Πριν ένα χρόνο και κάτι πάλι είχε εκραγεί ένα ισλανδικό ηφαίστειο, όπως και τώρα, πάλι οι εφημερίδες έγραφαν ότι η οικονομία μας είναι ένα βήμα πριν από την κατάρρευση, πάλι η λέξη "χρεωκοπία" στοίχειωνε κάθε πολιτική τοποθέτηση, πάλι η έννοια του υπερεπείγοντος κινδύνου επέβαλε την ανάγκη λήψης δύσκολων οικονομικών αποφάσεων, πάλι σαστισμένοι οδηγηθήκαμε στην αποδοχή μιας "συμφωνίας", η οποία, όπως αποδείχθηκε, δεν επέφερε καμία λύση, παρά μόνο μια ετήσια παράταση στο δημοσιονομικό μας δράμα. Φαίνεται πως η υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου θα γίνεται επετειακά, κάθε άνοιξη, πάντα στο χείλος του γκρεμού, κάθε χρόνο και μια καινούργια κρατική συμφωνία με τους πιστωτές, μια γενναία μείωση αποδοχών, ένα νέο ντεμαράζ ανεργίας, μια σούπερ ευκαιρία για γενική ιδιωτικοποίηση δημοσίων αγαθών.
Προκειμένου να γίνει τάληρα η σοβαρότητα της κατάστασης στον απλό κοσμάκη επιλέγονται διάφορα λεκτικά σχήματα για να περάσει το δυσκολοχώνευτο μήνυμα, π.χ. πέρυσι το περίστροφο ήταν ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, κατά τη χιτσκοκική ιδέα του "πως μπορείς εύκολα να κρατήσεις αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού ; Βάζεις δυο ηθοποιούς να κουβεντιάζουν καθισμένοι σε ένα τραπέζι - δεν μας ενδιαφέρει και τόσο ο διάλογος που γίνεται - έχοντας τοποθετήσει κάτω από αυτό μια ωρολογιακή βόμβα". Φέτος θα βρεθεί χωρίς αμφιβολία κάποιος καλυτερος παραλληλισμός : είτε η χώρα θα είναι στριμωγμένη στα σκοινιά και θα πρέπει να βρούμε τα ψυχικά αποθέματα σαν κοινωνία ή οικονομία να αντεπιτεθούμε, ένας Νεοέλληνας Ρόκι με τη μούρη κρέας αλλά με τον αντίπαλο νοκ άουτ στην τελική σκηνή του έργου, είτε θα προχωρήσουμε με πιο λόγια σχήματα του στυλ "δημοσιονομική κατοχή" τα οποία όμως δύσκολα επικοινωνούνται στα καφενεία του Καματερού λόγω του δυσθεώρητου ύψους της σκέψης της συνταγματολογικής τους πηγής, είτε θα ακολουθηθεί η μέθοδος των αναλογιών από παραδείγματα του φυσικού κόσμου (πλάσματα σαν το σκορπιό που τρώνε τμήματά τους για να επιβιώσουν σε κατάσταση που απειλούνται θανάσιμα κ.λ.π.).
Ακόμη κι αν έρθουμε αντιμέτωποι με το δίλλημα του δύσμοιρου μοναχικού ορειβάτη που γκρεμοτσακίστηκε και τώρα το ένα του πόδι έχει καταπλακωθεί από ένα βράχο που φαντάζει ταφόπλακα, αν θα επιλέξουμε δηλαδή την ασύλληπτα επώδυνη λύση του να κόψουμε το πόδι μας μπας και κατορθώσουμε να μετακινηθούμε προς βοήθεια ή αν θα συμφιλιώθούμε με το αναπόφευκτο, είναι πλέον διάχυτη η γενική αίσθηση ότι σε κανα χρόνο από τώρα πάλι στο χείλος του γκρεμού θα είμαστε, πάλι θα πρέπει να κοπούν στο μισό οι ήδη κομμένες στο μισό συντάξεις, πάλι θα περικοπούν οι περικεκομμένοι μισθοί δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, και τον επόμενο χρόνο θα συζητούμε παγιδευμένοι στο μαγγανοπήγαδο των αγορών τις ίδιες κουβέντες με την ίδια με σήμερα έλλειψη ψυχραιμίας και καθαρής σκέψης.
