Radiohead

Κάνοντας τσουλήθρα μέσα στα ουράνια τόξα του προηγούμενου δίσκου σφύριζαν hit the bottom and escape και είχαν κάθε δικαίωμα σε αυτό γιατί είχαν προηγουμένως δηλώσει ότι your eyes - they turn me. Έχοντας ρίξει ένα γύρο σε όποιον άλλο πιστεύει ότι είναι μουσικός γιατί he lives under a waterfall ή ο,τιδήποτε άλλο softcore τσόντας σκηνικό του αρέσει για να παίζει τη μελιστάλαχτη λύρα του, συνεχίζουν ακούραστοι και μόνοι. Ένα κοριτσάκι με γυαλιά σήμερα - κάπου πέντε ετών - σε ένα πεζούλι στου Γκύζη, όριο της αυλής μιας εκκλησίας, το χιούμορ του Τακέσι Κιτάνο, η γραφή του Αρανίτση κι αυτοί - έδεσε το γλυκό του Πάσχα, ψηλέ. Η δική τους τσουλήθρα δεν ήταν ποτέ μια καθοδική καμπύλη στηριγμένη στο νόμο της βαρύτητας, τίποτε παιδικό και καμία χαρά. Μουσική μοναξιάς μαραθωνοδρόμου, ένα αόρατο γουόκμαν βηματισμού κι εσύ ο Αιθίοπας που κοντεύει να τερματίσει, το κόψιμο της κορδέλας η αλλαγή της ζωής σου όλης. Είμαστε όλοι παράξενα ψάρια, φωσφοριζέ της αβύσσου, (δεν) ψάχνουμε για κάποιον ή κάτι να του πούμε I 'll follow where you lead και να μην το πιστεύουμε, να το ξεχάσουμε αμέσως. Να το πούμε έτσι. Όπως πάμε εκκλησία για την ανάσταση, με τα καλά μας. Όπως βάζουμε πιτζάμες για να πέσουμε να κοιμηθούμε και παντόφλες μέσα στο σπίτι. Από συνήθεια. Κανείς δεν ακούει Radiohead από συνήθεια. Μόλις βάλεις το καινούριο άλμπουμ και ακούσεις το πρώτο λεπτό του bloom θα καταλάβεις τι σημαίνει κάτι να ανθίζει. Σε αντιδιαστολή θα νιώσεις και το ρήμα μαραίνομαι, ανάσταση και ορθοδόξων πάσχα σε μη βυζαντινή υπόκρουση. Και το ράδιο μέσα στο κεφάλι σου δεν θα κλείσει ποτέ.