Ανοίξαμε και σας περιμένουμε

Ο πολυγραφότατος ερασιτέχνης αρθρογράφος σε φύλλα του ημερήσιου και κυριακάτικου τύπου και Πρόεδρος επί τρεις συνεχείς τριετίες του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών κ. Δημήτριος Παξινός, σε άρθρο του στην εφημερίδα Καθημερινή της 11.12.2010 παραδέχεται ευθαρσώς ότι :  η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι ένας νέος δικηγόρος, ένας νέος επιστήμονας εργάζεται πολύ πέραν του 8ωρου για 500 και 600 ευρώ, με ένα μέλλον που προδιαγράφεται ζοφερό και αβέβαιο. Οπως είναι πραγματικότητα ότι ένας «καταξιωμένος» δικηγόρος μπορεί να βρίσκει τον τρόπο να δηλώνει το ίδιο εισόδημα με το νέο παιδί, όπερ βεβαίως και αποτελεί πρόκληση. Εξ ου και η άδικη διαπόμπευση του συνόλου, ως συλλογική ευθύνη και τιμωρία. Είμαστε όμως Ελλάδα και όλα επιτρέπονται. Σε άλλο άρθρο του, στις 12.9.2010, στην ίδια εφημερίδα, αφού αρχίζει με την φράση "κατ' ευφημισμόν άνοιγμα επαγγέλματος" καταλήγει γράφοντας : Πάντα στην Ελλάδα η αμοιβή του δικηγόρου προκύπτει από τη συμφωνία του με τον πελάτη και αυτήν προτάσσει ο νόμος. Τα γραμμάτια προείσπραξης δεν επιβαρύνουν το κόστος. Αντιθέτως, επιτελούν κυρίως δημοσιονομικούς σκοπούς, δεδομένου ότι δι’ αυτών γίνεται παρακράτηση φόρου στις αμοιβές των δικηγόρων και περιορίζεται το φαινόμενο της φοροδιαφυγής. Εσοδα στα Ταμεία του κράτους προσφέρουν τα γραμμάτια προείσπραξης, κάτι που έχει σήμερα ανάγκη η χώρα μας. Σαφώς η αναφορά στον εν λόγω Πρόεδρο του εν λόγω συλλόγου είναι ενδεικτική. (ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ για την αξιοπιστία της ελληνικής συμβολαιογραφίας, καθώς και για την επιβίωση των 3.193 συμβολαιογράφων της χώρας σε περίπτωση ανεξέλεγκτης αύξησης του αριθμού τους με ενδεχόμενη απελευθέρωση του επαγγέλματος εκπέμπει ο πρόεδρος του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Αθηνών Κων. Βλαχάκης, Σκληρό πόκερ Υπουργείου Υγείας - φαρμακοποιών :  Η κυβερνητική πλευρά έχει ζητήσει από τους φαρμακοποιούς να προτείνουν διαδικασία κατάργησης του κληρονομικού τρόπου μεταβίβασης της άδειας και άλλα πολλά).

Η φράση του από το 2002 μέχρι σήμερα Προέδρου του ΔΣΑ "είμαστε Ελλάδα και όλα επιτρέπονται", γραμμένη δημοσίως το Δεκέμβριο του 2010, στο τέλος της εννεαετούς θητείας του, ύστερα από την παραδοχή του ότι ένας νέος δικηγόρος σήμερα εργάζεται δεκάωρα και δωδεκάωρα για πεντακόσια ευρώ το μήνα, ανασφάλιστος, ίσως θα ήταν από μόνη της αρκετή για να αναδειχθεί η κατάσταση της πλήρους αδράνειας του Συλλόγου, η οποία προφανώς υπαγορεύθηκε από τα συμφέροντα των συγκριτικά λίγων μεγαλοδικηγόρων της πρωτεύουσας, καθώς ήταν οι μόνοι τους οποίους και εξυπηρετούσε για χρόνια. Εντούτοις, ήδη από το 2006 είχα γράψει και δημοσιεύσει το εξής κειμενάκι για το θέμα :

ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟ

 ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΑΣ

(υπό μορφή δικανικού συλλογισμού)

