Η πτώση

Ενώ η εθνική διαπραγματευτική ομάδα, εμπνεύσεως του Πέρεντς Φούσκας (κατά κόσμον Ευάγγελου Βενιζέλου) της ελληνικής πολιτικής κάνει επί ενάμιση μήνα διατάσεις κινδυνεύοντας να καεί στο ζέσταμα, καθώς βρίσκεται ακόμη σε αναζήτηση αντίπαλης [εθνικής, ευρωπαϊκής, μεικτής Ευρώπης, φίλων του Ζιντάν, επίδειξης (Harlem globetrotters)] διαπραγματευτικής ομάδας, η πιο φτωχή πλην "καθαρή" και σεβόμενη τα ολυμπιακά ιδεώδη ελληνική αποστολή για τους ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου (καθώς δεν συμμετέχουν σε αυτή : α) από τύχη ο Γιάννης ο Μπουρούσης, ηττηθείς από την εθνική ομάδα της Νιγηρίας στο προ - ολυμπιακό τουρνουά και λαλίστατος στα τηλεφωνήματα με προσωρινά κρατούμενους, β) λόγω απρόσμενου ελέγχου ο Δημήτρης Χονδροκούκης, παγκόσμιος πρωταθλητής στο άλμα εις ύψος ο οποίος, προφανώς, μπέρδεψε τον πύχη του ύψους με τα εμπόδια στην ιππασία και κάπως έτσι διακόπηκε ο καλπασμός του για το βάθρο των μεταλλίων και γ) από επιλογή η Βούλα η Παπαχρήστου, λόγω παντελούς έλλειψης χιούμορ, τόσο από την αθλήτρια όσο και από την Ε.Ο.Ε.) έχει μέχρι σήμερα να επιδείξει ένα πιο-σίγουρο-κι-απ'-το-θάνατο μετάλλιο του μακράν καλύτερου τζουντόκα παγκοσμίως, στην κατηγορία του, ανέλπιστα χάλκινο, καθώς περίμενε χρυσό, και εύλογα, ενός παιδιού που έχει τόση σχέση με την Ελλάδα όση κι ο Μάικλ Φελπς, ελληνικό από μεταγραφή μέσω μιας σειράς υιοθεσιών, παρασκηνιακών συμφωνιών, θεωρήσεων visa και ανύπαρκτων γιαγιάδων που δήθεν έπλεναν την μπουγάδα τους το 1938 στις πηγές του Καυκάσου και τραγουδούσαν στα ελληνικά το "ματώνω" της Πέγκυς Ζήνα, την ύπαρξη των οποίων όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε παρακολουθώντας μια τηλεοπτική συνέντευξη του, κατά άλλα, συμπαθέστατου αθλητή, υπό το άγρυπνο βλέμμα του αρκουδιάρη μάνατζερ/πατέρα/προπονητή/συνεπώνυμου/μέντορά του, να ξεπηδά μέσα από την περίεργη προφορά και τα γραμματικά φάουλ που στη Γεωργία οι γνώστες του αντικειμένου τα λένε ippon στο τατάμι ενός αδηφάγου πρωταθλητισμού στον οποίο η χώρα μας πρωταγωνίστησε για χρόνια με ελληνοποιήσεις αθλητών από φτωχότερες χώρες σε μια προσπάθεια να συλλέξει μετάλλια άκοπα, χωρίς υποδομή και οργάνωση, αγοράζοντάς τα, πουλώντας στο εξωτερικό πρωταθλητισμό χωρίς να έχει στο εσωτερικό αθλητισμό, πάντα μέσα στο πλαίσιο των ιδεωδών του ολυμπισμού και του ανθρωπισμού, στο δρόμο που χάραξε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90 ο θεωρητικός ταγός του ελληνικού αθλητισμού Γιάννης Ιωαννίδης, ο οποίος έτρεξε να αγκαλιάσει τον Ηλιάδη μετά την απονομή και να μιλήσει στην ΕΡΤ για "το χαρακτήρα και τη θέληση αυτού του παιδιού", έχοντας ήδη θέσει ο ίδιος τις βάσεις του ελληνικού μπάσκετ στην αγαπημένη του αρχική πεντάδα Τόμιτς/Νάκιτς/Πάσπαλι/Τάρλατς/Μπέρι, καθώς και ένα ακόμη, παρ' όλίγον ασημένιο στην κωπηλασία, τελικά χάλκινο, ένα μετάλλιο όπως πρέπει να 'ναι τα μετάλλια, προϊόν σκληρής και πολυετούς προπόνησης. Δηλαδή, δύο μετάλλια, το εξής ένα. Αφού ξεκαθαρίσω ότι η δίψα για μετάλλια αφορά κυρίως τους παράγοντες του εγχώριου αθλητισμού, προφανώς τους αθλητές και τους ιθύνοντες της ΕΡΤ και των ΜΜΕ, γενικά, καθώς πουλάνε περισσότερο, και όχι κάποιους σαν εμένα, που ίσως η μεγαλύτερη ευχαρίστησή μου σαν τηλεθεατή προήλθε από τον τερματισμό της Κωνσταντίνας Κεφαλά στο μαραθώνιο, η οποία κατετάγη 104η και έτρεχε πάνω από τρεις ώρες, αφού δηλώσω τη συμπαράστασή μου σε όλα τα παιδιά που έχουν γαμηθεί στην προπόνηση και δεν θα δουν τα ονόματά τους στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ή στους πίνακες προσλήψεων στα σώματα ασφαλείας και στο Λιμενικό ή την Πυροσβεστική, αφού όλοι ξέρουμε πόσος πόνος και στερήσεις κάθε είδους κρύβονται πίσω από την καλογυαλισμένη αγγλική τηλεοπτική εικόνα των αγώνων, τουλάχιστον αναφορικά με τους αθλητές εκείνους που δεν στηρίζουν τις ελπίδες τους για διάκριση σε φαρμακευτικά εργαστήρια, αξίζει νομίζω να εστιάσει κανείς στην εικόνα της προσπάθειας του Βλάση Μάρα στον προκριματικό του μονόζυγου, όπως αυτή μεταδόθηκε από την τηλεόραση : σπουδαίος αθλητής, με διάρκεια, καταπληκτικός και εξειδικευμένος στο μονόζυγο, στην προσπάθειά του να μεγαλουργήσει με ένα εξαιρετικά απαιτητικό πρόγραμμα δεν τα κατάφερε και έπεσε, δεν πειράζει, συμβαίνει, δεν πέρασε στον τελικό, σηκώθηκε συντετριμμένος αλλά έσφιξε τα δόντια και συνέχισε το πρόγραμμά του, τελείωσε, άρχισε ο σκηνοθέτης τα ριπλέι, σλόου μόσιον, ένα πέταγμα, είναι καλός, δεύτερο πέταγμα, είναι πολύ καλός, τα δάχτυλά του ακουμπούν στο μονόζυγο αλλά δεν καταφέρνει να κρατηθεί, για πολύ λίγο, πτώση, τέλος. Όχι τέλος, θα ξανασηκωθεί, να δώσει εκείνος το τέλος, όπως το 'χε σχεδιάσει τόσο καιρό. Κάτι σαν μπράβο αισθάνεσαι ότι σχηματίζεται μέσα σου, ένα μπράβο χωρίς κασέτες, εθνικούς ύμνους και ανθοδέσμες. Χωρίς Ιωαννίδηδες και τηλεγραφήματα από το Μαξίμου. Κάτι πάντως.