Η έγγραφη παραίτηση του οικονομικού εισαγγελέα πεπόνι έπεσε σαν χαλάζι σε λαϊκή αγορά γεμάτη από κόσμο, κάποια στιγμή χτες το μεσημέρι. Οι δρόμοι ερήμωσαν μονομιάς άμα τη υποβολή, σαν να ακούστηκε πυροβολισμός, διάφορα φρούτα και λαχανικά πληγώθηκαν, εκεί που δεν το περίμεναν, απλωμένα στα τελάρα, καθώς ο φόβος μιας πιθανής χαλαζόπτωσης σε μέγεθος καρυδιού, όπως της χτεσινής, ανθεί όσο μεγαλώνεις στο δέντρο ή ενόσω ψηλώνεις στο εύφορο έδαφος. Μετά τη συλλογή σου είθισται να εκλείπει, αλλά κακώς, όπως αποδείχθηκε, ποτέ δεν πρέπει να ξεπερνάς το φόβο, κάθε φόβο, τουλάχιστον όσο υπάρχουν εισαγγελείς και ζουν και εργάζονται. Μια τόσο ηχηρή παραίτηση δεν έχει προηγούμενο στη Φρουτοπία της φοροδιαφυγής, ίσως λόγω και του σύγχρονου μύθου ότι η εν εξελίξει αφαίμαξη κάθε λαχανικού πολίτη και οι πάσης φύσεως οριζόντιες περικοπές σε όλους τους καρπούς οφείλονται πρωτίστως στην ανικανότητα των αρχών να καταπολεμήσουν την εκτεταμένη φοροαποφυγή, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, κ.ο.κ., οπότε ο συμβολισμός της (κάτι σαν λευκή πετσέτα) ίσως προμηνύει νέα μέτρα, νέα λιπάσματα, νέους ψεκασμούς, μπορεί και την γενετική μετάλλαξή μας, κατά το πολύ λογικό : αφού χάθηκε η μάχη στο ένα επίπεδο, ας επιμείνουμε περισσότερο στο άλλο. Βέβαια, ο αξιότιμος κύριος πεπόνης δεν προσπάθησε καν να εξηγήσει τις αιτίες που τον ανάγκασαν να ακολουθήσει την οδό της προσωπικής του εναπόθεσης στη χωματερή των εκατοντάδων ανώνυμων υποθέσεων από αυτή της ένδοξης διαφημιστικής προβολής του μοναδικού φρούτου που μπορούσε να λύσει το πρόβλημα, την οποία του είχε επιφυλάξει μέχρι χθες το ίδιο το σύστημα, αοριστολογώντας κάτι φρουτολογίες τύπου "καθ' υπαγόρευση και υπό απαγόρευση". Και μπορεί ο καθένας να είναι μαζί του καθώς δεν θα μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε μια κοινωνία με απαγορευμένα τα πεπόνια, στη βάση ότι ίσως μετά ακολουθήσουν τα μήλα, τα αχλάδια και ποιος ξέρει τι έπεται, αλλά αυτή η υπαγόρευση νομίζω ότι έπρεπε να επεξηγηθεί περισσότερο, άποψη που συμμερίζονται καθώς φαίνεται και οι αξιωματούχοι ανανάδες του φρουτοσυστήματος οικονομικών και δικαιοσύνης, οι οποίοι δήλωσαν άμεσα ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί να δημιουργούνται γκρίζες ζώνες στο δημόσιο βίο από τέτοιου είδους βεβιασμένες κινήσεις καλοκαιρινών φρούτων. Προσωπικά μιλώντας, ως το τελευταίο μούρο της ελληνικής επαρχίας που είναι εκ των πραγμάτων προορισμένο να σαπίσει ακριβώς εκεί που φύτρωσε, στο ίδιο κλαδί, μακριά από οποιοδήποτε χέρι ή στόμα ανθρώπου, νομίζω ότι ο πεπόνης απλά κατάλαβε τι συμβαίνει με τη φοροδιαφυγή, τις αιτίες της και την έκτασή της, οπότε η παραίτησή του ήταν πλέον μονόδρομος. Κατάλαβε ότι το (προϊστάμενό του) πολιτικό προσωπικό του τόπου πάσχει από το σύνδρομο της πενταήμερης, ότι τα κίνητρα της ενασχόλησης κάθε τύπου φρούτου με τα κοινά αντικατοπτρίζονται