Εναντίον όλων

Αρχίσαμε τώρα να προσωποποιούμε τον εχθρό, να θέλουμε να τον σκοτώσουμε με τα ίδια μας τα χέρια. Κάποιοι από μας καβαλάμε τα μηχανάκια και ψάχνουμε, κάτω απ' την Πατησίων, μέσα στη νύχτα, ανυπεράσπιστα αλλόδοξα θύματα, σε ένα μεταμοντέρνο ελληνικό κυνήγι της αλεπούς, να φτιάξουμε τον έξω κόσμο όπως τον έχουμε στο άρρωστο κεφάλι μας, να γεμίσουμε ένα ακόμη πεζοδρόμιο με αίματα, μια επιπλέον μάνα με ανείπωτο πόνο, μια σύντροφο μισή και φίλους δάκρυα. Ένστολα ζώα βγάζουν το άχτι τους στους διαδηλωτές, με μανία. Κάποια στιγμή, λίγους μήνες πριν, νόμιζα ότι όλα θα άρχιζαν εντελώς τυχαία, από μια στάση λεωφορείου, φερ' ειπείν. Ένας πρόσφατα απολυθείς με αρκετά ληξιπρόθεσμα δάνεια στην πλάτη του θα κάνει μια παρατήρηση σε κάποιον άλλο, σε μια στάση στην Πανεπιστημίου, επειδή τρώει τα νύχια του και τον αγχώνει. Ο άλλος θα αντιδράσει άσχημα, "άντε και γαμήσου και συ, σήμερα, παλιόπουστα", ένας καβγάς θα αρχίσει, ένας ταξιτζής θα σταματήσει για να τους χωρίσει, θα μπούνε κι άλλοι στη μέση και σιγά - σιγά η σύρραξη θα γενικευτεί σε όλη την πόλη, παρατημένα αμάξια στους δρόμους και κόσμος να δέρνει όποιον βρει μπροστά του, η Αθήνα σαλούν και η αστυνομία στο ρόλο του μπάρμαν. Δεν μπορούσα να φανταστώ βέβαια την ιστορία με τη βιντεοκάμερα μέσα στη νύχτα και το μαιευτήριο, δεν φτάνει ο νους μέχρι εκεί. Αλλά πλέον ξεκίνησε και άντε να το μαζέψεις. Τόσους μήνες όλος ο κόσμος ψιθυρίζει σε κάθε ευκαιρία ότι η κατάσταση "παραπάει", έβραζαν πολύ καιρό τα πράγματα για να φτάσουμε εδώ. Αρχίσανε μέσα στην εβδομάδα οι διάφοροι φορείς να συνδιαλέγονται για τις αιτίες και τους τρόπους δράσης. Ο δήμαρχος, αξιωματούχοι της αστυνομίας, ο Παπουτσής, υπουργοί, κόμματα, βγαίνουν στα ραδιόφωνα και προτείνουν, χαμός από τις προτάσεις. Στο μεταξύ, το κέντρο της Αθήνας είναι κάθε στιγμή της ημέρας ένα εν δυνάμει πεδίο μάχης, περπατάς και φοβάσαι τους μπάτσους, τους ξένους, τους κλέφτες, τις τσιγγάνες, τα κάθε λογής φασιστοειδή και τους αγανακτισμένους πολίτες, τους δρόμους με σκοτάδι, τις συγκεντρώσεις κάποιων και τις διαδηλώσεις άλλων, τον οδηγό που σου κορνάρει διαρκώς από πίσω, τον ίδιο σου τον εαυτό πως θα αντιδράσει όταν μπροστά από το Πολυτεχνείο αρχίζουν οι"δικοί" μας και κλωτσάνε την πραμάτεια των σκουρόχρωμων ξένων, θα πάρεις το μέρος των αδύναμων ή θα προσπεράσεις απλά, αποφεύγοντας κάθε ανάμειξη ; Σ' ένα βαγόνι του μετρό κάποιοι έδειραν σήμερα δυο μετανάστες και λένε ότι οι επιβάτες ενθάρρυναν τους δράστες, ως γνωστόν οι ξένοι δεν πρέπει να κάθονται στα καθίσματα των λεωφορείων ΜΑΣ, δεν πρέπει να ΜΑΣ κοιτάνε στα μάτια στο δρόμο, δεν πρέπει να ΜΑΣ πειράζουνε τα κορίτσια, να κάνουν φασαρία ή να μιλάνε στο κινητό τους στα μέσα μεταφοράς γιατί ΜΑΣ ενοχλούν, δεν τους καλέσαμε ΕΜΕΙΣ εδώ, δεν ΜΑΣ ρώτησαν αν τους θέλουμε, δεν τους θέλουμε πια, όταν υπήρχαν δουλειές τους ανεχόμασταν με την προϋπόθεση να δουλεύουν δωδεκάωρα και να κοιμούνται άμεσα για να ξαναδουλέψουν την επόμενη, τώρα δεν έχουμε δουλειές οπότε πούλο. Απαγορεύεται να διασκεδάζουν στη χώρα ΜΑΣ, να φλερτάρουν, να ζουν, να γιορτάζουν, να προσεύχονται στο θεό τους, κι αν δεν τους αρέσουν οι κανόνες μας να σηκωθούν και να φύγουν, όπως ακριβώς ήρθαν, εξαθλιωμένοι, να εξαφανιστούν, δεν θα λείψουν σε κανέναν ΜΑΣ εδώ. Εμείς έχουμε τον δικό ΜΑΣ τρόπο σκέψης, ζυγίζουμε τα πράγματα όπως μόνο εμείς ξέρουμε. Κλαίμε για τους νεκρούς από χέρι αλλόθρησκων αλλά όχι για αυτούς της Αστυνομίας. Ο διαδηλωτής δεν θα γίνει τηλεοπτικό σύμβολο, τα ήθελε και τα έπαθε, τι γύρευε στην πορεία ; Δεν ξέρει ότι θα του άνοιγαν το κεφάλι ; Ο οικογενειάρχης άλλο πράγμα, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας. Όλοι οι τηλεθεατές - ψηφοφόροι - καταναλωτές θα μπορούσαν να έχουν συνοδεύσει την ετοιμόγεννη σύζυγό τους στο μαιευτήριο μέσα στη νύχτα, όλοι είμαστε υποψήφια θύματα. Έξω οι ξένοι. Εμείς είμαστε τα θύματα, όχι αυτοί. Οι διαδηλωτές είναι από καιρό τώρα άλλα πλάσματα, σχετικά μειωμένης συμπάθειας στην κοινή γνώμη, εμείς είμαστε έθνος που τα βλέπουμε όλα στην τηλεόραση. Μειωμένης αξίας. Καμία ταύτιση. Άλλωστε, την Τετάρτη δεν βλέπαμε ειδήσεις, λόγω απεργίας, δεν θα μπορούσαμε να πονέσουμε όσους ξυλοκοπήθηκαν τόσο αναίτια στην πορεία. Γιατί δεν τους είδαμε. Δεν υπάρχει για μας ο πόνος τους. Είναι καιρός να βγούμε απ' τα σπίτια μας, να αρχίσουμε όλοι να κυνηγάμε όποιον θεωρούμε αιτία της δυστυχίας μας. Και να τον σκοτώσουμε.