Το καρμπόν του χρόνου

Σήμερα που ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας κρίθηκε κατά πλειοψηφία ένοχος για βαρύτερη κατηγορία από αυτή για την οποία δικαζόταν με βάση το κατηγορητήριο, δηλαδή για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο - και όχι με ενδεχόμενο, κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα μια κάπως, ίσως, ηπιότερη ποινική αντιμετώπιση - και καταδικάστηκε με την ποινή της ισόβιας κάθειρξης, σήμερα που η οικογένεια του αδικοχαμένου θύματος μπορεί να αισθάνεται ηθικά δικαιωμένη, σήμερα που ο δεύτερος κατηγορούμενος ειδικός φρουρός Βασίλειος Σαραλιώτης καταδικάστηκε σε ποινή δεκαετούς κάθειρξης για συνέργεια στην παραπάνω πράξη και που το δικαστήριο του αρνήθηκε την αναστολή της εκτέλεσης της ποινής του μέχρι την εκδίκαση της έφεσής του και έτσι οδηγήθηκε και αυτός στις φυλακές, σήμερα που η πλευρά της πολιτικής αγωγής (Ζωή Κωνσταντοπούλου) δηλώνει ότι πρόκειται για μια ιστορική δικαστική απόφαση που απαντά στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για απονομή δικαιοσύνης, σήμερα, μέσα στη γενικευμένη και αποκαρδιωτική μαυρίλα των ημερών έρχεται αυτή η απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Άμφισσας και μας αποδεικνύει ότι η ανθρώπινη ζωή αξίζει λίγο περισσότερο απ' ό,τι πριν από είκοσι πέντε χρόνια, μας δείχνει ότι έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος στον τρόπο που το κράτος μας αντιμετωπίζει τα κρούσματα της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας την τελευταία εικοσαετία. Και ενώ όλοι εμείς, σήμερα, μπορούμε να αισθανόμαστε λίγο περήφανοι για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε η πολιτεία μας το εν λόγω έγκλημα,  σκέφτομαι μήπως είναι καλή στιγμή για να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο αυτό το πικρό χαμόγελο που σήμερα η ελληνική δικαιοσύνη εύλογα χάρισε σε μια οικογένεια το είχε (το είχαμε ;) στερήσει πριν από είκοσι χρόνια σε μια άλλη, ενός άλλου δεκαπεντάχρονου, ένα παλιότερο βράδυ, τρία στενά πιο κάτω, πάλι στα Εξάρχεια. Σήμερα φαντάζομαι τους γονείς του Μιχάλη Καλτεζά να βλέπουν στις ειδήσεις για την απόφαση της ημέρας, να κάθονται αμίλητοι και να γυρίζει ο νους τους στη νύχτα της 17.11.1985, στα υπερασπιστικά ψεύδη του συνηγόρου υπεράσπισης, του - Κούγια της εποχής - κυρίου Αλέξανδρου Λυκουρέζου, τα οποία οδήγησαν σε μια πρωτόδικη καταδίκη του αστυνομικού - δράστη Αθανάσιου Μελίστα σε 2 1/2 χρόνια φυλάκιση με αναστολή καθώς κρίθηκε ότι η πράξη του έγινε "εν βρασμώ ψυχής" και τέλος, στο εφετείο στις 25.1.1990, οπότε και η ελληνική πολιτεία αθώωσε τον αστυνομικό της. Η αυστηρότητα της ποινής που απαγγέλθηκε σήμερα - ιδίως σε σχέση με το συνεργό, ο οποίος έφαγε δέκα τη στιγμή που ο Μελίστας έφαγε δυόμιση για τα μάτια του κόσμου - θέλω να πιστεύω ότι κάτι σημαίνει. Και θέλω σήμερα σαν Αθηναίος, σαν πολίτης αυτής εδώ της αστείας χώρας, σαν απλός άνθρωπος να γράψω ότι, κατά τη γνώμη μου, η σημερινή ημέρα αξίζει να αφιερωθεί στην οικογένεια του Καλτεζά, στα είκοσι πέντε χρόνια της πέρα για πέρα άδικης απώλειας που βίωσε αυτό το σπίτι, γιατί η σημερινή καταδίκη επιτεύχθηκε πολύ λιγότερο εξαιτίας των επιδέξιων νομικών χειρισμών του ζεύγους Κωνσταντόπουλου ή εξαιτίας της προκλητικής μεγαλομανίας του συνηγόρου υπεράσπισης που τελικά κατέληξε μπούμερανγκ για τον κατηγορούμενο, αλλά λόγω αγιάτρευτων κοινωνικών πληγών γνωστών σε όλους μας, σαν το έγκλημα μιας πολιτείας που άφησε ατιμώρητο τον εγκληματία που σκότωσε τον Καλτεζά. Για μένα η σημερινή απόφαση (εκτός από δικανική κρίση για την συγκεκριμένη υπόθεση) είναι και μια συγγνώμη που καθυστέρησε πάνω από είκοσι χρόνια, μια ώριμη συγγνώμη όλων μας σε μια μάνα και ένα πατέρα που ουδέποτε σαν κοινωνία παρηγορήσαμε. Ολόψυχα εύχομαι να μας συγχωρήσουν, πιστεύω θα 'ναι καλύτερα για όλους.