ανάγλυφα στα ίδια εκείνα ψυχικά χαρακτηριστικά του κάθε προέδρου του κάθε δεκαπενταμελούς του κάθε σχολείου, παραμονές της πενταήμερης εκδρομής [ορθότερο φιλολογικά παρουσιάζεται το πενθήμερη, αλλά στο λυκειακό μικρόκοσμο μιας τόσο μαζικής γλώσσας που δεν κάνει ποτέ λάθος δεν παύει πενθήμερη να είναι η αποβολή και η εκδρομή πενταήμερη]. Όπως ακριβώς ο Πρόεδρος, εκλεγμένος και νομιμοποιημένος από τους συμμαθητές του προς τούτο, αποφάσιζε αναιτιολόγητα και ελαφρώς μουλωχτά για το που ακριβώς, πότε ακριβώς, και ιδίως πόσο ακριβώς θα κοστίσει κατά κεφαλή αυτό το ουσιαστικά τετραήμερο συλλογικό ορμονικό ξέσπασμα της εξατομικευμένης μαθητικής καταπίεσης, επηρεαζόμενος αφ' ενός από τα καμάρια των εξειδικευμένων ταξιδιωτικών γραφείων που τον είχαν πλησιάσει και το ύψος των ωφελημάτων που του έταζαν κάτω από το τραπέζι και αφ' ετέρου από αυτό που ονομάζουμε συνείδηση, δυστυχώς όμως με νικητή του εσωτερικού αυτού μπρα ντε φερ κάθε φορά τους μεσάζοντες, έτσι και οι πολιτικοί μας αναρριχώνται στις θέσεις τους με μοναδικό γνώμονα τη λήψη υπαγορευμένων από διάφορα λόμπι (π.χ. εταιρείες, εκκλησίες) αποφάσεων, οι οποίες ύστερα, μετά δηλαδή την λήψη τους, μασκαρεύονται με διάφορα ακροβατικά νομικά επιχειρήματα προκειμένου να παρουσιαστούν στους πολίτες ως εύλογες λύσεις και ειλικρινείς προσπάθειες αντιμετώπισης των προβλημάτων. Ο δροσιστικός (σαν την απονομή της δικαιοσύνης) πεπόνης, ο καλοκαιρινός μας (από το "της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ") εισαγγελέας έφριξε από τη βαρυχειμωνιά που του επιφύλαξαν στην επίτευξη του δύσκολου έργου του τα κάθε λογής φρούτα του δάσους. Επειδή όμως η τεχνική των άστοχων ερωτημάτων αποτελεί απλά ένα παλιό μοτίβο των δημοτικών τραγουδιών και δεν εισφέρει τίποτα στην φρουταλήθεια, που μάλλον είναι το ζητούμενο εδώ, τώρα, το multiple choice του "Γιατί παραιτήθηκε το πεπόνι ; (α. Διότι ενώ του ανέθεσαν θεσμικά να συλλάβει τα μεγάλα ψάρια η τροποποίηση του άρθρου 99 του ΠτΚ έφτιαξε μια τεράστια τρύπα στην απόχη του, β. Επειδή οι πολιτικοί του προϊστάμενοι του έκλεισαν το ματάκι ποιος είναι προς σύλληψη και ποιος όχι, με κομματικά κριτήρια, απειλώντας ότι θα στην αντίθετη περίπτωση θα αναθέσουν τη δουλειά σε καρπούζι, γ. Επειδή δεν του διόρισαν με υπουργική απόφαση δύο κοκκινομάλλες δίμετρες φράουλες γραμματείς προς υποβοήθηση του έργου του, ή δ. Επειδή θυμήθηκε ότι δεν πήγε πενταήμερη επειδή είχε πολύ διάβασμα και αντέδρασε στο να λαμβάνει διαταγές από τα λαμόγια που όχι μόνο πήγαν τότε αλλά και μέχρι σήμερα η ζωή τους επιφυλάσσει καλύτερη μοίρα από αυτόν, παραιτούμενος;) δεν έχει καμία (διατροφική) αξία. Πεπόνι ή μη, ο κάθε εισαγγελέας πρέπει να αιτιολογεί λεπτομερώς τις πράξεις του. Σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύει πρώτα ο ίδιος να κατηγορηθεί για προσωπικά προβλήματα, ψυχολογικής φύσεως, που τον οδήγησαν στην απόφαση