Τα προβλήματα του λαού

Αφού πλέον κανένας δεν έρχεται στις εκκλησίες τις Κυριακές, ας πάει το βουνό στο Μωάμεθ, κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε η γενειοφόρος ελπίδα της Ανατολικής του Χριστού Ορδοδόξου Εκκλησίας, ο εικονιζόμενος σε πρώτο πλάνο - παλιά - να κρατά το δίσκο από τον οποίο ο τότε ηγέτης πήρε το ψαλίδι, ο μητροπολίτης Ανθιμος, κατά κόσμον Διονύσης Ρούσσας. Και στις όχθες του ποταμού Λουδία κάθησε και έγραψε, η Καθημερινή σήμερα του το δημοσίευσε και βάλλει ο αθεόφοβος εναντίον του μοναδικού προσώπου - θεσμού στην ελληνική κοινωνία σήμερα που δεν προκαλεί αλλά μάλλον αθόρυβα προσπαθεί να αντεπεξέλθει στις (όποιες) απαιτήσεις της θέσης του και του ρόλου του. 

Γιατί μέσα στο σημερινό παραπαίον κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον όποιος τολμήσει στη φαντασία του να αντικαταστήσει τον Ιερώνυμο από το μακαρίτη Χριστόδουλο, μάλλον θα βρεθεί στα πρόθυρα εγκεφαλικού. Όποιοσδήποτε από εμάς, τους απλούς - θνητούς - πιστούς ανθρώπους, γιατί ο Άνηθος όχι μόνο το εύχεται αλλά - μιας και δεν μπορεί να νεκραναστήσει τον προηγούμενο - θέλει να πάρει και ο ίδιος τη θέση του και όχι εγκεφαλικό δεν τον πιάνει αλλά ούτε και συνάχι. Κάθε μέρα στην τηλεόραση και τη Κυριακή διπλοβάρδια, και εφημερίδα και εκκλησία, είναι και εβδομήντα έξι και ούτε φτάρνισμα, λίγος βήχας, κάτι ρε αδερφέ να τον κρατήσει μια μέρα στο κρεβάτι. Τουλάχιστο τον Ψωμιάδη από την υπερένταση των εσωκομματικών εκλογών πέρυσι τον βάλαμε μια βδομάδα στην εντατική και ηρεμήσαμε αλλά αυτός εδώ έχει τη θεία χάρη, μάλλον πρόκειται για θαύμα αλλά δεν πιστεύουμε όσο πρέπει για να το συλλάβουμε.  

Στο πρώτο σκέλος της πολυαναμενόμενης δημόσιας παρέμβασής του με τίτλο "τα προβλήματα του λαού και το χρέος της εκκλησίας" (στο οποίο ουσιαστικά γίνεται λόγος για τα χρέη του λαού και το πρόβλημα της εκκλησίας) που θα μπορούσε να είναι ο λόγος από ένα οποιοδήποτε παπαδοπαίδι που συμμετέχει στη Βουλή των Εφήβων, γράφει :

"H οικονομική κρίση η οποία μαστίζει τον ελληνικό λαό έχει γίνει αποδεκτό ότι δεν είναι μόνον οικονομική κρίση, αλλά είναι κυρίως ηθική κρίση και κρίση αξιών. Οταν η ηθική συνείδηση του ατόμου πνίγεται στα λιμνάζοντα νερά των υλικών συμφερόντων, των χρηματικών καταχρήσεων, της σαρκολατρίας και του πολυωνύμου ερωτισμού, του παράνομου κέρδους, του νεοπλουτισμού, του εγωκεντρισμού, της φιλαυτίας και της αδικαίωτης φιλαρχίας, τότε η ανθρώπινη κοινωνία κυριολεκτικώς καταρρέει και αποσαθρώνεται. Σε ένα τέτοιο κλίμα παραμερίζονται και χάνονται οι αξίες και οι αρετές της αγάπης, της ειρήνης, της υπομονής, της δικαιοσύνης, της καθαρότητος του βίου, της καλλιεργημένης συνειδήσεως, του σεβασμού της ανθρωπίνης υπάρξεως, και αυτής ακόμη της πίστεως προς τον Θεό Δημιουργό. Ενώπιον αυτής της γενικής κρίσεως η Εκκλησία πρέπει να χρησιμοποιήση προδρομικό λόγο προς τον Λαό του Θεού για μετάνοια και επιστροφή στην πηγή της ζωής και της λυτρώσεως. Για να γίνη πρακτικός ο λόγος μου, αλλά χωρίς διάθεση καταλογισμού ευθυνών, οι υπεύθυνοι της περιπετείας για την ανταλλαγή ακινήτων μεταξύ του ελληνικού Δημοσίου και της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου έπρεπε να αυτοεγκλεισθούν σε ειδικό θάλαμο μετανοίας (σημ. θα μπορούσε κάποιος να νομίσει ότι ο θάλαμος αυτός είναι κελλί φυλακής αλλά θα ήταν λάθος λόγω της επιλογής του αυτο - εγκλεισμού), για τη ζημιά που έγινε στον λαό μας και στους θεσμούς. (Καταλήγουμε με άνεση στο συμπέρασμα :) Μετάνοια, λοιπόν, από όλους και για όλα, και επιστροφή στη νομιμότητα και στη Δικαιοσύνη." 

