amea culpa

Ύστερα από το αλησμόνητο "λεφτά υπάρχουν" (απλή πρόταση), το οποίο έσκασε σαν φωτοβολίδα στο συννεφοσκεπή ουρανό της προεκλογικής εκστρατείας του 2009, φωτίζοντας τα πρόσωπα και χαρίζοντας πρόσκαιρα και ψεύτικα αισθήματα αισιοδοξίας και αγαλλίασης στο ποίμνιο της αποκαλούμενης και "μεσαίας τάξης", για το οποίο κάποιοι πιστεύουν ότι αποτελεί το πιο κραυγαλέο παράδειγμα πολιτικής εξαπάτησης στην μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου (ενώ κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν το αντίθετο, σε πείσμα της κοινής λογικής) και ενώ είχαμε αρχίσει να απολαμβάνουμε ως κοινωνία τη ζεστή σαν αγκαλιά αίσθηση ασφάλειας λόγω της προσφυγής μας στο Δ.Ν.Τ., μια βαθυστόχαστη ελλειπτική πρόταση ήρθε από τηλεοράσεως για να διχάσει εκ νέου τα πάθη, αποτελώντας, προφανώς, το συμπυκνωμένο καρπό της πνευματικής προσπάθειας του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως να συμβάλλει στο γενικότερο δημόσιο προβληματισμό περί των αιτίων που μας οδήγησαν σε αυτή τη δεινή οικονομική κατάσταση που όλος οι υπόλοιπος πλανήτης ονομάζει "πτώχευση", ενώ εμείς, εδώ, οικονομική κρίση. "Μαζί τα φάγαμε" λοιπόν, "φάγαμε" : ρήμα, "τα" (ενν. αυτά - λεφτά) : αντικείμενο, "μαζί" : επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου. 

Αφού τονιστεί εξ αρχής  :

α) η επιλογή του ρήματος "τρώω", περιέργως απλή για κάποιον τόσο λεκτικά ευφυή, σχεδόν ασυνείδητη, καθώς η ενέργεια που περιγράφει τυγχάνει εξόφθαλμα προσφιλής στον εκφέροντα το λόγο, ενώ ταυτόχρονα παραπέμπει και στην επαναλαμβανόμενη χρήση της κλασικής πλέον κινηματογραφικής ατάκας "Έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν ..." από τους έντιμους πολίτες/εργάτες της περιφέρειας του υπουργού Μαυρογιαλούρου προς τον ίδιο, η αυξανόμενη ένταση της οποίας αποτελεί τον ήχο του ξυπνητηριού της κοιμώμενης εντός του ηθικής ακεραιότητας, οδηγώντας τον νομοτελειακά στην παραίτηση, 

β) ο απολογητικός τόνος μιας τέτοιας πρότασης, καθώς η χρήση του ρήματος σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο υποδηλώνει ότι ανάμεσα στα πολλά υποκείμενα που "έφαγαν" είναι και ο ίδιος ο κ. Πάγκαλος, γεγονός που θα μας επέτρεπε την έκφραση της άποψης ότι πρόκειται στην ουσία για την κεντρική γραμμή υπεράσπισης κάποιου κατηγορούμενου για κάτι,  

γ) η έλλειψη κάθε ίχνους πρωτοτυπίας στην προσπάθεια κάποιου που κατηγορείται να δώσει υπαρκτούς ή να δημιουργήσει φανταστικούς συνενόχους, δήθεν διασπείροντας την ευθύνη, τακτική η οποία αποτελεί τη δεύτερη πιο αγαπητή στο εγχώριο πολιτικό σύστημα, ύστερα από την καταγγελία συνωμοσίας σε βάρος του κατηγορουμένου από σκοτεινά παραπολιτικά/επιχειρηματικά κέντρα,  

δ) το παράδοξο φλερτ της εν λόγω πρότασης με το λακωνίζειν, η φιλοσοφία του οποίου εκ πρώτης όψεως είναι παντελώς αταίριαστη με τη συνήθη λογοδιάρροια του wannabe Τσώρτσιλ της ελληνικής πολιτικής σκηνής, κάτι το οποίο μας οδηγεί από άλλη πόρτα στο ίδιο με παραπάνω συμπέρασμα : ο Πάγκαλος αμύνεται, φέρων την ιδιότητα του κατηγορουμένου, επιλέγοντας να κινηθεί στην επιτυχή κατά το παρελθόν παπανδρεϊκή πεπατημένη της ολιγόλογης υπεράσπισης του στυλ "mea culpa" χωρίς όμως να επιδεικνύει το θάρρος της ανάληψης της ευθύνης του Ανδρέα, 