να παραιτηθεί (όπως ότι δεν πήγε ποτέ πενταήμερη και αντ' αυτής έτυχε να δει στην τηλεόραση το "Σάντα Τσικίτα" με αποτέλεσμα από τότε να μην μπορεί να ηρεμήσει προσπαθώντας όλη του τη ζωή να κατανοήσει τους λόγους της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας της μπανάνας τσικίτα, η οποία απολαμβάνει μακράν της προτίμησης των ανθρώπων το καλοκαίρι, έχοντας εκτοπίσει αμετάκλητα το κάθε πεπόνι από το ηλιόλουστο βάθρο της καλοκαιρινής γευστικής απόλαυσης, ιδίως τη στιγμή που, ως γνωστόν, τα στήθη της Λιβυκού ομοιάζουν περισσότερο με πεπόνια, σε κάθε περίπτωση), αλλά κυρίως να δημιουργηθεί η ψευδής εντύπωση στην εγχώρια φρουτοσαλάτα μας ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς και ότι το σύστημα πράγματι λειτουργεί εύρρυθμα και θα συνεχίσει να λειτουργεί έτσι, έστω και με χωρίς πεπόνι. Για να μην αναφερθούμε και στο ενδεχόμενο ο τυχόν αντικαταστάτης του, ο οποίος μπορεί να ήταν παλιά (και αυτός) πρόεδρος του σχολείου, ώριμο φρούτο μεν σήμερα αλλά με ψυχολογία δεκαεπτάχρονου τσομπάνη πενταήμερης, να μας πάει δήθεν εκδρομή στο νησί της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, να πληρώσουμε όλοι πλην αυτού, όλοι δήθεν να περάσουμε καλά και, επιστρέφοντας, απ' τη μια να ξαναμπούμε όλοι σαν λαχανικά στη χύτρα ταχύτητας της εισαγωγής ή της αποτυχίας στις εξετάσεις και απ' την άλλη μόνο αυτός να έχει καινούργιο μηχανάκι.
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011
Το σύνδρομο της πενταήμερης
Η έγγραφη παραίτηση του οικονομικού εισαγγελέα πεπόνι έπεσε σαν χαλάζι σε λαϊκή αγορά γεμάτη από κόσμο, κάποια στιγμή χτες το μεσημέρι. Οι δρόμοι ερήμωσαν μονομιάς άμα τη υποβολή, σαν να ακούστηκε πυροβολισμός, διάφορα φρούτα και λαχανικά πληγώθηκαν, εκεί που δεν το περίμεναν, απλωμένα στα τελάρα, καθώς ο φόβος μιας πιθανής χαλαζόπτωσης σε μέγεθος καρυδιού, όπως της χτεσινής, ανθεί όσο μεγαλώνεις στο δέντρο ή ενόσω ψηλώνεις στο εύφορο έδαφος. Μετά τη συλλογή σου είθισται να εκλείπει, αλλά κακώς, όπως αποδείχθηκε, ποτέ δεν πρέπει να ξεπερνάς το φόβο, κάθε φόβο, τουλάχιστον όσο υπάρχουν εισαγγελείς και ζουν και εργάζονται. Μια τόσο ηχηρή παραίτηση δεν έχει προηγούμενο στη Φρουτοπία της φοροδιαφυγής, ίσως λόγω και του σύγχρονου μύθου ότι η εν εξελίξει αφαίμαξη κάθε λαχανικού πολίτη και οι πάσης φύσεως οριζόντιες περικοπές σε όλους τους καρπούς οφείλονται πρωτίστως στην ανικανότητα των αρχών να καταπολεμήσουν την εκτεταμένη φοροαποφυγή, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, κ.ο.