Χασάν

Το αντίθετο του ξύλινου λόγου έχει να κάνει με ένα αλογάκι, με τη ράχη απ' το δελφίνι βόλτα κρις κραφτ, με την Αριστερά, με την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, με τον εαυτό που σκηνοθετείς ως εικόνα σου, με την Κάιζερ βαρέλι, με το περιβάλλον που επιλέγεις να περνάς τα βράδια σου, αν φυσάει αέρας έξω, που θα βρούμε καρέκλα να κάτσεις, πόσο με τρομάζει εκείνο το κατηφορικό πάρκινγκ - σαν κορδέλα εργοστασίου, αλλά θερινά ήταν πάντα τ' ανάκτορα, τα Εξάρχεια γεμάτα απορίες, η μπύρα έπρεπε να ρέει φθηνή και οι παρέες να διαιωνίζονται μες τη νύχτα, η ποσότητα ποτέ δεν κέρδισε τη μία, την πιο όμορφη, την τόσο ωραία ακριβώς γιατί νόμιζε πως ήταν μέρος της ασχήμιας του όλου, ακριβώς γιατί δεν κατάλαβε πως έλαμπε μόνη σε κόσμο χωρίς ψεύτικα φώτα, χρυσή φτέρνα έξω απ' το αλκοόλ, σημάδι νίκης και αθανασίας ενός χάρου Πινόκιο, μιας ομορφιάς σαν βουτιά χωρίς πρέπει να σε βάθρα της Σαμοθράκης, αν είναι κρύο είναι όσο πρέπει, αν είναι ζούγκλα είμαι άγριο ζώο, αν είναι ύπνος είμαι όνειρο, ιδρώτας θα 'μουν και επαφή, γουλιά και εκπνοή καπνού απ' τη μύτη, υποβρύχια η αίσθηση με τα μάτια ανοιχτά, υγρό μπλε της έλλειψης οξυγόνου σε λίγο, της μήτρας, ενός γλυκού πριν - από το βάρος των απαιτήσεων, ζωή χωρίς τα ξυπνητήρια του αύριο, διακεκομμένη σαν σήριαλ που δεν βλέπει κανένας γιατί κανένας δεν πρωταγωνιστεί, βροχή χωρίς την ομπρέλα να υπάρχει σαν ιδέα, σταγόνες παρά μόνο στα τοιχώματα, ποτήρι στίβος που τρέχουν αθλητές βραδινοί, η νύχτα των Δουκακάρων και ο καιρός χωρίς ένα κορίτσι να τον λέει σε κανέναν, σβησμένοι όλοι οι δέκτες και οι κεραίες ανορθογραφίες για πάντα, μόνη καλλιγραφία η γλώσσα του σώματος - μια γύρα ακόμα - παντομίμα, κυλικείο χωρίς κτίριο, τι μας έδενε εμάς τότε και κάθε μέρα τότε εκεί κάθε που τι ήτανε, δεν ξέρει κανείς, ποιες τρομπέτες ακούγαμε στον ημιόροφο ποιανού πράγματος, γιατί εκεί - τον Φεβρουάριο λέει - καρδιά.