Ο Σλαβόι Ζίζεκ στην προσπάθειά του να καταρρίψει έλλογα ένα ένα τα επιχειρήματα που αρθρώνουν όσοι επιτίθενται εναντίον του κινήματος που επιθυμεί την κατάληψη της Wall street επιστράτευσε ένα παλιό αστείο από τη Λαϊκή Δημοκρατίας της Γερμανίας : ένας Γερμανός εργαζόμενος παίρνει μια θέση εργασίας στη Σιβηρία. Γνωρίζοντας πώς όλα τα μηνύματα θα διαβάζονται από λογοκριτές, λέει στους φίλους του: "Ας θεσπίσουμε ένα κώδικα: αν ένα γράμμα που θα πάρετε από μένα είναι γραμμένο με το συνηθισμένο μπλε μελάνι, θα λέει την αλήθεια, αν είναι γραμμένο με κόκκινο μελάνι, θα είναι ψεύτικο." Μετά από ένα μήνα, οι φίλοι του πήραν το πρώτο γράμμα γραμμένο με μπλε μελάνι:" Όλα είναι υπέροχα εδώ: τα καταστήματα είναι γεμάτα, τα τρόφιμα είναι άφθονα, τα διαμερίσματα είναι μεγάλα και με καλή θέρμανση, οι κινηματογραφικές αίθουσες προβάλλουν έργα από τη Δύση, υπάρχουν πολλά όμορφα κορίτσια έτοιμα για μια ερωτική περιπέτεια-το μόνο πράγμα που δεν είναι διαθέσιμο είναι το κόκκινο μελάνι. για να συνεχίσει ισχυριζόμενος Και δεν είναι αυτή η κατάσταση μας μέχρι τώρα; Έχουμε όλες τις ελευθερίες που θέλει κάποιος, το μόνο που λείπει είναι το κόκκινο μελάνι: αισθανόμαστε ελεύθεροι, επειδή μας λείπει η ίδια η γλώσσα για να αρθρώσουμε την ανελευθερία μας. Εκείνο που αυτή η έλλειψη του κόκκινου μελανιού σημαίνει είναι ότι, σήμερα, όλοι οι βασικοί όροι που χρησιμοποιούμε για να ορίσουμε την παρούσα σύγκρουση είναι λάθος όροι που περιπλέκουν την αντίληψή μας, αντί να μας επιτρέπουν να σκεφτούμε.” καταλήγοντας αισιόδοξα ότι η έμπρακτη συμμετοχή στο κίνημα μας προσφέρει απλόχερα την κόκκινη μελάνη που μας λείπει. Η παρατήρηση της έλλειψης των απαραίτητων εκείνων γλωσσικών εργαλείων, ενός κινηματικού μετά - λόγου ο οποίος θα αποτελέσει αφ΄ενός τον επίλογο της παρούσας κατάστασης και αφ' ετέρου την αρχή μιας καινούργιας συλλογικής αφήγησης είναι βέβαια εύστοχη, εντούτοις παραμένει περιγραφική στο βαθμό που η έλλειψη μιας καινούριας κοινής γλώσσας δεν μπορεί να ιδωθεί αποκομμένη από τις αιτίες που σήμερα δυσχεραίνουν ή καταργούν πλήρως τη δημιουργία ευρύτερων κοινωνικών συλλογικοτήτων, από τις οποίες ακριβώς περιμένουμε την άρθρωση ενός νέου πολιτικού λόγου.