κ., οπότε ο συμβολισμός της (κάτι σαν λευκή πετσέτα) ίσως προμηνύει νέα μέτρα, νέα λιπάσματα, νέους ψεκασμούς, μπορεί και την γενετική μετάλλαξή μας, κατά το πολύ λογικό : αφού χάθηκε η μάχη στο ένα επίπεδο, ας επιμείνουμε περισσότερο στο άλλο. Βέβαια, ο αξιότιμος κύριος πεπόνης δεν προσπάθησε καν να εξηγήσει τις αιτίες που τον ανάγκασαν να ακολουθήσει την οδό της προσωπικής του εναπόθεσης στη χωματερή των εκατοντάδων ανώνυμων υποθέσεων από αυτή της ένδοξης διαφημιστικής προβολής του μοναδικού φρούτου που μπορούσε να λύσει το πρόβλημα, την οποία του είχε επιφυλάξει μέχρι χθες το ίδιο το σύστημα, αοριστολογώντας κάτι φρουτολογίες τύπου "καθ' υπαγόρευση και υπό απαγόρευση". Και μπορεί ο καθένας να είναι μαζί του καθώς δεν θα μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε μια κοινωνία με απαγορευμένα τα πεπόνια, στη βάση ότι ίσως μετά ακολουθήσουν τα μήλα, τα αχλάδια και ποιος ξέρει τι έπεται, αλλά αυτή η υπαγόρευση νομίζω ότι έπρεπε να επεξηγηθεί περισσότερο, άποψη που συμμερίζονται καθώς φαίνεται και οι αξιωματούχοι ανανάδες του φρουτοσυστήματος οικονομικών και δικαιοσύνης, οι οποίοι δήλωσαν άμεσα ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί να δημιουργούνται γκρίζες ζώνες στο δημόσιο βίο από τέτοιου είδους βεβιασμένες κινήσεις καλοκαιρινών φρούτων. Προσωπικά μιλώντας, ως το τελευταίο μούρο της ελληνικής επαρχίας που είναι εκ των πραγμάτων προορισμένο να σαπίσει ακριβώς εκεί που φύτρωσε, στο ίδιο κλαδί, μακριά από οποιοδήποτε χέρι ή στόμα ανθρώπου, νομίζω ότι ο πεπόνης απλά κατάλαβε τι συμβαίνει με τη φοροδιαφυγή, τις αιτίες της και την έκτασή της, οπότε η παραίτησή του ήταν πλέον μονόδρομος. Κατάλαβε ότι το (προϊστάμενό του) πολιτικό προσωπικό του τόπου πάσχει από το σύνδρομο της πενταήμερης, ότι τα κίνητρα της ενασχόλησης κάθε τύπου φρούτου με τα κοινά αντικατοπτρίζονται ανάγλυφα στα ίδια εκείνα ψυχικά χαρακτηριστικά του κάθε προέδρου του κάθε δεκαπενταμελούς του κάθε σχολείου, παραμονές της πενταήμερης εκδρομής [ορθότερο φιλολογικά παρουσιάζεται το πενθήμερη, αλλά στο λυκειακό μικρόκοσμο μιας τόσο μαζικής γλώσσας που δεν κάνει ποτέ λάθος δεν παύει πενθήμερη να είναι η αποβολή και η εκδρομή πενταήμερη]. Όπως ακριβώς ο Πρόεδρος, εκλεγμένος και νομιμοποιημένος από τους συμμαθητές του προς τούτο, αποφάσιζε αναιτιολόγητα και ελαφρώς μουλωχτά για το που ακριβώς, πότε ακριβώς, και ιδίως πόσο ακριβώς θα κοστίσει κατά κεφαλή αυτό το ουσιαστικά τετραήμερο συλλογικό ορμονικό ξέσπασμα της εξατομικευμένης μαθητικής καταπίεσης, επηρεαζόμενος αφ' ενός από τα καμάρια των εξειδικευμένων ταξιδιωτικών γραφείων που τον είχαν πλησιάσει και το ύψος των ωφελημάτων που του έταζαν κάτω από το τραπέζι και αφ' ετέρου από αυτό που ονομάζουμε συνείδηση, δυστυχώς όμως με νικητή του εσωτερικού αυτού μπρα ντε φερ κάθε φορά τους μεσάζοντες, έτσι και οι πολιτικοί μας αναρριχώνται στις θέσεις τους με μοναδικό γνώμονα τη λήψη υπαγορευμένων από διάφορα λόμπι (π.