Αν επέλεγε να σταματήσει εδώ θα ήταν απλά θεός, μια νουνεχής παραίνεση ενός Νέστορα της ορθοδοξίας σε μια κοινωνία που του ζήτησε συγχώρεση εξομολογούμενη τις αμαρτίες της του στυλ "πες τρία πατερημά" είναι ό,τι πρέπει για να βγούμε απ' την κρίση, αλλά ο Άνηθος πάει να κάνει το "κάτι παραπάνω", αισθάνεται Φετφάνθιμος :

"Ενα καίριο πλήγμα για την ελληνική κοινωνία, ως συνέπεια από την οικονομική κρίση, είναι η επελθούσα χρηματική δυσπραγία και η ολοφάνερη πλέον κατάσταση φτώχειας των χαμηλομίσθων, των μικροσυνταξιούχων και των ανέργων. Νέο κύμα ανέργων προήλθε από τις απολύσεις των συμβασιούχων, των οποίων έληξαν οι συμβάσεις (κλείνω το ματάκι στα γαλάζια παιδιά, γιατί;). Τι θα γίνη όλος αυτός ο κόσμος; Ευρισκόμεθα ενώπιον ενός εκρηκτικού κοινωνικού φαινομένου, που δεν γνωρίζομε πότε και πώς θα αντιμετωπισθή. Το φαινόμενο αυτό είναι προσβολή της ανθρωπίνης υπάρξεως και προσβολή της ατομικής αξιοπρέπειας. Η Εκκλησία διά των Μητροπόλεων και κυρίως των ενοριών θα συνεχίση τη φιλάνθρωπη αποστολή της προς τους απόρους αδελφούς μας. Βεβαίως, τα συσσίτια δεν λύουν το ζήτημα της φτώχειας και της στερήσεως των απόρων και των ανέργων, αλλ’ είναι μια χρησιμώτατη προσφορά στην κατάσταση που αντιμετωπίζομε (άλλο αντιμετωπίζουμε, άλλο ζούμε, άλλο ζόμε). Είναι περίεργο, αλλ’ όχι και ανερμήνευτο, ότι η οικονομική κρίση συμπίπτει με ενέργειες και σχεδιασμούς που διευκολύνουν προφανώς την επιχειρουμένη παγκοσμιοποίηση. Ετσι, η Εκκλησία μας και όλοι οι Ελληνες χριστιανοί πολίτες αντιμετωπίζουν με απορία και πικρία την προσπάθεια που καταβάλλεται να μειωθή περαιτέρω ή και να καταργηθή η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στο Λύκειο (τίποτα). Η Ιερά Σύνοδος απεφάσισε όπως ειδική Επιτροπή εξ Αρχιερέων επισκεφθή τους αρμοδίους υπουργούς και να παραδώση Υπόμνημα της Εκκλησίας της Ελλάδος για το ζήτημα αυτό. Ενα άλλο κρίσιμο και ευαίσθητο πρόβλημα, που έχει καταστή σοβαρώτατο ζήτημα για όλες τις ευρωπαϊκές κυρίως κοινωνίες, είναι το Μεταναστευτικό. Η Εκκλησία μας υπήρξε πρωτοπόρος στην παροχή εξυπηρετήσεων προς τους μετανάστες που κατέκλυσαν το Λεκανοπέδιο της Αττικής και τις άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας μας και εξακολουθεί να είναι πολλαπλώς ευεργετική προς αυτούς, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Αλλά το φαινόμενο αυτό ξεπέρασε τα όρια αντοχής τόσο της κρατικής μέριμνας όσο και της εκκλησιαστικής προνοίας. Η Εκκλησία παρακολουθεί με αγωνία τη δημιουργηθείσα κατάσταση και εκφράζει την πλήρη συμπαράστασή της προς τους δοκιμαζομένους Ελληνες πολίτες και χριστιανούς, ιδιαιτέρως των περιοχών όπου οι μετανάστες είναι περισσότεροι από τους Ελληνες κατοίκους. Η Εκκλησία μας ακούει ανήσυχη το κλάμα και τον πόνο των χριστιανών Ελλήνων πολιτών, ιδιαιτέρως των κατοίκων των περιοχών της Αττικής και της Θεσσαλονίκης, καθώς και την κραυγή αγωνίας των ανέργων συμπατριωτών μας, συμπαρίσταται στη δοκιμασία τους και ζητεί από την Πολιτεία να προστατεύση τα δικαιώματά τους. Το δύσκολο κεφάλαιο των εθνικών μας θεμάτων μεγιστοποιεί την αγωνία του λαού μας για το μέλλον της πατρίδος μας. Και το ερώτημα γίνεται παράπονο, όταν διαπιστώνομε οι Ελληνες πολίτες ότι από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, μόνον η Ελλάδα μας αντιμετωπίζει τόσα εθνικά θέματα, επικίνδυνα για την κρατική υπόστασή της και το μέλλον της. Και βεβαίως είναι γνωστό στους ειδικούς, ότι οι πολίτες της δημοκρατίας μας έχουν τρεις διεξόδους για να εκφρασθούν για τα δημόσια και κοινά προβλήματα της πατρίδος μας. Η πρώτη είναι η κομματική, όταν ο πολίτης εντάσσεται σε κάποιο κόμμα, η δεύτερη είναι η πολιτική, όταν εκφράζει ελεύθερες πολιτικές απόψεις, και η τρίτη είναι η εθνική (εξ ου και φετφατζίδης), όταν ομιλούμε, αγωνιζόμεθα και υπερασπιζόμεθα την ένδοξη πατρίδα μας, την Ελλάδα."

