Festen

Αν πιστεύεις ότι κάποιες γυναίκες σου θυμίζουν ταινίες, τότε υπάρχουν και ταινίες που τις ερωτεύεσαι σαν γυναίκες. Πανέμορφες υπάρξεις που όλοι τις θέλουν ("Πολίτης Κέην") ή κορίτσια απ' το σχολείο ("Κοκτέηλ"), κάποια που δεν κατάλαβες ποτέ ("Χαμένη λεωφόρος") ή κάποια άλλη που μόνο στη φαντασία σου υπάρχει ("Old boy"), δεν έχει σημασία, οι ταινίες που σου αρέσουν έχουν ψυχή. Και ακριβώς όπως από ένα τυχαίο νεύμα ή ένα χαμόγελο μπορεί να βρεις τον έρωτα της ζωής σου, έτσι και από μια μόνο σκηνή μια ταινία μπορεί να καρφωθεί στο πρώτο σκαλί του κινηματογραφικού σου βάθρου. Η σκηνή της κατάρρευσης του ήρωα στο Festen είναι χρόνια που δεν μπορεί να βγει απ' το μυαλό μου, μαγική κινηματογραφική στιγμή. Λες και όλη η έπαρση του Τρίερ, στην (κινηματογραφική) ματαιοδοξία του οποίου οφείλει σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξή του το μανιφέστο του "Δόγμα 95", να οφείλεται στο γεγονός ότι έπρεπε ο Βίντερμπεργκ να γυρίσει τη συγκεκριμένη ταινία. Στην αρχή η σκηνή του χορού των άλλων σε προετοιμάζει για το ονειρικό καρουσέλ που πρόκειται να ακολουθήσει, είναι και η τελευταία μουσική που θα ακούσεις, το αυτί στη μοκέτα και έφυγες, δεν υπάρχει κανένα τρένο να έρχεται, όλα απομακρύνονται τώρα. Ο επόμενος ήχος είναι του τηλεφώνου, στο βάθος, κατά τα άλλα μόνο ψίθυροι, μέσα σου, είσαι σε λήθαργο, νομίζεις ότι θα πεθάνεις, η νεκρή σου αδερφή, η μεγάλη σου αγάπη, εσύ, εικόνες - στιγμές, το φως του αναπτήρα, μια φλόγα υπόθεση, η μια, η άλλη, θα ξυπνήσεις ή όχι, ποιος ξέρει, εικόνες, το τηλέφωνο, ασύλληπτο. Όλη η ταινία πριν εξηγεί τους λόγους αυτής σου της κατάρρευσης, όλα οδηγούν εκεί, πως οπτικοποιείται η λύτρωση - αν υπάρχει, η απώλεια, η παραίτηση, το αίσθημα της αναγέννησης. Δεν ξέρω, το μόνο που ξέρω είναι ότι τη βρήκα μεταγλωττισμένη.