χ. εταιρείες, εκκλησίες) αποφάσεων, οι οποίες ύστερα, μετά δηλαδή την λήψη τους, μασκαρεύονται με διάφορα ακροβατικά νομικά επιχειρήματα προκειμένου να παρουσιαστούν στους πολίτες ως εύλογες λύσεις και ειλικρινείς προσπάθειες αντιμετώπισης των προβλημάτων. Ο δροσιστικός (σαν την απονομή της δικαιοσύνης) πεπόνης, ο καλοκαιρινός μας (από το "της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ") εισαγγελέας έφριξε από τη βαρυχειμωνιά που του επιφύλαξαν στην επίτευξη του δύσκολου έργου του τα κάθε λογής φρούτα του δάσους. Επειδή όμως η τεχνική των άστοχων ερωτημάτων αποτελεί απλά ένα παλιό μοτίβο των δημοτικών τραγουδιών και δεν εισφέρει τίποτα στην φρουταλήθεια, που μάλλον είναι το ζητούμενο εδώ, τώρα, το multiple choice του "Γιατί παραιτήθηκε το πεπόνι ; (α. Διότι ενώ του ανέθεσαν θεσμικά να συλλάβει τα μεγάλα ψάρια η τροποποίηση του άρθρου 99 του ΠτΚ έφτιαξε μια τεράστια τρύπα στην απόχη του, β. Επειδή οι πολιτικοί του προϊστάμενοι του έκλεισαν το ματάκι ποιος είναι προς σύλληψη και ποιος όχι, με κομματικά κριτήρια, απειλώντας ότι θα στην αντίθετη περίπτωση θα αναθέσουν τη δουλειά σε καρπούζι, γ. Επειδή δεν του διόρισαν με υπουργική απόφαση δύο κοκκινομάλλες δίμετρες φράουλες γραμματείς προς υποβοήθηση του έργου του, ή δ. Επειδή θυμήθηκε ότι δεν πήγε πενταήμερη επειδή είχε πολύ διάβασμα και αντέδρασε στο να λαμβάνει διαταγές από τα λαμόγια που όχι μόνο πήγαν τότε αλλά και μέχρι σήμερα η ζωή τους επιφυλάσσει καλύτερη μοίρα από αυτόν, παραιτούμενος;) δεν έχει καμία (διατροφική) αξία. Πεπόνι ή μη, ο κάθε εισαγγελέας πρέπει να αιτιολογεί λεπτομερώς τις πράξεις του. Σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύει πρώτα ο ίδιος να κατηγορηθεί για προσωπικά προβλήματα, ψυχολογικής φύσεως, που τον οδήγησαν στην απόφαση να παραιτηθεί (όπως ότι δεν πήγε ποτέ πενταήμερη και αντ' αυτής έτυχε να δει στην τηλεόραση το "Σάντα Τσικίτα" με αποτέλεσμα από τότε να μην μπορεί να ηρεμήσει προσπαθώντας όλη του τη ζωή να κατανοήσει τους λόγους της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας της μπανάνας τσικίτα, η οποία απολαμβάνει μακράν της προτίμησης των ανθρώπων το καλοκαίρι, έχοντας εκτοπίσει αμετάκλητα το κάθε πεπόνι από το ηλιόλουστο βάθρο της καλοκαιρινής γευστικής απόλαυσης, ιδίως τη στιγμή που, ως γνωστόν, τα στήθη της Λιβυκού ομοιάζουν περισσότερο με πεπόνια, σε κάθε περίπτωση), αλλά κυρίως να δημιουργηθεί η ψευδής εντύπωση στην εγχώρια φρουτοσαλάτα μας ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς και ότι το σύστημα πράγματι λειτουργεί εύρρυθμα και θα συνεχίσει να λειτουργεί έτσι, έστω και με χωρίς πεπόνι. Για να μην αναφερθούμε και στο ενδεχόμενο ο τυχόν αντικαταστάτης του, ο οποίος μπορεί να ήταν παλιά (και αυτός) πρόεδρος του σχολείου, ώριμο φρούτο μεν σήμερα αλλά με ψυχολογία δεκαεπτάχρονου τσομπάνη πενταήμερης, να μας πάει δήθεν εκδρομή στο νησί της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, να πληρώσουμε όλοι πλην αυτού, όλοι δήθεν να περάσουμε καλά και, επιστρέφοντας, απ' τη μια να ξαναμπούμε όλοι σαν λαχανικά στη χύτρα ταχύτητας της εισαγωγής ή της αποτυχίας στις εξετάσεις και απ' την άλλη μόνο αυτός να έχει καινούργιο μηχανάκι.