Η λιθουανική σχολή ηττήθηκε μέσα στο «σπίτι» της από τα Σκόπια του Αμερικανού Μπο ΜακΚάλεμπ (67-65) κι έμεινε εκτός τετράδας! Η πρώτη φράση της ανταπόκρισης του απεσταλμένου-μας-στη-Λιθουανία υπό τον τίτλο "Τέτοιο κάζο δεν ξανάγινε" τα λέει όλα. Αρχικά, βέβαια, είναι η επιλογή του τίτλου που θυμίζει δικηγορικά τρικ του στυλ "δεν τον σκότωσα εγώ, το όπλο εκπυρσοκρότησε", λες και θα έβγαινε ποτέ καμιά εγχώρια αθλητική εφημερίδα το 2006, μετά τον ημιτελικό εθνικό μας θρίαμβο στο Παγκόσμιο, Ελλάδα - ΗΠΑ (101 - 95) με πρωτοσέλιδο "Απίστευτο στραπάτσο των Αμερικανών". Ύστερα, ήδη από την πρώτη πρόταση αντιστρέφεται συντακτικά υποκείμενο και αντικείμενο σε μια προσπάθεια να απαξιωθεί εμμέσως το μικρό μπασκετικό θαύμα μιας χώρας δύο εκατομμυρίων ψυχών - σκοπιανοί είναι, μωρέ, ο άγραφος κανόνας που θέλει τους νικητές δικαιωματικά να αποτελούν τα υποκείμενα των σχετικών με το ματς προτάσεων (π.χ. "Σας γαμήσαμε χθες") μπορεί να υποχωρήσει, δεν θα μας πει και κανένας τίποτα - βάζουμε και λίγο από γενική αντιαμερικανισμού (του Αμερικανού Μπο ΜακΚάλεμπ) ή παλαιομοδίτικη γενική (εποχή του Γκάλη) για να φτάσουμε δια της εις άτοπον απαγωγής στον πυρήνα της είδησης : Η λιθουανική σχολή έμεινε εκτός τετράδας. Είδηση ήττας κάποιων και όχι νίκης κάποιων άλλων, δεν κέρδισαν οι μεν, έχασαν οι δε. Και ποιος πέρασε στους 4 ; Μια ομάδα με τα χρώματα του Αθηναϊκού, πως τη λένε, ρε γαμώτο, εδώ το έχω ... ρε, σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει το θέμα, ποιος θυμάται Τζαλακώστα και Χατζηαγγελή να έρχονται ισόπαλοι 0 - 0 με Μάντσεστερ στο Όλντ Τράφορντ ; Εκτός από την εθνικομίζερη εκδοχή παρουσίασης της είδησης υπάρχει και η ευρωπαϊκή τάση, η υπεράνω, και καλά, ας την πούμε τηλεγραφική. Φαίνεται ότι από τη μαύρη εκείνη μέρα που χάσαμε πέρα για πέρα δίκαια από το καμάρι του Βαλκανικού Βύρωνα κάτι έχει σπάσει μέσα μας, νικάνε οι πούστηδες οι Σκοπιανοί συνέχεια και δεν μπορούμε να χαρούμε τη γιορτή του μπάσκετ από την κακία μας. Μοναδική και επάξια εκπρόσωπος του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ στην τετράδα του ευρωπαϊκού (η Σερβία δεν έχει καμία τύχη σήμερα, όπως και μεις) έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα εξαιρετικά δεμένο σύνολο που πρέπει να ματώσει κανείς για να κερδίσει, και αν (βλ. με Ρωσία, στον πόντο), την ίδια ώρα που η επίσημη αγαπημένη θα παίζει για τις θέσεις 5 - 8. Κολλημένοι στις εθνικιστικές μας κάβλες, με τους σπορκάστερς της κρατικής να είναι τυφλά προσδεδεμένοι στο άρμα των επίσημων θέσεων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής (να ' ναι ο φόβος των μετατάξεων ;), αρνούμαστε να απολαύσουμε το ίδιο το παιχνίδι και τις χαρές του, τη μεγάλη φετινή μπασκετική έκπληξη. Γουστάρω τρελά ημιτελικό με Ισπανία, γουστάρω γείτονα, απ' το πουθενά έρχεται το αουτσάιντερ να σβήσει το επηρμένο χαμόγελο του φλωροΓκασόλ, οι αδερφές μπρόγιερ ταυρομάχοι, να τον πατήσουνε κάτω το Ναβάρο, αρχίδια μπόμπερ, μια πούστικη αγκωνιά εκτός φάσης στα πλευρά του Ρούντι, εκείνο το αδελφοτριάρι, κριάρι, τρυποκάρυδος, ό,τι είναι, να το σηκώσουνε κιόλας, γιατί όχι ; Pe - ro A - ntic ολέ ολέ ολέ, και τέτοια. Και δεν μιλάει στο κινητό με το Μάκαρο και double double. Αλλά όχι, άμα είμαι κάτω απ' τα σκόπια να το χέσω και το ευρωμπάσκετ και όλα, ευρωομόλογο και ΕΤ 1 χιονάκια. Δεν θα τον δω τον ημιτελικό - έχω τηλεδιάσκεψη.