ε) η μελετημένη σκοπιμότητα της γενικότερης πασόκικης προσπάθειας να καταστεί ο (εντολέας) λαός συνένοχος ως (άμεσος) συνεργός ή ακόμη και ηθικός αυτουργός των αδικημάτων που για χρόνια διέπρατταν με πράξεις ή παραλείψεις οι ευλύγιστοι ηθικά εντολοδόχοι του, καθώς επίσης και να προσωποποιηθούν όλοι αυτοί στο φθαρμένο τηλεοπτικά πρόσωπο του Άκη Τσοχατζόπουλου,

στ) ότι επί δεκαετίες στην Ελλάδα η έκταση της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με ωκεανό, τα νερά του οποίου είναι αδύνατο να θολώσουν από τη μελάνη των λέξεων που αφήνουν στον τηλεοπτικό αέρα διάφορες σουπιές σαν τον Πάγκαλο, και

ζ) το γεγονός ότι στο ελληνικό ποινικό σύστημα ο κατηγορούμενος έχει τόσο το δικαίωμα σιωπής, του οποίου ο για-πάντα-αντιπρόεδρος-της καρδιάς-μας είναι ανθρωπίνως αδύνατο να κάνει χρήση, όσο και το δικαίωμα της αναληθούς άρνησης της κατηγορίας, 

θα πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η πρόταση "μαζί τα φάγαμε", εκφερόμενη από το στόμα ενός από τους πιο προβεβλημένους πολιτικούς των τελευταίων τριάντα χρόνων, την επαύριο της προσφυγής της χώρας στο Δ.Ν.Τ., αποτελεί την ασυναίσθητη εκδήλωση μιας πρόχειρης προσπάθειας υπεράσπισης όσων απαρτίζουν το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο. Είναι εν μέρει παραδοχή ενοχής, είναι και εν μέρει άρνησή της. Αναφέρεται σ' ένα κόσμο όπου όλα είναι χυλός, καμία διάκριση από τίποτα : η φυσική τάση των ιδιωτών να παρανομούν γίνεται μια μάζα με την αδυναμία του κράτους να καταστείλει την παρανομία, η οποία με τη σειρά της μπερδεύεται γλυκά με την επιλογή των όσων εξουσίαζαν να παρακάμπτουν προς όφελός τους κάποιες φορές το νόμο, το να μην ζητάς απόδειξη από τον οφθαλμίατρο εξισώνεται ηθικά με το να δέχεσαι εκατομμύρια ευρώ ως αντάλλαγμα γιατί παράγγειλες υποβρύχια που γέρνουν, να στήνεις δεκάδες off shore προκειμένου να ξεπλύνεις τις μίζες, στο μυαλό του Πάγκαλου ο πιλότος μετατρέπεται σε ξανθιά αεροσυνοδό και ύστερα σε ανύποπτο επιβάτη, μέχρι η έννοια της ευθύνης πάντα να συνοδεύεται από τη γενική "υπουργών" και έτσι να αλληλοεξουδετερώνονται ες αεί στο τηλεοπτικό ρινγκ της ανέξοδης ρητορείας. 

Δυστυχώς, όσο η κατηγορία, την οποία ψυχανεμίστηκε ο Πάγκαλος να διατυπώνεται εναντίον του εκφράζεται με πρετεντέρειες ερωτήσεις του τύπου "Πως φτάσαμε ως εδώ ;" ή "Κάνοντας την αυτοκριτική σας, τι θεωρείτε ότι έφταιξε ;" η μόνη απάντηση που θα ακούμε θα είναι παπαριές του στυλ "μαζί τα φάγαμε" οι οποίες θα μετασχηματίζονται και σε ηλεκτρονικά βιβλία, τώρα μόνο προς 3,99 ευρώ. Μέχρι να συνταχθεί κατηγορητήριο.