Μέσα σ' αυτό το κοινωνικό πλαίσιο της γενικευμένης καχυποψίας σχετικά με την επιτυχία του μνημονίου ΙΙ ή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος ή όπως αλλιώς θέλει "επικοινωνηθεί" το περίφημο οικονομικό πόνημα που ήδη πυρετωδώς ετοιμάζεται να σκάσει στα μούτρα μας, πέρασα χθες το βραδάκι απ΄την πλατεία Συντάγματος. Στη μεσαιωνική Βρετανία, λέει ο δεσμοφύλακας Θόρτον στην ομώνυμη του τίτλου ταινία, το προηγούμενο της εκτέλεσης βράδυ οι δεσμοφύλακες του μελλοθάνατου έδιναν ένα πάρτυ, κάτι σαν γιορτή προς τιμήν του. Ποιος ξέρει γιατί καθιερώθηκε κάτι τέτοιο, το μόνο σίγουρο είναι ότι το επόμενο πρωί η τελετουργία της θανατικής ποινής ακολουθούνταν κατά γράμμα. Η ταινία μεταφράστηκε ως "Ο χορός των τεράτων" και νομίζω ότι το κλίμα που επικρατούσε χθες στην πλατεία Συντάγματος ήταν αυτό ακριβώς : Όχι άλλη (ενιαύσια ή όχι, δεν έχει σημασία) παράταση στη συλλογική αγωνία, δεν πάει άλλο, δεν αντέχουμε άλλο.
Καμία πρόταση, τίποτα. Απλά άρνηση. Αποφασίσαμε ότι δεν θα δώσουμε απάντηση σε κανένα δίλλημα, mute. Τέρμα οι multiple choice απαντήσεις.
Ξυπνήσαμε, ψεύτες, κλέφτες, εν χορώ.
Εκτελέστε μας αύριο, έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη. Αθώοι ή ένοχοι δεν έχει καμιά σημασία πλέον. Δεν θυμόμαστε τίποτε απ' το έγκλημα. Η μπίλια έκατσε στη θανατική ποινή, το πήραμε απόφαση, έτσι ειν' η ζωή. Ένα πολύχρωμο πάρτι σαν να μην υπάρχει αύριο. Τα πράγματα έχασαν το νόημά τους. Κολλημένοι στο χείλος του γκρεμού περισσότερο απ' όσο αντέχουμε, λογικό να τη δούμε σαν βατήρα πισίνας τη δουλειά. Φταίνε τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, οι πολιτικοί ηγέτες, οι επιχειρηματίες, οι εργολάβοι, τα ρετιρέ του δημοσίου, οι μπάτσοι, οι διεθνείς αγορές, ο κρατισμός, όλοι. Και εμείς, πιθανότατα. Πάρτι τύψεων και η μπύρα να ρέει, πάρτι εργένηδων πριν από γάμο συμφέροντος, μια γιορτή στις 20.5 των οπαδών του βλάκα που τρέλανε την Αμερική ότι η αυλαία πέφτει στις 21.5.2011. Τι ενώνει όλους αυτούς τους 20.000, 30.000 ετερόκλητους που μαζευτήκαμε χθες ; Η αίσθηση ότι τώρα πια, δεν γίνεται τίποτα. Γιορτή μοιρολατρείας, πάλι σήμερα, στις 18.00΄ όλοι στο Σύνταγμα. Σαν τελευταία ευκαιρία εκτόνωσης, σαν πενταήμερη στη Ρόδο ενός παιδιού που ξέρει ότι από Σεπτέμβρη θα γίνει μπάτσος.
Προκειμένου να γίνει τάληρα η σοβαρότητα της κατάστασης στον απλό κοσμάκη επιλέγονται διάφορα λεκτικά σχήματα για να περάσει το δυσκολοχώνευτο μήνυμα, π.χ. πέρυσι το περίστροφο ήταν ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, κατά τη χιτσκοκική ιδέα του "πως μπορείς εύκολα να κρατήσεις αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού ; Βάζεις δυο ηθοποιούς να κουβεντιάζουν καθισμένοι σε ένα τραπέζι - δεν μας ενδιαφέρει και τόσο ο διάλογος που γίνεται - έχοντας τοποθετήσει κάτω από αυτό μια ωρολογιακή βόμβα". Φέτος θα βρεθεί χωρίς αμφιβολία κάποιος καλυτερος παραλληλισμός : είτε η χώρα θα είναι στριμωγμένη στα σκοινιά και θα πρέπει να βρούμε τα ψυχικά αποθέματα σαν κοινωνία ή οικονομία να αντεπιτεθούμε, ένας Νεοέλληνας Ρόκι με τη μούρη κρέας αλλά με τον αντίπαλο νοκ άουτ στην τελική σκηνή του έργου, είτε θα προχωρήσουμε με πιο λόγια σχήματα του στυλ "δημοσιονομική κατοχή" τα οποία όμως δύσκολα επικοινωνούνται στα καφενεία του Καματερού λόγω του δυσθεώρητου ύψους της σκέψης της συνταγματολογικής τους πηγής, είτε θα ακολουθηθεί η μέθοδος των αναλογιών από παραδείγματα του φυσικού κόσμου (πλάσματα σαν το σκορπιό που τρώνε τμήματά τους για να επιβιώσουν σε κατάσταση που απειλούνται θανάσιμα κ.λ.π.).