Πραγματικά περιστατικά : Γύρω στις 9.00 κάθε Δευτέρα μια πολυμελής ομάδα ομοειδώς (επαγγελματικά) καταρτισμένων ανθρώπων πιάνει δουλειά, βοηθώντας στην απονομή του κοινωνικού αγαθού που θεσμικά ορίζεται ως «δικαιοσύνη». Ασκούμενοι και δικηγόροι στων οποίων την άδεια δεν έχει προλάβει ακόμη να στεγνώσει το μελάνι – ή έχει - μπερδεύονται σε ουρές, στριμώχνονται σε λεωφορεία, φωτοτυπούν, λερώνονται με στρογγυλές σφραγίδες και αγχώνονται με προθεσμίες που κάποιος έπρεπε να υπολογίσει καλύτερα, κρατούν υποθέσεις, σερβίρουν καφέ και ζητούν αναβολές σαν άγγελοι (ή λέγοντας «παρίσταται δια»), κόβουν προεισπράξεις στο όνομα άλλων ή αποδείξεις στο δικό τους έχοντας μάθει από καιρό να φυλάνε τις ουρίτσες, απαντούν στα τηλέφωνα γράφοντας ταυτόχρονα στον υπολογιστή, κλείνουν ραντεβού και παραλαμβάνουν την αλληλογραφία, ετοιμάζουν τα σχετικά των φακέλων και ξέρουν να καταθέτουν τα πάντα παντού, είναι καλοντυμένοι και χαμογελαστοί και γραμματείς και τηλεφωνήτριες και υπάλληλοι γραφείου και delivery και λίγο από δικηγόροι, αλλά είθισται ο κόσμος να τους αποκαλεί (κωδικά ;) «συνεργάτες». Όλοι λίγο – πολύ γνωρίζουμε πως ξεκινά αυτή η τακτικά επαναλαμβανόμενη εβδομαδιαία ιστορία, είπαμε : Δευτέρα, εννιά η ώρα, όμως κανείς δεν μπορεί με ακρίβεια να μας πει πότε και πως τελειώνει... Θέλετε να τελειώνει μεσημέρι Παρασκευής για κάποιους τυχερούς, αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας για αρκετούς άλλους, ή προτιμάτε να ανήκετε σε αυτούς που παίρνουν φακέλους με ξένες σφραγίδες στο σπίτι, για να έχουν να ασχολούνται και την Κυριακή, μη τυχόν και ξεχαστούν λίγο ; Το σίγουρο είναι ότι πρακτικά ωράριο δεν υπάρχει (διότι έτσι είναι η φύση της δικηγορίας, κ.λ.π.), όπως επίσης και κατώτατο όριο αμοιβής (παρότι η φύση της δικηγορίας δεν είναι έτσι), με αποτέλεσμα να κινούνται όλοι με βάση τα ποσά της πιάτσας (της αγοράς) και να αμοίβεται συνήθως ο «συνεργάτης» με μισθό αρκετά κατώτερο από τον ελάχιστο του άγαμου ανειδίκευτου υπαλλήλου (από 1.9.2005 στα 591,18 ευρώ το μήνα).

Εφαρμοστέες διατάξεις : Άρθρο 33 Κωδ. Δεοντολογίας ΔΣΑ «Ο δικηγόρος πρέπει να συμπεριφέρεται άψογα προς τους συνεργάτες του... να τηρεί τις συμφωνίες για την αμοιβή των συνεργατών του», άρθρο 34 του ίδιου κώδικα «Στην περίπτωση που ο δικηγόρος απασχολεί συνάδελφό του... πρέπει να συμπεριφέρεται προς αυτόν συναδελφικά, με ισοτιμία και όχι σαν προϊστάμενος προς υφιστάμενο... να μη θίγει τη δικηγορική του και ατομική του αξιοπρέπεια και να μην τον απασχολεί σε μη δικηγορικά καθήκοντα», άρθρο 7 παρ. 2 Κωδ. Δικηγόρων «Επί της εννόμου σχέσεως της συνδεούσης τον ασκούμενον μετά του ασκούντος δικηγόρου δεν έχουν εφαρμογήν αι διατάξεις του εργατικού δικαίου», άρθρο 60 παρ. 1 του ίδιου κώδικα « Ο δικηγόρος οφείλει να υπακούει εις τας αποφάσεις του τε Συλλόγου και του Διοικητικού Συμβουλίου» και, φυσικά, η απόφαση της 24.9.2002 του Δ. Σ. του ΔΣΑ που θεσπίζει κατώτατο όριο μηνιαίας αμοιβής 700 ευρώ για συνεργάτες δικηγόρους και 450 ευρώ για τους ασκούμενους, η τήρηση της οποίας (πρέπει να) ελέγχεται πειθαρχικά.