Δεν πρέπει να σταθεί κανείς στο ότι βρήκε τη γεννεσιουργό αιτία της ανεργίας (η καταγγελία των συμβάσεων από το ΠαΣοΚ) μιας και την πραγματική αξία αυτής της ανακάλυψης θα την κρίνει η επιτροπή Νόμπελ - οπότε και θα ερωτηθεί κατά την τελετή απονομής ποια η ακριβής σχέση του μαθήματος των Θρησκευτικών με την κρίση - το πρόβλημα είναι το Μεταναστευτικό που έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής.                      Υπογραφή : ανηθος.

Και καταλήγει (εννοώ τελειώνει το άρθρο) : "Γι’ αυτό έκαμε λάθος ο Μακαριώτατος κ. Ιερώνυμος όταν είπε προσφωνών την Ιεραρχία και το επανέλαβε και διά του Τύπου: «Αλλο χύνω το αίμα μου για την πατρίδα όταν χρειασθή, και άλλο ευκαίρως - ακαίρως προβάλλω μια εικόνα της Εκκλησίας ωσάν να είναι θεσμός προσόμοιος του στρατού ή των κομματικών παρατάξεων». Είναι κρίμα που ο Αρχιεπίσκοπος εξέχασε ή αγνόησε τη σαφή διδασκαλία της Ορθοδόξου Θεολογίας, η οποία κατωνόμασε εμάς τους ζώντες στον κόσμο χριστιανούς «Στρατευομένη Εκκλησία» και αυτούς που έφυγαν για την αιωνιότητα «Θριαμβεύουσα Εκκλησία» (βλέπε Ιω. Καρμίρη, Ακαδημαϊκού, Ορθ. Εκκλησιολογία, σ. 758). Εμείς οι ορθόδοξοι Ελληνες Ιεράρχες, που βλέπομε την πατρίδα μας να κινδυνεύη και τον λαό μας να δεινοπαθή, πρέπει ακατάπαυστα, και να ομιλούμε, και να παρηγορούμε, και να στηρίζωμε τον λαό μας, και να διακηρύσσωμε urbi et orbi ότι ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία έχουν ιερό και απαράβατο δικαίωμα υπάρξεως στον σύγχρονο κόσμο. Εάν κλείσωμε το στόμα μας και σταυρώσωμε παθητικά τα χέρια μας και αδιαφορήσωμε για τα μεγάλα προβλήματα του λαού μας, θα είμαστε ανάξιοι των προγόνων μας και της ιστορίας μας. Αφού αμφισβητείται η εδαφική κυριαρχία της Ελλάδος μας χάριν της πονηράς παγκοσμιοποιήσεως, πρέπει να είμεθα έτοιμοι για κάθε θυσία."

Παρότι θα συμφωνήσω με την τελευταία του αράδα : Ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης ας είναι μαζί μας, δεν μπορώ παρά να εκδηλώσω την πεποίθησή μου ότι ο ίδιος ο Άνηθος είναι ένα από τα προβλήματα του λαού και ότι έχει ήδη, πολύ καιρό τώρα, εισέλθει πνευματικά σε αυτό που ονομάζει «Θριαμβεύουσα Εκκλησία». Απομένει η βιολογική επικύρωση.