεί. 

Η κωδική ονομασία του επί μακρόν καθυστερούντος θάνατου είναι ζωή, κάτι που σίγουρα δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν όσοι είναι του θανατά καθυστερημένοι, όπως για παράδειγμα το ανώτερο προσωπικό του ΙΚΑ.