Υπαγωγή : Ως διεργασία που πρέπει να υπακούει σε κανόνες τυπικής λογικής, είναι απλώς αδύνατη. Ο δικηγόρος – ελεύθερος επαγγελματίας που άκρως ευχολογικά περιγράφεται σε πληθώρα κειμένων και διατάξεων δεν αντικατοπτρίζει πια σε καμία περίπτωση την κατάσταση στην οποία βρίσκεται μεγάλο τμήμα των νέων (κυρίως) συναδέλφων μας. Η πραγματικότητα της ανασφάλιστης, πολύωρης και κακοπληρωμένης παροχής εξαρτημένης εργασίας σε δικηγορικά γραφεία άλλων ή στις εταιρίες του κλάδου, οι οποίες προελαύνουν (ιδίως μετά την ψήφιση του π.δ. 81/2005), είναι από μόνη της αρκετή να μας αποδείξει που οδηγεί ο συνδικαλιστικός στρουθοκαμηλισμός του τύπου «επιθυμείτε (και υπηρετείτε) την υπαλληλοποίηση συναδέλφων». Όσοι κουβαλούν ακόμη κρυφές εμμονές της μέλλουσας να ‘ρθει ατομικής γιάπικης μεγαλοδικηγορίας, συντηρώντας έτσι το ανύπαρκτο θεσμικό πλαίσιο που ευλογεί τα τετρακόσια (400) ευρώ για ένα μήνα άτσαλων και αγχωτικών μέχρι ασφυξίας εργατοωρών, είναι προφανές τι και ποιον στηρίζουν : ονομάζεται δικηγόρος – εργοδότης και είναι πολύ πιο κοντά στην έννοια του σύγχρονου επιχειρηματία παρά σ’ αυτή του λειτουργού της δικαιοσύνης. Είμαι βέβαιος ότι όλοι καταλαβαίνουμε απόλυτα σε τι ακριβώς αναφέρομαι. Τέτοιες αντιλήψεις μας έχουν φέρει στην εξαιρετικά δυσχερή θέση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, ένα χαρακτηριστικό της οποίας είναι να εκφέρουμε τη φράση «εργασιακά δικαιώματα» και να εννοούμε πάντοτε τα δικαιώματα κάποιων άλλων, ίσως και πελατών μας, αλλά σίγουρα όχι τα δικά μας. Νομίζω ότι δεν είναι ανάγκη να επεκταθούμε σε θέματα όπως η κάλυψη των διαρκώς αυξανόμενων ασφαλιστικών εισφορών, άδειες, επιδόματα, αποζημίωση κατά την απόλυση, δικαίωμα απεργίας κ.λ.π. διότι δεν είναι ώρα για αστεία, υποτίθεται ότι το κείμενο αυτό πρέπει να διαθέτει λίγη σοβαρότητα.