Κινούμενα μέσα στα όρια του παραπάνω πλαίσιου, τρία πράσινα υπουργικά πουλάκια την Κυριακή που πέρασε δεν πήγαν εκκλησία - παρά το ότι το θυλυκό είναι πουλάκι και των θρησκευμάτων - αλλά μας έστειλαν από κοινού μια επιστολή από τη σιβηρία της κυβερνητικής εξουσίας, την οποία το σύνολο του αστικού Τύπου προώθησε στους παραλήπτες ως δήθεν γραμμένη με κόκκινη μελάνη. Χαρακτηριστικό είναι το εξής απόσπασμα : Βαφτίστηκε «κοινωνία» η κάθε συντεχνία, ενώ στην πραγματικότητα οι
κοινωνοί καλούνταν να πληρώσουν τα αιτήματα των συντεχνιών, που μόνιμα
και σταθερά γίνονταν δεκτά. Οι λέξεις, λοιπόν, έχασαν το νόημά τους και
επιλογές με υψηλό κοινωνικό κόστος εμφανίζονταν μέσα σε αυτό το
ιδιότυπο «matrix» ως «κοινωνικές κατακτήσεις», ενώ στην πραγματικότητα
η χώρα απλά δανειζόταν και αργά ή γρήγορα θα πλήρωνε «τα σπασμένα». (Σημειώνεται ότι σκοπός, εδώ, δεν είναι η ανάδειξη του συνόλου των θεμελιωδών αντιφάσεων που ακυρώνουν πλήρως το νόημα τούτης της ερωτικής προς την "ουσιαστική" αστική δημοκρατία επιστολής, όπως το αρανίτσειο εν ονόματι, το κλείσιμο του ματιού - κάλεσμα σε ύποπτους κοινωνικούς αυτοματισμούς ή το πολιτικό παρελθόν ενός εκάστου των επιστολογράφων.) Η ως άνω επιστολή αποτελεί την πλέον πρόσφατη προσπάθεια της εγχώριας πολιτικής ελίτ να πείσει σχετικά με την ικανότητά της να "μιλήσει" τα πράγματα με το όνομά τους, να διαλύσει κάθε είδους προϋπάρχουσα παρανόηση νοημάτων και σύγχυση εννοιών, να φυτέψει ένα δεντράκι νέου πολιτικού λόγου στον ίδιο ακριβώς λάκκο που άφησε το ξερίζωμα του παλιού ξύλινου αντίστοιχου δια της αναγκαστικής παραδοχής ότι "οι λέξεις, λοιπόν, έχασαν το νόημά τους". Παρά το ότι το θηλυκό πουλάκι είναι και της δια βίου μάθησης, εδώ μπορούμε να πούμε ότι δεν διάβασε το μάθημά του :δημιουργοί της νέας γλώσσας που θα μας απελευθερώσει από τα δεσμά του χρηματοπιστωτικού μας μαρτυρίου δεν μπορεί να είναι οι για δεκαετίες και χρόνια δεσμοφύλακες, όσοι έχτισαν πολιτικές καριέρες αναμασώντας φωτογενώς από τηλεοράσεως όλα τα κλισέ τσιτάτα που τώρα βολικά για τους ίδιους ονοματίζουν "παρανοήσεις", όσοι θεμελίωσαν την κοινωνική τους ύπαρξη σε αυτό το ιδιότυπο "matrix" δεν μπορεί παρά να καταρρεύσουν μαζί του. Απαραίτητη προϋπόθεση της ύπαρξης του νέου πολιτικού λόγου είναι ο εκφέρων αυτόν να είναι ικανός (δυνητικά) να πείσει. Πράσινα πουλάκια δεν μιλάνε ανθρώπινα, πολλώ δε μάλλον δεν γράφουν με κόκκινη μελάνη, αυτό το ξέρουν και τα νήπια.
Αν οποιαδήποτε εγχώρια από-τα-πάνω προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου πολιτικού αφηγήματος είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένη να απορριφθεί ως ψευδεπίγραφη, δεν μπορούμε εύκολα να ισχυριστούμε ότι με τους ευρωπαίους εταίρους μας ισχύει ακριβώς το ίδιο.
Σημερινό δημοσίευμα του Reuters διαρρέει ενόψει της ευρωπαϊκής συνόδου της 23ης Οκτωβρίου την υπό συζήτηση πρόταση για δημουργία ενός οργάνου υπό την προεδρία του γερμανού Horst Reichenbach στο οποίο θα εκχωρηθούν αρκετές εκτελεστικές αρμοδιότητες του ελληνικού κράτους [ενδεικτικά αναφέρονται εκείνες της εκποίησης δημόσιας περιουσίας (οι λεγόμενες αποκρατικοποιήσεις, με όρους τρέχουσας πολιτικής ορολογίας)]. Το όργανο αυτό που καλείται "task force", σύμφωνα με την εν λόγω πρόταση, θα εγκατασταθεί μόνιμα στη χώρα και θα αναλάβει την υλοποίηση όσων εγγράφως αποδέχτηκε η ελληνική κυβέρνηση αλλά δεν είχε την ειλικρινή βούληση να πραγματώσει, εξαιτίας ίσως αυτού που άλλοι λένε "φόβο πολιτικού κόστους" και άλλοι τσίπα, κάποιοι και ρεαλιστικό σχέδιο. Ο κίνδυνος να εμπλουτιστεί ο μετα - πολιτικός μας λόγος με όρους όπως "διεθυντήριο", "αποικιακός", "μετασυνταγματικοί θεσμοί", μετακράτος κ.λ.π. είναι πλέον περισσότερο από ορατός, είναι εδώ.
Δεν είναι όμως αυτός ο κινηματικός μετα - λόγος στον οποίο αναφέρεται και τον οποίο καλωσορίζει ο σλοβένος φιλόσοφος, η ευκαιρία υπάρχει ακόμη και δεν είμαστε μόνοι μας. Ο αυριανός πολιτικός λόγος δεν μπορεί παρά να αρθρωθεί αύριο. Στο δρόμο. Ό,τι ειπωθεί σήμερα είναι αέρας. Γενική απεργία ! Όλοι στο δρόμο αύριο, να βρούμε τα λόγια.