Η κυρίαρχη ιδεολογία

Στη Γαλλία διαβάζω ότι γίνεται της πουτάνας από τις διαδηλώσεις κατά της αύξησης των ορίων ηλικίας και της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού : "Τα αποθέματα κηροζίνης που διαθέτει το παρισινό αεροδρόμιο Ρουασί επαρκούν μέχρι το βράδυ της ερχόμενης Δευτέρας, καθώς το σύνολο των γαλλικών διυλιστηρίων απεργεί στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης. 10 από τα 12 συνολικά διυλιστήρια της χώρας, έχουν σταματήσει να λειτουργούν και την Παρασκευή υπήρξε επέμβαση της αστυνομίας προκειμένου να απελευθερωθούν τέσσερις δεξαμενές καυσίμων που είχαν αποκλείσει οι απεργοί. Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται για πέμπτη ημέρα στη χώρα, και τα συνδικάτα έχουν προγραμματίσει περισσότερες από 200 πορείες. Στους δρόμους αναμένεται να κατεβούν και χιλιάδες μαθητές. Τα συνδικάτα κάλεσαν τους εργαζομένους σε νέα γενική απεργία την ερχόμενη Τρίτη 19 Οκτωβρίου".

Και εκεί, όπως και οπουδήποτε αλλού, οι εργαζόμενοι προχωρούν σε μια σειρά από πράξεις "δυναμικής διεκδίκησης" όπως, π.χ. : "Στις σιδηροδρομικές συγκοινωνίες συνεχίζονται η αναταραχή και οι καθυστερήσεις δρομολογίων. Κινητοποιήσεις άρχισαν από χθες και οι επαγγελματίες οδηγοί που αυξάνουν τα μπλόκα στους δρόμους εμποδίζοντας την κυκλοφορία. Εκταση παίρνουν οι κινητοποιήσεις των μαθητών των λυκείων, με μαχητικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις και καταλήψεις σε 700 λύκεια από τα 4.302 της χώρας (306 κατά την αστυνομία)", χωρίς, όπως φαίνεται, να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την εικόνα της χώρας τους στο εξωτερικό, οι ανεύθυνοι πουστόγαλλοι προδότες. Απέναντι στη σκληρή και απόλυτα αδιάλλακτη στάση μιας κυβέρνησης που μέχρι στιγμής αρνείται κάθε διάλογο οι απεργοί, μαθητές, φοιτητές απαντούν με καταλήψεις, μπλόκα, αποκλεισμούς κ.ο.κ., τη στιγμή που 66% των Γάλλων στηρίζει τη σκλήρυνση της στάσης των συνδικαλιστικών ενώσεων, ενώ 69% υποστηρίζει τα συνδικάτα στον αγώνα τους απέναντι στην κυβέρνηση, άκουσον - ακουσον!

Αλλά όλα αυτά εκεί. Εδώ, το επόμενο από το ξύλο με τα ΜΑΤ στην Ακρόπολη πρωί έτυχε να ακούσω δύο φουλ συνασπισμένους τύπους στο-Κόκκινο-105.5 να σχολιάζουν άρθρο του τάδε Κάρη, μέλους της Δημοκρατικής Αριστεράς, στη χθεσινή Αυγή, χώνοντάς τα τρελά/ τι για λογική ίσων αποστάσεων από ΜΑΤ και εργαζόμενους, τι ότι έχει συνταχθεί και αυτός με την κυρίαρχη ιδεολογία, και τι έγινε που κατέλαβαν την Ακρόπολη, δεν κατάλαβα κ.λ.π. Αν και μάλλον κατηγορούσαν τον συντάκτη επειδή είναι μέλος της ΔηΑρ και όχι για όσα γράφει, δηλαδή μάλλον θα τον έβριζαν τον άνθρωπο ό,τι και να 'γραφε, η γνώμη μου είναι πως ο σχολιασμός των δύο αυτών τύπων είναι πολύ καλή αφορμή για να φανεί όλη η παρακμή της σύχρονης ελληνικής αριστερής σκέψης. 

Ένα. Ότι ο αποκλεισμός της Ακρόπολης από 30 (ή 500, ή 1.000) συμβασιούχους είναι αδιέξοδη και ζημιογόνα συνδικαλιστική ενέργεια το προσυπογράφω, όπως επίσης και το ότι η επικρατούσα αντίληψη ότι οι αγώνες διεξάγονται με “ομηρείες” άλλων, τρίτων, άσχετων και κατά βάση ανεύθυνων για τη σύγκρουση βρίσκεται πίσω από τέτοιες ενέργειες, συμφωνώντας πλήρως με τον κ. Κ. Κάρη.

Δύο. Ότι στην Ελλάδα σήμερα η αριστερά δεν βλέπει καθόλου το πρόβλημα και συνεχίζει να στηρίζει ρητορικά και ανέξοδα ομάδες που έχουν το δικό τους δίκιο, αλλά δεν μπορούν να το δέσουν με το δίκιο της κοινωνίας και πιέζουν την κυβέρνηση, ταλαιπωρώντας άλλους πολίτες, δίνοντας στα ΜΜΕ και την εκάστοτε κυβέρνηση το "απόλυτο" επιχείρημα του μονόδρομου της καταστολής λόγω της προστασίας του γενικότερου κοινωνικού συμφέροντος.