Έννομες συνέπειες : Αντιμετωπίζοντας μια και καλή όλα τα παραπάνω προβλήματα, «ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών ανακοινώνει ότι, από τον προσεχή Οκτώβριο, θα πραγματοποιηθεί νέος κύκλος θεματικών σεμιναρίων, με το γενικό τίτλο «Σπουδαστήρια Πολιτικής Δικονομίας», ενώ στην περίπτωση που ούτε και αυτό ικανοποιήσει τους, απαιτητικούς είναι η αλήθεια, νέους συναδέλφους, τότε θαυμάστε : «όσοι παρακολουθήσουν ανελλιπώς το παραπάνω σεμινάριο θα λάβουν σχετική βεβαίωση παρακολούθησης». Εννοείται πλέον ότι με μία τέτοια βεβαίωση παρακολούθησης ανά χείρας θα είναι πολύ εύκολο για το νέο δικηγόρο να ανοίξει το δικό του γραφείο και να το συντηρήσει με άνεση κόντρα στην τάση της συγκέντρωσης της δικηγορικής ύλης σε λίγα μεγάλα δικηγορικά γραφεία, να κονταροχτυπηθεί μόνος του και με επιτυχία ενάντια σε πολυπληθείς δικηγορικές εταιρίες και σε υποκαταστήματα μεγάλων γραφείων του εξωτερικού. Όποιος δεν τα καταφέρει και παρότι έχει πατήσει τα τριάντα, δεν διαθέτει ατομικό γραφείο ή συνεχίζει – άκουσον άκουσον – να μένει στο πατρικό του σπίτι, δυστυχώς ας πρόσεχε. Ο Σύλλογος έκανε ό,τι μπορούσε. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι δεν είναι υποχρεωτικό να γίνει κάποιος δικηγόρος μόνο και μόνο επειδή θέλει να γίνει, σπούδασε τέσσερα χρόνια και ασκήθηκε άλλο ενάμιση ∙ αν δεν του φτάνουν πεντακόσια ευρώ το μήνα μπορεί να πάψει να ασχολείται με το λειτούργημά μας και να ψάξει αλλού το εργασιακό του μέλλον. Ως παράδειγμα αξίζει να αναφερθεί ότι υπάρχουν 343 (πρώην) δικηγόροι που αποχώρησαν από τον παραμυθένιο κόσμο της δικηγορίας, μόνο ανάμεσα στα μητρώα από 14000 μέχρι 15000, για να καταλάβετε πόσο αχάριστος μπορεί να είναι ένας στους τρεις συναδέλφους. Κάποιοι κακόβουλοι δεν μπορούν να εκτιμήσουν το γεγονός ότι τα 2/3 των δικηγόρων Αθηνών κόβουν προεισπράξεις (δικαστηρίων και συμβολαίων) συνολικής αξίας μικρότερης των πεντακοσίων (500) ευρώ το μήνα και συνεχίζουν να παραπονιούνται, αξιώνοντας θεσμική κατοχύρωση και εγγυήσεις, όπως εμείς. 


το οποίο θα μπορούσε να έχει γραφτεί και σήμερα, παρά τα εννιά συναπτά χρόνια προεδρίας του Δ. Παξινού. Που θέλω να καταλήξω ; Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Εναλλακτικής Πρωτοβουλίας Δικηγόρων Θεσσαλονίκης Η απελευθέρωση θα έχει ως συνέπεια την κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών, την κατάργηση των γεωγραφικών περιορισμών, την κατάργηση μερισμάτων και  την ελεύθερη διαφήμιση. Αυτά τα μέτρα σημαίνουν ότι χάνουμε την εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς εισοδήματος καθώς πλέον δεν διασφαλίζεται, η ελάχιστη αμοιβή μας και θα δίνεται η δυνατότητα στις ισχυρές δικηγορικές εταιρίες να προσελκύουν τους εντολείς με διαφημίσεις και καταρχήν χαμηλή δαπάνη λόγω των εξευτελιστικών αμοιβών των συνεργατών. Έτσι από τη μια οι δικηγόροι θα ωθούνται σε βίαιη έξοδο από τη δικηγορία ενώ από την άλλη θα υπαλληλοποιούνται άνευ όρων στα νομικά καρτέλ που θα δραστηροποιούνται εμπορικά στη Δικαιοσύνη ως πολυεπαγγελματικές Ανώνυμες Εταιρίες. Οι ανεξάρτητοι μαχόμενοι δικηγόροι θα διαλυθούν και θα βάλουν οριστικά λουκέτο. Παράλληλα οι δικηγορικοί σύλλογοι που έφτασαν σε υψηλό επίπεδο κοινωνικής αναγνώρισης αλλά και να συντηρούν τις υπηρεσίες του Υπουργείου Δικαιοσύνης με τον κόπο πολλών γενεών δικηγόρων λόγω έλλειψης πλέον πόρων θα εξαφανιστούν. Ταυτόχρονα ισχυρό πλήγμα θα δεχθούν και τα ασφαλιστικά ταμεία. 