Ακόμη κι αν έρθουμε αντιμέτωποι με το δίλλημα του δύσμοιρου μοναχικού ορειβάτη που γκρεμοτσακίστηκε και τώρα το ένα του πόδι έχει καταπλακωθεί από ένα βράχο που φαντάζει ταφόπλακα, αν θα επιλέξουμε δηλαδή την ασύλληπτα επώδυνη λύση του να κόψουμε το πόδι μας μπας και κατορθώσουμε να μετακινηθούμε προς βοήθεια ή αν θα συμφιλιώθούμε με το αναπόφευκτο, είναι πλέον διάχυτη η γενική αίσθηση ότι σε κανα χρόνο από τώρα πάλι στο χείλος του γκρεμού θα είμαστε, πάλι θα πρέπει να κοπούν στο μισό οι ήδη κομμένες στο μισό συντάξεις, πάλι θα περικοπούν οι περικεκομμένοι μισθοί δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, και τον επόμενο χρόνο θα συζητούμε παγιδευμένοι στο μαγγανοπήγαδο των αγορών τις ίδιες κουβέντες με την ίδια με σήμερα έλλειψη ψυχραιμίας και καθαρής σκέψης.
Μέσα σ' αυτό το κοινωνικό πλαίσιο της γενικευμένης καχυποψίας σχετικά με την επιτυχία του μνημονίου ΙΙ ή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος ή όπως αλλιώς θέλει "επικοινωνηθεί" το περίφημο οικονομικό πόνημα που ήδη πυρετωδώς ετοιμάζεται να σκάσει στα μούτρα μας, πέρασα χθες το βραδάκι απ΄την πλατεία Συντάγματος. Στη μεσαιωνική Βρετανία, λέει ο δεσμοφύλακας Θόρτον στην ομώνυμη του τίτλου ταινία, το προηγούμενο της εκτέλεσης βράδυ οι δεσμοφύλακες του μελλοθάνατου έδιναν ένα πάρτυ, κάτι σαν γιορτή προς τιμήν του. Ποιος ξέρει γιατί καθιερώθηκε κάτι τέτοιο, το μόνο σίγουρο είναι ότι το επόμενο πρωί η τελετουργία της θανατικής ποινής ακολουθούνταν κατά γράμμα. Η ταινία μεταφράστηκε ως "Ο χορός των τεράτων" και νομίζω ότι το κλίμα που επικρατούσε χθες στην πλατεία Συντάγματος ήταν αυτό ακριβώς : Όχι άλλη (ενιαύσια ή όχι, δεν έχει σημασία) παράταση στη συλλογική αγωνία, δεν πάει άλλο, δεν αντέχουμε άλλο.
Καμία πρόταση, τίποτα. Απλά άρνηση. Αποφασίσαμε ότι δεν θα δώσουμε απάντηση σε κανένα δίλλημα, mute. Τέρμα οι multiple choice απαντήσεις.
Ξυπνήσαμε, ψεύτες, κλέφτες, εν χορώ.
Εκτελέστε μας αύριο, έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη. Αθώοι ή ένοχοι δεν έχει καμιά σημασία πλέον. Δεν θυμόμαστε τίποτε απ' το έγκλημα. Η μπίλια έκατσε στη θανατική ποινή, το πήραμε απόφαση, έτσι ειν' η ζωή. Ένα πολύχρωμο πάρτι σαν να μην υπάρχει αύριο. Τα πράγματα έχασαν το νόημά τους. Κολλημένοι στο χείλος του γκρεμού περισσότερο απ' όσο αντέχουμε, λογικό να τη δούμε σαν βατήρα πισίνας τη δουλειά. Φταίνε τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, οι πολιτικοί ηγέτες, οι επιχειρηματίες, οι εργολάβοι, τα ρετιρέ του δημοσίου, οι μπάτσοι, οι διεθνείς αγορές, ο κρατισμός, όλοι. Και εμείς, πιθανότατα. Πάρτι τύψεων και η μπύρα να ρέει, πάρτι εργένηδων πριν από γάμο συμφέροντος, μια γιορτή στις 20.5 των οπαδών του βλάκα που τρέλανε την Αμερική ότι η αυλαία πέφτει στις 21.5.2011. Τι ενώνει όλους αυτούς τους 20.000, 30.000 ετερόκλητους που μαζευτήκαμε χθες ; Η αίσθηση ότι τώρα πια, δεν γίνεται τίποτα. Γιορτή μοιρολατρείας, πάλι σήμερα, στις 18.00΄ όλοι στο Σύνταγμα. Σαν τελευταία ευκαιρία εκτόνωσης, σαν πενταήμερη στη Ρόδο ενός παιδιού που ξέρει ότι από Σεπτέμβρη θα γίνει μπάτσος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου