Τα ίδια και τα γίδια

από την Ελευθεροτυπία

Το κακό με τα επετειακά επεισόδια δεν είναι τόσο ότι τα περιμένει η Αστυνομία, με αποτέλεσμα να έχει λάβει πλήρως τα μέτρα της, όσο το ότι δεν είναι καθόλου αποτέλεσμα μιας πηγαίας έκρηξης οργής κάποιων. Το να δίνεις ραντεβού για μπάχαλο στις όποιες έξι του όποιου Δεκέμβρη σε όποιο σημείο με όποιους άλλους παρουσιάζεται περισσότερο σαν μια περιοδική ευκαιρία εκτόνωσης των διαρκώς συσσωρευόμενων νεύρων που σου προκαλεί η καθημερινότητα παρά σαν ανάγκη που σε πνίγει, κι αυτό αν δεχτεί κανείς ότι όσοι αντιδρούν με τον τρόπο αυτό αισθάνονται όντως ότι πνίγονται. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι χθες προτιμήθηκε η μέρα για πρόκληση επεισοδίων καθώς πολύ πιο εύκολα μπορούσε κάποιος να πετάξει μια μολότωφ χθες, παρά κάποια άλλη μέρα. Λίγο οι συνειρμοί του χριστουγεννιάτικου δέντρου ον φάιρ, γωνία Σίνα και Ακαδημίας γλώσσες φωτιάς από τα παράθυρα, λίγο ένα φλεγόμενο κέντρο πόλης πριν από δυο χρόνια κ.λ.π.,τελικά υπερίσχυσαν καθολικά της αίσθησης που προκάλεσαν λίγες μολότωφ σε μια τράπεζα. Μπορεί να είναι η ιδέα μου αλλά μετά τη Μαρφίν είχαν εξαφανιστεί οι μολότωφ στις πορείες, μέχρι χθες. Χθες απενοχοποιήθηκαν πάλι, δημιουργώντας όμορφες τηλεοπτικές εικόνες που όμως δεν μεταδόθηκαν σε λάιβ σύνδεση, απ' την άλλη μεριά χημικά να φαν κι οι κότες και η ζωή συνεχίζεται, όπως παλιά. Το εκκρεμές επιτέλους σταθεροποιήθηκε, πάλι. Το κράτος επέδειξε ευαισθησία ακινητοποιώντας του συρμούς του ηλεκτρικού για ένα λεπτό (απ' το ενός λεπτού σιγή στο ενός λεπτού στάση), οι γνωστοί - άγνωστοι (τρελό κλισέ) στάθηκαν στο ύψος της περίστασης σπάζοντας κάτι κουβούκλια της ΕΘΕΛ και κάτι στάσεις (απ' το ενός λεπτού στάση στο μιας μολότωφ στάση), και κάπως έτσι γύρισαν όλοι οι πρωταγωνιστές πίσω στα διαμερίσματά τους με την αίσθηση ότι χθες έκαναν τη δουλειά τους. Ο άγνωστος έβγαλε την κουκούλα του μπαίνοντας, στο χωλ και εισήλθε στην τραπεζαρία ως γνωστός, ενώ ο Ματατζής είχε βγάλει τις επωμίδες και τις ασπίδες ήδη από την κλούβα και γύρισε κι αυτός σπίτι του νοικοκύρης. Ωραία μέρα η χθεσινή, για αμφότερους. Κάθε 6 Δεκέμβρη να μετατρέπουμε το κέντρο σε σκηνικό για γουέστερν από χολιγουντιανό στούντιο, να απαγορεύεται η είσοδος στον απλό κόσμο και να δίνουμε την ευκαιρία στους πιο ζωηρούς από μας να βγάζουν το άχτι τους, πέτρες vs δακρυγόνων, μολότωφ vs γκλομπ, ίσως είναι καλύτερα να έχουμε και θέμα κάθε χρόνο, οι μεν ινδιάνοι οι δε λευκοί του χρόνου, οι μεν βόρειοι οι δε νότιοι του παράχρονου και πάει λέγοντας. Μάλλον είναι καλύτερο αυτό απ' το να επικαλούνται όλοι τη μνήμη ενός νεαρού παιδιού, να γίνεται σύμβολο ένα παιδί για ό,τι θέλει ο καθένας να υποστηρίξει, ένα παιδί που ο άδικος χαμός του συγκλόνισε γιατί ακριβώς δεν είχε προλάβει να κάνει στη ζωή του καμία επιλογή, γιατί ήταν ακόμα παιδί. Οι χθεσινές πορείες, το ότι η πορεία του Πολυτεχνείου μοιάζει στα μάτια κάποιων σήμερα με περιφορά επιταφίου, το ότι τα παιδάκια απαγγέλλουν ποιήματα κάθε χρόνο την ίδια μέρα δημιουργώντας στο μυαλό τους ιδέες που λίγο έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα του Νοέμβρη του 1973 φαίνεται καλή ευκαιρία να δημιουργηθεί μια συλλογική αλλεργία στις επετείους, στις παρελάσεις, τα παράσημα και στα αγάλματα, τα οποία - κατά τον Φελίνι - υπάρχουν απλώς για να τα κουτσουλάνε τα πουλιά. Αλλά πάλι, οι ευκαιρίες είναι για να χάνονται. Ιδίως από κοινωνίες σε καταστολή.