Ακόμη και εάν τα πράγματα είναι έτσι, α) δεν έχω κανένα προσωπικό πρόβλημα να "εξαφανιστεί" ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών και οι κατά τόπους αντίστοιχοι Σύλλογοι καθώς όσα χρόνια είμαι στο επάγγελμα ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι πρόκειται για το δικό μου σύλλογο αλλά μάλλον για το Μεγαλοδικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, β) η κατάργηση της ελάχιστης αμοιβής κινείται προς την κατεύθυνση της διευκόλυνσης της πρόσβασης των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων στο σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, γ) η ελεύθερη διαφήμιση μας μάρανε, τη στιγμή που δέκα δικηγόροι μονοπωλούν το προνόμιο της τηλεοπτικής παρουσίας σε κάθε πιασάρικη υπόθεση, ενώ δ) αυτό, σχετικά με τις μεγάλες δικηγορικές εταιρίες, ε) η υπαλληλοποίηση είναι μια πραγματικότητα πολλών ετών (πάνω από είκοσι), και στ) συμφωνώ ότι με την απελευθέρωση εμείς οι δικηγόροι χάνουμε την εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς εισοδήματος, όπως όλοι. Θα πρέπει να δουλεύουμε σαν ιάπωνες, όπως όλοι, άλλωστε. Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε εργασιακή ανασφάλεια, κακοπληρωμένη εργασία, τρελά ωράρια, όπως όλοι. Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που καταρρέει θεσμικά μέρα με τη μέρα. Δεν θέλω να εξαιρεθώ από αυτή. Δεν θέλω να μεταβιβάζεται κληρονομικά το αρχείο του συμβολαιογράφου ή η άδεια του φαρμακείου, δεν θέλω να δουλεύουν οικογενειάρχες στον ιδιωτικό τομέα δεκάωρα και να μην μπορούν να πληρώσουν τις προ ΔΝΤ συμφωνημένες υποχρεώσεις τους ενώ ο δικηγόρος του πωλητή σε μια μεταβίβαση ακινήτου αντικειμενικής αξίας 1.400.000 ευρώ να συνεχίσει να αμείβεται για την υπογραφή του και μόνο με 7.000 ευρώ. Με εφτά νομοθετικά κατοχυρωμένα χιλιάρικα για μισή ώρα ακρόασης μιας βαρετής ανάγνωσης απ' το συμβολαιογράφο που με τη σειρά του για τρεις ώρες δουλειά θα πάρει τα διπλά. Το θεωρώ προσβολή για όλα τα παιδιά που αλωνίζουν με τα μηχανάκια τους την Αθήνα απ' το πρωί μέχρι το βράδυ μεταφέροντας πίτσες ή ανταλλακτικά αυτοκινήτων ή φακέλους και που δουλεύοντας όλο το χρόνο αυτά τα λεφτά δεν θα τα βγάλουν. Το θεωρώ προσβολή για μένα και θέλω να αλλάξει. Πρέπει να αλλάξει. Η συντεχνία δεν με ενδιαφέρει, ούτε θα έπρεπε να ενδιαφέρει κανένα δικηγόρο ή φαρμακοποιό, ας μην απελευθερωθεί απλά το επάγγελμα, ας καταργηθεί κιόλας, γέμισε ο τόπος αεριτζήδες. Ως πρόεδρος και μοναδικό μέλος του μονομελούς σωματείου για την κατάργηση των Δικηγορικών Συλλόγων θεωρώ ότι "τίποτε δεν είναι αληθινό - όλα επιτρέπονται". 