Τρία. Είναι πολύ εύκολο κάθε φορά που βλέπεις τα ΜΑΤ να συγκρούονται με διαδηλωτές να πιστεύεις και να δηλώνεις ότι φταίνε τα ΜΑΤ. Απλά από την αριστερά ο κόσμος περιμένει κάτι παραπάνω. Στη διαπίστωση ότι αντί της μάχης για τη δημιουργία ευνοϊκών συσχετισμών και για το κέρδισμα της κοινής γνώμης αναζητούνται μορφές περιορισμένης παρανομίας και ελαφράς βίας που συναντούν την αστυνομική βία και την κλιμάκωση δεν μπορούν οι αριστεροί πλέον να αντιτείνουν μόνο ότι έχεις παρασυρθεί και συ από το ρεύμα της κυρίαρχης ιδεολογίας, καληνύχτα σου και να κρατάς πάντα (ίσες) αποστάσεις. Είναι βολική απάντηση αλλά δεν είναι αυτή που γυρεύουμε.

Τέσσερα. Δεν υπάρχει λόγος να περιορίζεται η συζήτηση στο αν δικαιούνται κάποιοι να κλείσουν τον ιερό βράχο, το δρόμο, ένα σχολείο ή ένα πανεπιστήμιο όταν το πραγματικό ερώτημα που υποκρύπτεται στην επιχειρηματολογία Πρετεντέρη είναι το εξής : είστε σαράντα άτομα και δυσκολεύετε τη ζωή χιλιάδων ή εκατοντάδων, γιατί να ανεχόμαστε οι πολλοί να μας δημιουργείτε πρόβλημα τόσο λίγοι, κάντε στη μ(π)ά(ν)τ(α). Αυτή η απαίτηση είναι δημοκρατική, σύμφωνα με το ΣΥΝ και το ΚΚΕ και τις λοιπαί αριστεραί δυνάμεις; Δυστυχώς αυτό είναι το ερώτημα και εύκολες απαντήσεις ή άτοπες υπεκφυγές του στυλ : σας καλωσορίζω στο διεφθαρμένο μας κοινοβούλιο δεν το απαντούν, κύριε Τσίπρα.   

Πέντε. Το βασικότερο πρόβλημα της ελληνικής αριστεράς είναι ότι η επιρροή της έχει κολλήσει κάπου ανάμεσα στο 2,25 και το 6,75%, εάν υπήρχε και εδώ το ρεύμα που διαμορφώνεται στη Γαλλία με αποδοχή από το 70% του λαού ούτε τα ΜΑΤ θα επενέβαιναν, ούτε η Τρέμη θα ρώταγε αν χιλιάδες λαού μπορούν να κλείσουν την Ακρόπολη, γιατί θα μπορούσαν εκ των πραγμάτων και να την κάψουν, αν το επιθυμούσαν. Γιατί τότε δεν θα υπήρχε η ανάγκη να την κλείσουν για να βγουν στα δελτία των 8, θα τους (μας) κυνηγούσαν οι κάμερες από πίσω και σε μεταμεσονύχτια συγκέντρωση στα Οινόφυτα, που λέει ο λόγος.

Αναρωτιέμαι αν ενέργειες σαν αυτή κάποιων συμβασιούχων με την αλλαγή μιας κλειδαριάς έξυπηρετούν τελικά τους σκοπούς τους, αν "μεγαλώνουν" την αριστερά ή όχι, αν με το να θάβει με την πρώτη ευκαιρία ο πρώην σύντροφος (στο Σύριζα) τον πρώην συνοδοιπόρο τα πράγματα πηγαίνουν προς το καλύτερο ή όχι, αν δικαιούμαι να ξαπλώσω στην είσοδο του Μετρό "Κατεχάκη" αύριο το πρωί και να μην αφήσω κανένα να μπει μέσα γιατί μόλις με χώρισε η Κούλα, αν η ελληνική αριστερά τελικά εναντιώνεται στην κυρίαρχη ιδεολογία επειδή τη θεωρεί λάθος και άδικη ή επειδή είναι η πλειοψηφικά κυρίαρχη ιδεολογία, πότε στο διάολο θα καταλάβουν κάποιοι ότι μ' αυτά και μ' αυτά στη σύγχρονη hi tech ελληνική πολιτική πραγματικότητα η αριστερά έχει καταντήσει αργαλειός, πως φτάσαμε σε τέτοια σημεία άμυνας που εργαζόμενοι εργάζονται μέχρι και 22 μήνες χωρίς μισθό ;  Πότε χάθηκε η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζόμενων ; Γιατί;

Πρέπει να κοιτάξουμε πέρα απ' τα δακρυγόνα. Ας αρχίσουμε από το διπλανό μας.