Το φάντασμα

Παρασκευή απόγευμα, η κόρη μου στο καθισματάκι της πίσω και εγώ να οδηγώ. Μόνοι μας στο αυτοκίνητο, οι δυο μας πηγαίνουμε στην παιδίατρο. Καθόλου μόνοι μας στο δρόμο, η Κηφισίας δεν περπατάει καθόλου. Μιλάμε λίγο - κάτι χαζά - πως πάει στο σταθμό, αν κρυώνει - δεν έχει πια πυρετό - αν της αρέσει το τραγούδι που ακούμε ... Κουβέντες μηχανικές ενός πατέρα με το μυαλό του αλλού, κουρασμένου, το κινητό να κουδουνίζει, να αγχώνομαι αν θα έχουμε φτάσει παρά τέταρτο, αν θα βρω να παρκάρω, μαλακίες. Κάθεται στο κάθισμά της ακριβώς πίσω μου και δεν βλέπω το πρόσωπό της, ίσως αν καθόταν διαγώνια στου αδερφού της, αν την κοίταζα που και που απ' τον καθρέφτη να μην σκεφτόμουν όλες αυτές τις βλακείες ... την έχει αυτή την επίδραση πάνω μου, μέσα μου. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή στο ύψος του Πρέζιντεντ φωνάζει κοίταααα, μπαμπά κοίτααα, η χαρά της δεν λέγεται. Εγώ δεν καταλαβαίνω, είναι η αλήθεια. Γυρίζω πίσω να βρω που δείχνει, να πιάσω το θέμα της, δείχνει δεξιά και μπροστά, έχει βραδιάσει και έξω απ' το ξενοδοχείο έχουν στολίσει ένα έλατο, περίεργο δέντρο είναι η αλήθεια, μωβ μπλε φωτάκια. Αρχίζει η μικρή μου να λέει για τα Χριστούγεννα, έρχονται τα Χριστούγεννα μου λέει, χαίρεται, χτυπιέται ολόκληρη. Χαμογελάω. Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί ακόμα. Δεν είχα προλάβει. Ένιωσα αμήχανα, σαν να μου είπε "είναι όμορφη η ζωή ρε βλάκα, ξύπνα". Και ξύπνησα. Η υπόλοιπη διαδρομή δεν ήταν όπως πριν : μου τραγούδησε ό,τι χριστουγεννιάτικο έχει μάθει απ' τις δασκάλες της, το ραδιόφωνο έκλεισε, ο Άη Βασίλης δεν φέρνει δώρο χωρίς γράμμα, ο Νικόλας δεν ξέρει τι δώρο θέλει γιατί είναι μικρός, μιλούσαμε και για όσα βλέπαμε απ' το παράθυρο στο μεταξύ. Εντυπωσιάστηκε απ' το δρομέα, στο Χίλτον, κόλλησε, ρώταγε, μάλλον της άρεσε. Είναι κάποιος που τρέχει, κοίτα, είναι σαν να τρέχει. Έδειξε να καταλαβαίνει την κίνηση, μάλλον συγκαταβατικά. Ύστερα, γεμάτη σιγουριά, είναι φάντασμα μπαμπά, όχι φάντασμα αγάπη μου, άγαλμα. Ναι, άγαλμα. Μπερδεύει το άγαλμα και το φάντασμα, καιρό τώρα, απ' όταν πήγαμε στο μουσείο. Όλα καλά, παρά δώδεκα ήμασταν στο ιατρείο, τίποτα, μια ιωσούλα.