  
Όταν οι θεσμικές κατακτήσεις έχουν από καιρό μετατραπεί σε άδεια κελύφη και η ασυδοσία των εργοδοτών δικηγόρων στις σχέσεις εκμετάλλευσης που διατηρούν με τους νέους "συναδέλφους" που απασχολούν ολοένα και μεγαλώνει, όχι μόνο παραμένοντας ατιμώρητη αλλά επικροτούμενη σιωπηρά από τα θεσμικά μας όργανα, όταν επί εννιά χρόνια ο Σύλλογος λειτουργούσε με τη σημιτική λογική του αυτόματου πιλότου καταθέτοντας διεθνείς μηνύσεις κατά του Μπλερ ή προσφυγές κατά του μνημονίου (και εκδίδοντας τα σχετικά δελτία τύπου) την ίδια στιγμή που η κατάθεση μιας αγωγής απαιτούσε κάποιες ημέρες τη συμμετοχή του καταθέτη σε ένα σκηνικό αναμονής για συσσίτιο κοσοβάρων προσφύγων στο κτίριο 2 που κρατούσε ολόκληρη μέρα - μιας αγωγής βέβαια που αν κατατεθεί σήμερα θα εκδικαστεί το 2013 - όταν η πραγματικότητα της διαδικασίας του αυτοφώρου είναι γνωστό ότι προσβάλλει από κάθε άποψη βασικά δικαιώματα αλλά και την ίδια την αξιοπρέπεια κατηγορουμένων και συνηγόρων και τίποτε δεν γίνεται, όταν οι υποψήφιοι σύμβουλοι του δικηγορικού συλλόγου σε θυμούνται τρεις μήνες προ των εκλογών στέλνοντάς σου sms - προσκλήσεις σε συγκεντρώσεις ξενοδοχείων για να "συζητήσουμε" τα προβλήματα μέχρι και τη μέρα των εκλογών όπου, συνωστισμένοι και όρθιοι σαν σε λαϊκή αγορά διαφημίζουν το χαμόγελό τους στο ισόγειο της Ακαδημίας και διαγωνίζονται ποιος θα αφήσει μεγαλύτερη ποσότητα κραγιόν σε περισσότερα μάγουλα σε ένα entry - pol αναγνωρισιμότητας και ύστερα από την εκλογή τους εξαφανίζονται μαγικά (το μόνο που μένει είναι ένα ίχνος στην επαγγελματική τους κάρτα "Σύμβουλος ΔΣΑ"), όταν οι αναβολές για ψύλλου πήδημα είναι κανόνας και η εκδίκαση της πλειοψηφίας των υποθέσεων περιορίζεται σε δεκάλεπτα σκετς παπαγαλίας όπου ο δικαστής κρατά το ρόλο της δασκάλας που σηκώνει τους μάρτυρες στον πίνακα, όταν οι δικηγόροι ουδεμία σχέση με την απονομή του δικαίου έχουν αλλά υποβιβάστηκαν από τα πράγματα σε επηρμένους πλασιέ διεκπεραίωσης οικονομικών διαφορών, όταν η ελεύθερη αγορά έχει επικρατήσει ήδη, κατά κράτος, ποιος ο φόβος της απελευθέρωσης του επαγγέλματος ; Ποια δικαιοσύνη εμπόρευμα, στην οποία είμαστε αντίθετοι ; Όταν καθημερινά επί χρόνια το λειτούργημά μας μετασχηματιζόταν σε στυγνή κερδοσκοπία με κάθε μέσο, που ήμασταν εμείς συνάδελφοι ; Έπρεπε να διαβάσουμε στις εφημερίδες για την απελευθέρωση για να αντιδράσουμε ; Έπρεπε το "κακό" να φτάσει στην πόρτα μας ; Το Μάιο του 2010 με τις περικοπές μισθών και συντάξεων διαταράχθηκε ο ύπνος του Συλλόγου ; Ο ύπνος του μέσου μαχόμενου ελεύθερου αυτοαπασχολούμενου δικηγόρου ; Και οι Σύλλογοι της επαρχίας που απέχουν για μήνες προσπαθώντας να διατηρήσουν την πελατεία στα περιφερειακά μαγαζάκια τους, και ο Σύλλογος των Αθηνών, έχασε η βενετιά βελόνι αν εξαφανιστούν. Πάντα εξαφανισμένοι ήταν, σε μια αθόρυβη γωνία, αδρανείς αλλά αμειβόμενοι. Μνημεία αδράνειας. Αράχνιασαν. Τώρα τέλος. Στο βάθος κήπος.