Ο τελευταίος

Πρέπει να παραδεχτώ ότι ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης και ο Αλέκος Αλαβάνος, σαν καλοί δάσκαλοι ή θείοι με μύησαν στα μυστικά ενός βλέμματος στα κοινά πράγματα  που κωδικά ονομάζουμε "αριστερά", με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο Δημήτρης Σαραβάκος με έκανε Παναθηναϊκό, απλά υπάρχοντας. Αυτοί υπήρχαν και έκαναν τη δουλειά τους - και οι δύο ευρωβουλευτές κάποια περίοδο του Συνασπισμού - και εγώ μικρό παιδί τους έβλεπα στην τηλεόραση, για να ακριβολογούμε. Ο ένας πάει, ο άλλος ακολούθησε μια αρκετά ταραχώδη πορεία προκαλώντας αρκετές εντάσεις με τις αποφάσεις του, τέλος πάντων, φτάσαμε σ' ένα σημείο ο Αλαβάνος να πάρει την απόφαση να κατέβει υποψήφιος στην περιφέρεια Αττικής με το συνδυασμό του. Ομολογώ ότι μάλλον για το λόγο που προανέφερα δεν συμμερίζομαι την εικόνα του ξεμωραμένου που προσπαθούν πολλοί παλιοί σύντροφοί του να μας περάσουν για να μην τον ακούμε, ακόμη τον ακούω και μου αρέσει ο λόγος του. Άμα ψήφιζα στην Αττική θα τον ψήφιζα, όπως έκαναν τριάντα μία χιλιάδες κόσμου. Κι ας διαφωνώ με το πρόγραμμά του, κι ας ήταν μάλλον ο πρώτος χρονικά που είπε ότι η ψήφος για τις περιφερειακές πρέπει να είναι ψήφος ενάντια στο μνημόνιο, μπλέκοντας κατά τη γνώμη μου τα πράγματα. Θα τον ψήφιζα γιατί στο μυαλό μου βρίσκεται από καιρό στον αντίποδα της ρεμούλας του δικομματισμού, γιατί ο λόγος του μόνο ξύλινος δεν είναι και γιατί είναι απ' τους ελάχιστους εγχώριους πολιτικούς που παραδέχονται ευθέως τα λάθη τους. Γιατί είναι άνθρωπος, ον με αδυναμίες και κάνει σφάλματα, γιατί δεν παρουσιάζει τον εαυτό του στην ψηφοθηρική μας αγορά ως ένα αλάνθαστο πολιτικό κομπιουτεράκι που παράγει μόνο λύσεις, γιατί μετά από κάθε εκλογική βραδιά δεν προσπαθεί να βρει ένα λόγο για να υποστηρίξει ότι δεν έχασε (Παπανδρέου) ή ότι κέρδισε (Σαμαράς). Γιατί χθες, καλεσμένος στην πρετεντέρεια "ανατροπή" μαζί με Διαμαντοπούλου και Μητσοτάκη junior στην ερώτηση : "Τώρα με το νέο μας έλλειμμα θα πρέπει να κόψουμε μισθούς ή θέσεις εργασίας;" ήταν ο μόνος από τους παρευρισκόμενους που προσπάθησε να αναδείξει την εγγενή πονηριά αυτών των ερωτημάτων, τον εκβιαστικό τους πυρήνα αλλά και τη σαθρή τους βάση, η οποία δεν θα ηρεμήσει αν δεν ισοπεδώσει πλήρως ό,τι χτίστηκε για δεκαετίες. Γιατί όταν η Άννα και ο Κυριάκος έψαχναν τους άβακες για να μετρήσουν τα δις που λείπουν, δίνοντας έτσι σαν καλοί μαθητές την απάντηση που στα μάτια του κάθε Πρετεντέρη είναι μονόδρομος, ο κυρ Αλέκος προσπαθούσε να αποδείξει με τη λογική ότι υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από τον ωμό εκβιασμό, κάτι που έχει συμβεί και υπάρχει και οι οικονομολόγοι το ξέρουν και κάποιοι μας το συνιστούν κιόλας και λέγεται αναδιάρθρωση χρέους. Και μάλλον την έκανε καλά την προσπάθειά του ο Αλαβάνος γιατί ο οικοδεσπότης είπε μετά επτά φορές τη φράση "δηλαδή προτείνετε ελεγχόμενη πτώχευση" και στη συνέχεια πάλι αναδιάρθρωση/πτώχευση και πάλι αναδιάρθρωση/πτώχευση, πάλη - αναδιάρθρωση/πτώχευση, και κάπως έτσι άλλαξε για λίγο το δίλημμα χθες, μεταμεσονύκτια στο Μέγκα mou, για άλλη μια φορά ο Αλέκος πήρε το ξυράφι που μας απειλεί και το μετασχημάτισε σε τραμπάλα για τα παιδιά μας στην παιδική χαρά ενός μέλλοντος ορθών επιλογών. Γνωρίζοντας καλά πως οι λέξεις δείχνουν ποιος αισθάνεται αυτόν που χρωστάει και ποιος συντάσσεται με αυτούς που τους χρωστάνε, διακρίνοντας με σαφήνεια την ανημπόρια του οφειλέτη από το μένος του πιστωτή πήρε θέση δίπλα σε αυτούς που χρωστάνε, δίπλα μας, αφήνοντας απέναντι του την τριανδρία του ασπρομάλλη αλλά μαυραγορίτη παρουσιαστή, του Κυριάκου-Siemens-Μητσοτάκη και του Διαμαντοπούλου Άννας. Η θέση την οποία θα πάρει κανείς είναι και αυτή που καθορίζει και την οπτική του, είτε θα σταθείς με τους πιστωτές είτε με τους χρεωμένους, η φορά από το βελάκι είναι τόσο απλή και σημαίνει πολλά, ίσως αν θα σου κάψουν το προεκλογικό σου περίπτερο ή αν θα δουλέψει υπερωρίες το λογιστήριο της εταιρίας ένα βράδυ για να σου δικαιολογήσει εκ των υστέρων το τηλεφωνικό σου κέντρο. Και μ' αυτά και μ' εκείνα, έχοντας αρχίσει να μιλά στην εκπομπή παραδεχόμενος ότι ήρθαμε τελευταίοι, ο λαός μας αποδοκίμασε (αλλά τίποτε δεν χάθηκε ακόμη), ύστερα από τη χαρά που μας μοίρασε για λίγο η πρωτιά Καμίνη - Μπουτάρη ήρθε χθες το βράδυ κι ο Αλαβάνος από την τηλεόραση να μας αποδείξει ότι κάποιες φορές το να χάνει κανείς μπορεί να είναι πιο σημαντικό από το να κερδίζει. Έχοντας απομείνει μόνος, μετά το χαμό του Παπαγιαννάκη, στον καναπέ των πολιτικών μου προτύπων, τελευταίος των ρομαντικών της πολιτικής μας σκηνής, απέδειξε ότι ακόμη και σήμερα ο ορθά διατυπωμένος πολιτικός λόγος μπορεί να προκαλέσει συγκίνηση στα υποκείμενα. Εχθές ο περί ου ο λόγος ήταν συγκινητικός. Νομίζω ότι είδα στα μάτια του τη μοναξιά του φαροφύλακα και στις κινήσεις των χεριών του την απόγνωση ενός ανθρώπου που προσπαθεί με τις χούφτες να βγάλει τα νερά από τη βάρκα.